Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 23 september 2011

Homeland (2010), documentaire van George Sluizer


Een persoonlijke visie op de Palestijnse kwestie.

George Sluizer (1932) kijkt uit op de haven van Nice, vanwaar familieleden in 1942 naar Indië voeren en daar in een Jappenkamp overleden. Zijn vader ging niet mee. Hij wilde vechten tegen de Duitsers. In Mexico werd Sluizer gegrepen door de Palestijnse zaak. Hij maakte vanaf 1974 uit woede over de Israëlische bezetting van Palestina drie documentaires van twee Palestijnse families, die al veertig jaar in Libanon wonen. De familie Hammad woonde met tien kinderen in Ramallah, de familie Jadda in een flat in Beirut. Hij bouwde een hechte band met de families op. In Homeland blikt hij met hen terug. Het had niet veel gescheeld of het was er niet meer van gekomen. Twee jaar geleden werd Sluizer getroffen door een slagaderbreuk. Inmiddels loopt hij op krukken en zit hij in een rolstoel, die geduwd wordt door de onafscheidelijke Fred.

Sluizer ontmoet vader Hammad (92, zie foto), die zichtbaar ontroerd is en huilt als over een verloren zoon. Sluizer zelf zegt dat hij ook ontroerd is, maar dat zijn ogen niet huilen. In 1948 moest men alles achterlaten en ging men naar vluchtelingenkampen. Op beelden uit 1974 zien we de man met schapen rond het huis terwijl zijn vrouw de vloer aanveegt. Sluizer sliep in hun huis met een Kalasnikov in bed. Dochter Suad vertaalt het gesprek. Haar moeder mocht ooit Israël niet in om haar vroegere dorp te bezoeken, waarop Sluizer haar mee smokkelde. Hij stond oog in oog met Sharon die hem doorliet maar voor de lol twee Palestijnse kinderen doodschoot. Haar moeder overleed aan shellshock vanwege de vele bombardementen. Suad is inmiddels zelf grootmoeder geworden van een Russische zoon die ze alleen nog op de foto heeft gezien.

Saddda, een andere dochter, wilde in 1974 electro-ingenieur worden, maar mocht niet naar Rome om daar te studeren. Ze zag de toekomst als een route naar de overwinning. In 1977 dacht ze daar nog hetzelfde over, maar in 2010 ziet ze de toekomst somber in.

Zoon Khaled verliet in 1982 zijn familie, bang om gearresteerd te worden. Hij stierf door een ziekte in 1994. Isham is sportleraar geworden. Toen ze in 1978 hun wapens moesten inleveren, vreesde hij dat ze afgeslacht zouden worden. Aduan zag het in 1974 als zijn plicht zijn familie te helpen. In 1978 trouwde hij met een Francaise. Zijn vrouw voelde zich opgesloten in het kamp. In 1982 werd hij in Parijs vermoord door Palestijnse hardliners. In 2010 huilt zijn vrouw bij zijn graf.

Sluizer is in Colombia bij Imad, de zoon van de familie Jadda die daar ambassadeur voor de Palestijnen is. In 1974 interviewde Sluizer hem. Imad zei dat hij geen terrorist was, maar een Palestijns vrijheidsstrijder. Sluizer vraagt hem nu of die term nog van toepassing is. Imad bevestigt dat volmondig. Vrijheid is als gras dat vrij is om te groeien. Zijn moeder wil het liefst in Haifa sterven.

Sluizer is bij een huisuitzetting in Oost-Jerusalem en wil praten met een Israëlier. Die wil echter niets zeggen. Zeker niet als Sluizer hem toevoegt dat the most oppressed become the oppressors. Later staat een vrouw hem wel te woord, maar zinnig wordt het gesprek niet. De joden willen meer mensen in het gebied om hun greep te verstevigen. Een Palestijnse bouwvakker vindt het pijnlijk om te bouwen voor Israël, maar moet ook eten. Hij staat niet achter Abbas, want Israël wil geen vrede, zegt hij.

Sluizer vertelt over joodse olijfboeren die in vroeger tijden islamiet werden, omdat ze dan minder belasting hoefden te betalen. Hij concludeert daaruit dat Palestijnen tegenwoordig tegen Palestijnen vechten en joden tegen joden.  

De documentaire staat bol van de verzetspoëzie en Sluizer citeert weinig vleiende uitspraken van Israëlische haviken als Moshe Dayan en Sharon. Sluizer maakt uit de uitspraken op dat Israël geen vrede wil en niet mee zal werken aan een twee-staten oplossing. ‘No power on earth can stop an oppressed people determined to win their freedom,’ luidt zijn naschrift, ontleend aan Nelson Mandela. Sluizer oogt nog net zo boos als in 1974. Of woede een oplossing naderbij brengt is de vraag. Vandaag dient Abbas een aanvraag in voor toetreding van Palestina in de VN. Obama heeft het voorstel al bij voorhand van de hand gewezen. 
Wordt vervolgd.

Zie ook Trailer, recensie Parool, weblog Anja Meulenbelt

Geen opmerkingen:

Een reactie posten