Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 9 juli 2012

Cash and marry (2009), documentaire van Atanas Georgiev


Cash and marry (2009), Atanas Georgiev

Wil je met me trouwen?

De dertigjarige Marko uit Sarajevo rijdt door Wenen om samen met een buitenlandse bruidegom goedkope trouwringen te kopen en een dag later, na het vrijgezellenfeestje, de Oostenrijkse bruid op te halen voor de huwelijksceremonie. De bruidegom is een Oost-Europeaan uit Servië die een studievisum kreeg maar die zakte en niet uit Fort Europa weg wil en nu via een schijnhuwelijk probeert in het Fort te blijven.

De Serviër dient als voorbeeld voor Marko en de filmmaker Atanas, die weliswaar geen studievisum hebben maar toch dezelfde weg willen gaan: met 7000 op zak gaan ze op zoek naar een Europese vrouw, al is het op papier. Atanas vertelt tegen zijn moeder in Macedonië dat hij van plan is om te gaan trouwen in Wenen. Zijn moeder is bang voor de consequenties, zijn vriendin is boos en bang dat hij haar in de steek laat voor een andere vrouw.

Atanas filmt vrij terloops en op een losse manier het leven in het centrum van Wenen en hun manier om aan een vrouw te komen. Ze maken flyers met het opschrift Wil je met me trouwen? en met een grappige tekst en delen die uit bij het station. Marko legt uit dat Oostenrijkers niet zo begaan zijn met buitenlanders. Ze willen hun verworvenheden voor zich zelf houden. Hij heeft geen Oostenrijkse vrienden, alleen een Oostenrijkse baas, voor wie hij kranten uitdeelt.

Ze slaan een vrouw aan de haak die wel wil meedoen omdat ze toch gaat scheiden, maar later belt ze op dat haar man en zij toch bij elkaar blijven vanwege financiële redenen. Een Servische vriend adviseert ze naar een disco te gaan en daar een meisje te versieren. Oostenrijkers zijn niet van steen, zegt hij. De avond levert echter niets op. Een prostituee zal het aan haar zus Blanka vragen die papieren heeft maar ook een kind, dus dat is ook geen gelukkige optie.

Op de markt zegt een vrouw dat ze er met een huwelijk nog niet zijn en dat Oostenrijkers racisten zijn. Een koopman vraagt 10.000 euro voor een 45 jarige vrouw, maar die vinden ze te oud. Zoiets valt teveel op. Atanas filmt in de metro en langs het spoor op muziek van Strauss.

Barbara, een studente, waarschuwt dat het niet gemakkelijk is, dat er streng gecontroleerd wordt en dat ze zelfs in de vuile was van een vriendin zochten om te zien of ze echt samenwoonde. Ze is lid van de communistische partij en wil toch wel meedoen. Ze praat erover met haar ouders, zonder erbij te vertellen wat haar plan is. Ze kan haar moeder overtuigen van de economische redenen die buitenlanders hebben om naar Europa te komen, maar haar vader vindt zoiets symptoombestrijding.

Een advocaat waarschuwt voor de vreemdelingenpolitie. Ook verliest Barbara haar beurs, die blijkbaar in Oostenrijk in de vorm van kinderbijslag wordt uitgekeerd. De Servische vriend gaat naar drie jaar terug naar Servië. Hij is blij om zijn familie weer te zien, maar verdrietig dat ie niet meer terug kan. Barbara, Marko en Atanas gaan naar de burgerlijke stand. Barbara wil dat eventuele kinderen op haar naam komen te staan. Ze heeft aan haar ouders verteld dat ze een schijnhuwelijk aangaat. Haar moeder is vol begrip, maar wil niet op de bruiloft komen.

Daar zien we verder geen beelden meer van, van deze aanzet tot een schijnhuwelijk die zelfs een zweem van een romance lijkt te hebben. Het is misschien meer een manier geweest om het onderwerp aan te kaarten, deze actie van Atanas Georgiev om de moeilijke toegang van buitenlanders tot Europa aan de kaak te stellen. Het kan niet zo zijn dat Europa een ommuurd fort wordt, maar het is ook niet mogelijk iedereen binnen te halen. Op grond van rechtvaardigheid dienen we te zorgen voor een betere verdeling van de welvaart in de wereld. John D. Liu bepleitte in Groen goud (zie dit blog 4 juli j.l.) om te werken aan herstel van ecosystemen zodat Afrikanen hun eigen land tot welvaart kunnen brengen. Net zo goed dienen we de handel en de culturele uitwisseling met landen buiten de EU te bevorderen, al is het maar in ons eigen belang.

 In de aftiteling lezen we dat in 2007 35996 huwelijken werden gesloten, waarvan 5871 met een buitenlandse partner. Daaronder waren 225 schijnhuwelijken. De overige worden nog onderzocht. 




Hier de trailer

Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)