Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 13 januari 2012

Recensie: A kiss before dying (1953), Ira Levin


Een onvervalste page-turner.

Seks en moord, erotiek en dood zijn van alle tijden. In dit romandebuut van de schrijver van Rosemary’s baby draait het om een meervoudige moord op dochters van groot-industrieel Kipling. Het boek is opgedeeld als een drietrapsraket, waarin steeds een andere dochter figureert. Het eerste die afgeschoten wordt is Dorothy. Dit deel is meteen het mooiste, het meest adembenemende. Dorothy studeert aan een universiteit in Iowa, Stoddard geheten.
Aan het begin van het verhaal is ze zwanger en wil ze graag trouwen met de jongen die daar een aandeel in heeft gehad. Ze gaat met hem naar de film, maar vindt haar eigen werkelijkheid mooier dan wat op het witte doek wordt vertoond. De jongen ziet echter niets in een huwelijk. De vader van Dorothy zou dat niet accepteren.

‘The dilemma had finally caught up with him and engulfed him like the filthy water that pounded the abutments of the bridge. Marry her or leave her. A wife and a child and no money, or be hounded and blackballed by her father.’

Hij piekert zich suf over een oplossing voor het probleem, belooft met Dorothy te trouwen en komt uiteindelijk uit op iets wat op zelfmoord moet lijken. Het feit dat de moord zich binnen een korte tijdsperiode moet voltrekken, geeft nog meer spanning aan het verhaal, waarin de werkelijkheid vele gezichten blijkt te hebben.

Dorothy’s één jaar oudere zus Ellen zit op een andere universiteit, Caldwell geheten, en voelt zich schuldig over de dood van Dorothy. Als Dorothy bij haar op school had gezeten, was het nooit op zelfmoord uitgelopen. Ellen probeert uit te vinden wie de moordenaar geweest kan zijn. Ze neemt contact op met Bud, zoals de moordenaar heet, en probeert aan de weet te komen wat er met haar jongere zus gebeurd is. Het loopt ook slecht met haar af. De studieuze Marion, de derde dochter in de rij, die vier jaar ouder is dan Dorothy, krijgt vervolgens met Bud te maken. Ze staan al op het punt om te trouwen als een andere studiegenoot roet in het eten gooit.

Te citeren valt er verder niet veel, want de taal is niet uitzonderlijk in dit boek, maar wel de opeenvolging van gebeurtenissen. Levin maakt duidelijk hoe complex de werkelijkheid in elkaar kan zitten. Steeds blijkt de zaak weer anders te zijn dan gedacht. Het is als een balletje, dat alle kanten op kan rollen. De puzzelstukjes vallen tenslotte allemaal in elkaar. Levin neemt de lezer aan de hand mee, vooral waar het om gaat wat een jongeman allemaal moet doen om een meisje moet vergiftigen en de tintelende vraag waarom Dorothy een riem leende van haar kamergenote Annabelle Koch terwijl haar eigen riem nog prima was. Het is een vraag die Ellen in het begin van het tweede deel bezig houdt.

De verteller breekt af en toe in het verhaal, bijvoorbeeld als Dorothy en haar vriendje naar de plek gaan waar zij denkt te gaan trouwen: ‘The casual observer would have been uncertain as to whether or not they traveled together.’

Het is niet verwonderlijk dat de film is verfilmd, twee maal zelfs, in 1956 door Gert Oswald en de laatste keer in 1991 onder de regie van James Dearden. Met daarbij de kwalificaties erotic and stylish.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten