Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 5 oktober 2012

Marilyn Monroe (2011), documentaire van Lyndy Saville


Wat valt er nog toe te voegen aan alle verhalen en beschouwingen over de legende Marilyn Monroe, die, zoals aan het eind van de documentaire gezegd wordt, nog springlevend is en die je overal nog aantreft: in bladen, op posters, op schilderijen? Weinig. Maar daarom is het nog wel aardig dat de Britse Lyndy Saville de hoofdzaken nog eens op een rij zet.

Marilyn Monroe werd op 1 juni 1926 geboren als Norma Jeane Baker. Ze kende een ellendige jeugd met een onbekende vader en een moeder die psychische problemen had. Ze leefde tot haar twaalfde in pleeggezinnen en weeshuizen en werd daarna door haar grootouders in huis genomen. Dat waren achteraf de vier gelukkigste jaren van haar leven.

Op haar zestiende trouwde ze noodgedwongen. Tegen de zin in van haar echtgenoot die naar de oorlog ging, werkte ze als model. Na zijn terugkeer gingen ze uit elkaar. Een medewerker van Twentieth Century-Fox zag iets in haar. Norma verfde haar haren blond en veranderde haar naam in Marilyn Monroe. Haar rol in The asphalt jungle (1950) leidde tot een rol in All about Eve (1950). Ze ging naar de Universiteit van Los Angeles om literatuur en kunstgeschiedenis te studeren. Ze wilde een serieus actrice worden.

Ze maakte niet veel van de naaktfoto’s in de eerste Playboy en vertelde in Life (zie foto) over haar ongelukkige jeugd. Ze begon een relatie met honkballer Joe DiMaggio en speelt in Don’t bother to knock (1952) haar eerste grote serieuze rol, alleen de film flopt. In Monkey bussiness (1952) is ze weer het domme blondje. In Niagara (1953) lanceert ze met haar roze jurk een nieuwe modestijl. Gentlemen prefer blondes (1953), waarin ze samen met Jane Russell het lied Diamonds are a girls best friend zingt, wordt een groot succes.
Tijdens het maken van How to marry a millionaire (1953) was ze, gefrustreerd over haar imago, vaak te laat op de set. In River of no return (1954) nam ze wraak. Ze kreeg ruzie met de regisseur, maar door haar huwelijk met Joe DiMaggio steeg haar populariteit. Ze zong voor de Amerikaanse soldaten in Korea en trok in The seven year itch (1955) alle aandacht naar zich toe, ook vanwege de beroemde scène waarop ze met een opwaaiende jurk op een luchtrooster staat.

Familieman Joe DiMaggio vond dat maar niets. Het betekende tot verbijstering van de Amerikanen het einde van hun huwelijk, hoewel ze nog wel samen op de première waren. Marilyn was gefrustreerd over haar imago en vertrok naar New York, waar ze toneellessen nam bij de Actors Studio. Lee Strasberg was daar de baas en zijn vrouw Paula hielp Marilyn.
De film Bus stop (1956) leverde haar betere financiële voorwaarden op en inspraak bij de keuze van de regisseur. Ze kreeg een verhouding met de intellectueel Arthur Miller, die in 1955 moest getuigen voor de commissie die zich bezig hield met anti-Amerikaanse praktijken. Marilyn steunde Arthur. Ze trouwden en Marilyn werd joods. Tijdens de opnemen van The prince and the showgirl (1957) dat in Europa laaiend enthousiast ontvangen zou worden, betekenden uitgelekte ongunstige dagboekaantekeningen van Miller een klap voor Monroe, die in Londen was. Ze liet haar psychiater overkomen. Terug in de V.S. bleek ze zwanger en kreeg een miskraam, die niet de laatste zou zijn.

Some like it hot (1959) werd haar hoogtepunt, hoewel de hoofdrollen voor Tony Curtis en Jack Lemmon waren. De rol was eigenlijk niet voor haar bedoeld vanwege haar emotionele labiliteit. Billy Wilder was vaak boos omdat ze haar tekst niet kende en te laat was. Desondanks werd de film een groot succes.

In de zomer van 1957 ging ze met Miller naar Connecticut die daar aan The misfits (1961) werkte. Tegelijk speelde ze met Yves Montand in Let’s make love (1960). Door haar relatie met Montand kwam haar huwelijk onder druk te staan. Miller vertrok naar Nevada. The misfits bevatte veel persoonlijke details uit hun huwelijk. Marilyn raakte verslaafd aan pillen, nam een overdosis en kwam in het ziekenhuis terecht, waardoor de productie stil lag. Door haar labiliteit eindigde de relatie met Miller.

In 1962 zong ze Happy birthday op de verjaardag van John Kennedy, maar haar lichaam was al aangetast door de drank en de pillen. Frank Sinatra wilde haar helpen, maar dat had weinig succes. Op 5 augustus 1962 werd ze op 36 jarige leeftijd dood gevonden in haar huis in Los Angeles. Complot theorieën acht Saville niet waarschijnlijk. Are you lonesome tonight, zingt Elvis. Het bleek dat Marilyn weer privé contact had met Joe DiMaggio. Over haar relaties met de Kennedy’s of met Marlon Brando horen we niets.  
  
  


Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)