Het leven achter de facade
Anton Corbijn ligt aan het begin van de documentaire op de
bank. Dat is niet iets wat hij vaak doet. Hij is aan het opnemen waar hij mee
bezig is en waar hij is. Hij groeide op een pastorie, die net als zijn huis ook
te groot was. Zijn vader was dominee in een klein dorp en vaak weg, ook in de
avonduren. Dat maakte Anton tot wat hij geworden is: anders dan de rest.
Hij hoort nog altijd dat kinderversje in zijn
achterhoofd: de dominee van takkenbos,
die wist niet waar hij kakken mos. Zus Aaf, die gister nog haar grimeerkunst uitlegde in Trouw,
zegt dat ze thuis weinig verbaal waren. Eenzame zielen. Anton zat vaak vanaf de
brug te kijken. Aan de eettafel heerste een sfeer van zieken en stervenden,
zegt Anton.
In zijn werk, het fotograferen van popsterren, wil hij de
ziel blootleggen van zijn model, zoals Iggy Pop die poedelnaakt door Hyde Park
kruipt. De reis die je maakt is een zoeken naar jezelf, zegt Anton. Hij legt
een stukje van de wereld vast en neemt dat weer mee. Bono van U2 zegt dat zij
en Corbijn beiden geboeid zijn door het licht. Lou Reed en Metallica zijn
laaiend enthousiast over de manier waarop hij hen portretteert. Anton zegt dat
hij te doen heeft met creatievelingen die zichzelf pijnigen, die dezelfde
strubbelingen meemaken als hijzelf. Madonna zei dat hij altijd zichzelf
fotografeerde, dat hij anderen gebruikt om een zelfbeeld te creëren. Hij zit
vaak op hotelkamers. Zijn werk is net niet perfect, zegt hij. Dat zorgt ervoor
dat het ademt. Het is een combinatie van onzekerheid, ambitie en resultaat. Het
korrelige is de fabric of life.
Zijn vader zei weinig over zijn werk, maar hield wel van de
foto’s die dicht bij de kern van de persoon kwamen. Hij was trots op al zijn
kinderen. Hij wilde Anton beschermen tegen de verleiding van het grote geld.
Zelf zou Anton meer seks in zijn werk willen hebben. De dood zit er wel in. De
eindigheid maakt dat hij op een bepaalde manier met zijn onderwerp omgaat.
Anders dan het protestantisme houdt hij van iconen. Dat is zijn vorm van
rebellie. Hij gaat graag alleen door moeilijkheden heen. Vroeger was hij
ongelukkiger. Tegelijk stelde een eenzame denktrant hem op zijn gemak. Hij is
geen man voor party’s en diners. Tijdens een concert in Paradiso voelt hij zich
deel van het geheel. De intensiteit spreekt hem aan, de saamhorigheid.
Zijn eerste speelfilm Control gaat over Ian Curtis,
een burgerlijke jongen die zanger van de avant gardistische popgroep Joy
Division wordt, maar zelfmoord pleegt. Net als Curtis is ook Corbijn een loner.
Het schrijnt want Corbijn heeft nog met Curtis gewerkt. Zijn huidige film, met
Thecla Reuten in de hoofdrol, bevat de onderliggende structuur van een western:
een man zoekt een prostitueé op voor zijn materiële en een priester voor zijn spirituele
behoeften. Corbijn bekijkt de locatie in Ierland en vindt de stenen op het dak
fraai die er niet een storm niet af kunnen waaien. Na drie jaar is het moeilijk
opnieuw met filmen te beginnen.
Hij heeft inmiddels, na de presentatie van de film, een gat
van zes weken, dat hij wil gebruiken om ballast overboord te gooien. Hij beaamt
de stelling van Klaartje dat hij zich vasthoudt aan het bekende, maar vindt
daarbinnen een nieuwe manier. We zien hem op bezoek bij zijn moeder, die piano
speelt. Ze was verliefd op een ander met wie ze niet mocht trouwen en kon wel
met zijn vader opschieten. Uiteindelijk vonden zij het goed dat hun zoon
fotograaf werd in een familie die uit dominees bestond.
Anton heeft het idee dat hij niet goed genoeg is als mens en
dat hij dat maskeert door goed te zijn in zijn werk. Als mens is hij echter
achtergebleven. Hij vindt dat hij te weinig diepgaand contact heeft met
anderen.
Wat is daar zo moeilijk aan? vraagt Klaartje.
Mezelf, antwoordt Anton, die verder niet erg loslippig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten