Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 10 december 2011

Debatavond over de Arabische lente, Amnesty International, 9 december 2011


Het is vandaag de Internationale dag van de mensenrechten. Aan de vooravond daarvan organiseerde Amnesty een debat over de Arabische Lente. Het is het startpunt van de campagne Laat de Arabische Lente geen illusie worden. Deze tekst hangt ook op het spandoek boven het podium in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. De zaal zit vol maar er is een livestream, al werkt die wat betreft het geluid niet geheel perfect.

Journaliste Naeeda Aurangzeb heet het publiek welkom en verwelkomt ook de buitenlandse gasten. De voertaal zal daarom Engels zijn. Een mevrouw in de zaal die geen Engels verstaat krijgt uitleg van iemand die naast haar komt zitten. Dat is meteen al nodig omdat Donatella Rovers, een Amnesty onderzoekster, na een kwisje en een filmpje in debat gaat met Alexander Weissink, voormalig correspondent van NRC in Cairo en schrijver van Egypte. Habibies, Helden en Huichelaars.

Naeeda vraagt Donetella of er verschil is in Tunesië in vergelijking met vroeger.
Donatella zegt dat er feitelijk niet veel veranderd is na het vertrek van Ben Ali, maar dat de mensen niet meer bang zijn. Ze mocht zeventien jaar lang het land niet in omdat onderzoeken van Amnesty niet op prijs werden gesteld. Weissink is ‘still flabbergasted,’ hoewel er eerder situaties waren die tot een opstand konden leiden. Ook in Egypte was de angst gebroken. Donatella meent dat Tunesië een voorbeeld voor Egypte was. Uit de zaal komt een vraag naar de bescherming van minderheden als Koptische christenen in de grondwet. Weissink zegt dat zij zich bedreigd voelen. Mubarak stond tussen hen en de islamisten in.

Er volgt een skypegesprek met een 32-jarige Egyptische activiste en journaliste. Ze herhaalt dat iedereen verandering wil ondanks verschil van mening over de richting waarin die moet gaan. Daarna is er muziek van Bendir Man uit Tunesië, die helaas onvolledig is omdat een deel van de groep nog op Schiphol staat.

In het debat tussen Paul Aarts (Universiteit van Amsterdam), mensenrechtenverdediger Karim Medhat Ennarah en andermaal Donatella Rovers ziet Karim als belangrijkste bedreigingen voor de Arabische Lente het niet kunnen veranderen van politieke attitudes en structuren en de straatrechtspraak.
Aarts maakt een onderverdeling in landen waarin de veranderingen minder of meer succesvol zijn. Soedi-Arabië, Bahrein en Jemen zitten aan de ene kant van het spectrum, Egypte en Tunesië aan de andere kant. Hij noemt de opstand in Egypte geen revolutie maar een revolte. Donatella is het met hem eens. In Libië werd gejaagd op migranten uit Afrika, alsof zij schuld hadden aan de dictatuur van Khadaffi. De rebellen kwamen goed weg in de politiek lastige situatie. Het was kiezen tussen de ene of de andere partij. Aarts wijst op structurele hindernissen in Libië zoals de stateloze staat zonder civil society en voorziet veel problemen in het veranderingsproces. Hij vindt dat Nederland en Europa zich actiever moeten opstellen ten aanzien van Tunesië en Egypte. Economische hulp is geboden. Karim is het met hem eens dat die hulp niet op neo-liberale wijze geboden moet worden, maar in overleg met de bevolking.
Een vraag uit de zaal aan Karim luidt of de Lente hem verrast heeft of bezorgd maakt.
Karim zegt dat noch het een noch het ander het geval is. Het verkiezingsproces duurt voort en over de uitkomst valt nog weinig te zeggen. De revolutie is een lang proces.   
Een Iraanse activiste vraagt hoe voorkomen kan worden dat de omwenteling net als in Iran in 1979 gesmoord wordt. Karim zegt dat de Franse revolutie ook tientallen jaren duurde. Donatella acht het normaal dat spanningen die lang onderdrukt zijn, naar boven komen. Men moet wennen aan de nieuwe toestand.

Na een filmpje over de betekenis van een noodtoestand zegt de Egyptische activist Saïd, die zes weken in de gevangenis zat, op skype dat die betekent dat je je vrijheid kwijt bent en dat het leven is als in een onbewoonbare woestijn. Naeeda wordt ingefluisterd dat hij blauwe ogen heeft, maar ze betwijfelt of dat echt zo is en vraagt hem dat niet, maar bedankt hem voor zijn deelname.
  
Na andermaal muziek van de onderbezette Bendir Man komen drie Nederlandse politici aan tafel: Han ten Broeke (VVD), Harry van Bommel (SP) en Mariko Peters (GL). Op de vraag van Naeeda of ze de Lente zagen aankomen, moesten ze allen ontkennend antwoorden.
Na de uitspraak van Peters dat de mensenrechtensituatie te lang aan diplomaten is overgelaten, volgt een discussie over de verhouding tussen mensenrechten en handelsbelangen. Ten Broeke zegt dat handel van groot belang is, Van Bommel wijst erop dat die niet automatisch naar democratie leidt en Peters dat die moet verlopen op een manier die de vrijheid bestendigt. Zij meent dat men oogkleppen op heeft. Ten Broeke vindt de olie-embargo tegen Syrië effectief, Van Bommel vreest dat de bevolking daarvan de dupe is en dat er meer nodig is. Peters vindt ook het culturele aspect van belang. Ze vraagt zich af waar de vrees van immigratie vandaan komt en vindt het een schande dat Europa toekeek zonder iets te doen. Bij de Lente hoort een toenemend immigrantenverkeer.

Na andermaal een flauw kwisje, betreedt Eduard Nazarski de preekstoel en spreekt over hoop en vrees over de Arabische Lente. De situaties zijn riskant, maar het is onmogelijk geen hoop te koesteren. Men schreeuwt om mensenrechten. Amnesty komt daarvoor op door samen te werken met mensen aldaar zoals Donatella Rovers en voor individuen als rechtenstudent Maikel Nabil Sanad. Hij schreef een kritisch blog en kreeg drie jaar cel. Hij is in hongerstaking en overleeft op sap en melk. Elke gevangene is een mens met een naam en een gezicht. De noodtoestand moet worden afgeschaft omdat het een alibi is voor straffeloosheid. Nazarski roept op om de petitie te ondertekenen.

Naeeda sluit af. Als dochter van Pakistaanse immigranten heeft ze geleerd om goed na te denken als je iets wenst. Aan vrijheid, macht of rijkdom hangt een prijskaartje. Het vraagt om verantwoordelijkheid en mag nooit leiden tot onverschilligheid.  

Het is jammer dat er niet meer inhoudelijk gedebateerd werd over de koers van Egypte, maar misschien komt dat nog eens.    

Geen opmerkingen:

Een reactie posten