Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 7 november 2011

Filmrecensie: The Bothersome Man (2006), Jens Lien

-->


Een satire op de materialistische levenshouding.

We bevinden een bergachtig kaal landschap. Ergens in de vlakte temidden van de heuvels staat een benzinepomp met een huis daarachter. De man die daar woont hangt een spandoek op om binnenkomers welkom te heten. Als de hoofdpersoon van de film per touringcar over de steppe arriveert, haalt de man het spandoek weer weg. Het doet denken aan een film van Alex van Warmerdam. Weinig woorden, een absurde situatie.

De pomphouder brengt de man naar de stad. Het landschap krijgt meer kleur. Hij brengt hem naar een flat en rijdt weer weg. Alles is geregeld, een huis en een baan op kantoor. Het boekhoudkundige werk is niet moeilijk, maar de man, Andreas Ramsfjell, schrikt als hij een collega ziet die uit het raam is gesprongen en op een hek werd gespietst. Vrijwel direct daarna wordt hij door twee medewerkers van een grijze dienst weggehaald. Alle bloed wordt weggeveegd, de straat schoongespoten.

Andreas is niet bang uitgevallen, mengt zich onder collega’s en maakt een afspraakje met zijn collega Anne-Brit, een interieurontwerper. Ze krijgen wat samen. Elke avond ligt hij op haar te pompen. Samen knappen ze het huis op en ontvangen vrienden. Er ontbreekt iets. Anderen hebben daar ook last van. Dat merkt Andreas als hij op het toilet iemand hoort zeggen dat niets meer smaakt, zelfs de chocolademelk niet. Hij volgt de persoon die in een souterrain woont, waaruit mooie vioolmuziek opklinkt. Af en toe staat Andreas te kijken.

Met hem en Anne-Brit gaat het niet zo goed. Zij heeft alleen aandacht voor het huis. Andreas forceert een breuk door met een andere collega, Ingeborg, aan te pappen. Hij vraagt haar na de eerste kennismaking mee uit eten en hoopt dat ze voor hem valt. Ze zegt echter dat ze ook andere vriendjes heeft en dat ze moeilijk kan kiezen. Iedereen is hetzelfde. Het laat haar onverschillig. Andreas is wanhopig. Hij gaat naar het station, ziet twee jonge mensen elkaar met de mond opeten en werpt zich voor de trein. Hij brengt het er levend van af. Als hij met een bebloed gezicht door de grijze dienst wordt teruggebracht bij Anne-Brit, reageert ze onaangedaan en begint meteen over een etentje en een avondje carten.

Andreas maakt contact met de man in het souterrain en probeert uit te vinden waar de muziek vandaan komt, maar dat wordt hem niet in dank afgenomen.

De jonge mensen die elkaar op het perron opeten, zijn ook al in het begin van de film te zien. Na de sprong van Andreas voor de trein begint de film bij zijn aankomst. Het geeft een mooi beeld van een Brave new world waarin alle behoeften van de stadsbewoners vervuld zijn. Een verzorgingsstaat, waarin het leven tot stilstand is gekomen. Een wagentje van de gemeente dat de straten schoon houdt wordt nadrukkelijk in beeld gebracht. Er lopen ook geen kinderen rond. Onenigheid of subversie wordt meteen de kop ingedrukt. Je hebt je aan te passen of anders is er geen plaats voor je. Dat is ook zo op het kantoor. Men is zeer geneigd om aan alle wensen van het personeel tegemoet te komen, maar als Andreas kenbaar maakt dat hij toch iets mist, is daarvoor geen ruimte.

De film is een satire op de verzorgingsmaatschappij, maar het voldoet toch niet geheel. Het blijft schematisch.

Volgens de aftiteling is The Bothersome Man uitgekomen in Nederland in 2008 en op locatie gemaakt, in IJsland opgenomen.

Hier nog een leuke recensie van de NYC Movie Guru

Geen opmerkingen:

Een reactie posten