Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 17 februari 2012

Filmrecensie: The song of lunch (2010), tv-film van Niall MacCormick


 A date with an old flame, poëtisch portret van een oude liefde. 

In deze BBC-productie naar een prozagedicht van Christopher Reid ontmoet een man zijn vroegere geliefde van lang geleden in een Italiaans restaurant in Soho. Hij is bureauredacteur bij een literaire uitgeverij in de wijk Bloomsbury in Londen en als hij buiten is, ontsnapt aan het dorre bureauwerk, ziet hij als het ware Virginia Woolf langslopen op weg naar de bibliotheek en T.S. Eliot op weg naar zijn eerste Martini. Het is vijftien jaar geleden dat hij een relatie had met de vrouw die inmiddels in Parijs woont en die net als hijzelf niet met name genoemd wordt.

De voice-over leest de poëtische monoloog terwijl we de man van zijn kantoor naar het restaurant zien lopen. In het inmiddels verbouwde restaurant Zanzotti’s is het interieur vernieuwd en van de oude baas Massimo geen spoor. Niets van vroeger heeft standgehouden. What will she look like? vraagt de man zich af terwijl hij een fles Chianti bestelt.

Tijdens het onderhoud tussen de voormalige geliefden komt een deel van de tekst direct uit hun monden. Na de botsing der lippen ziet de man zichzelf door de ogen van de goed geconserveerde vrouw. Als hij ’s ochtends in de spiegel kijkt, schrikt hij van zijn gezicht. Ze bespreken wie er met vertellen begint. Dat is de vrouw, die het leven in Parijs business als usual noemt. Haar echtgenoot is een succesvol romanschrijver en geeft lezingen.

Ze wisselen zoals ze vroeger deden een hapje van de voorgerechten uit. De man is opeens gebiologeerd door het uiterlijk van een jonge serveerster, die met haar achterwerk uitdagend naar achteren aan een tafeltje verderop staat.

De man bestelt een tweede fles Chianti, hoewel de vrouw nauwelijks drinkt en eet. Hij verwijlt steeds meer in het verleden. Have all her appetites turned turned less lusty? vraagt hij zich af. Hij ziet hun eindeloze vrijpartijen levendig voor zich. Hij was degene die contact had met de echtgenoot, zijn boeken redigeerde. Zelf schreef hij een gedichtenbundel over de hartstochtelijke relatie met de vrouw. Na die eerste bundel keerde de muze nooit terug. De wijn werd een surrogaat voor de liefde. Ook deze bijeenkomst loopt op niets uit.

De vrouw heeft vis als hoofdgerecht, de man een pizza met extra ansjovis. No swops this time. De man drinkt zichzelf toe, neemt een grappa als dessert. Hij gaat behoorlijk dronken naar het toilet en daarna op zoek naar de serveerster met het plan om haar ten huwelijk te vragen. Hij belandt op het dakterras en valt daar in slaap. Als hij wakker schrikt en terug snelt naar beneden is de vrouw weg. Ze heeft al betaald. Als hij ook weg wil gaan ziet hij in een hoek van het restaurant de oude Massimo aan een koffie zitten.

Een prachtige tekst van Christopher Reid, mooi ingevuld door Emma Thompson en vooral door Alan Rickman. Zijn gezicht spreekt boekdelen, dat van een vijftiger die zijn beste tijd achter de rug heeft en verweekt achterblijft met de drank, levend van zijn herinneringen. 

Hier te downloaden voor leden van Media Master.
Deze bespreking verscheen eerder op http://www.recensieburger.nl

Geen opmerkingen:

Een reactie posten