Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 17 oktober 2012

Then the wind changed (2011), documentaire van Celeste Geer


Een stoomcursus in thuiskomen.

Op 7 februari 2009 woedde er een enorme bosbrand in het zuidwesten van Australië. In de staat Victoria vielen 173 doden, waaronder 102 doden in Strathewen en omgeving.
Documentairemaakster Celeste Geer woonde er met haar man en kinderen, maar vluchtte naar Melbourne dat veertig kilometer verderop. Daar woonden ze voordat ze besloten om diep in het bos een huis te bouwen. Haar man Dom, een leraar, bleef achter als lid van de vrijwillige brandweer. Als hij terugkomt bij hun huis, waadt hij door lagen as. Het huis is verrassend genoeg gespaard gebleven. De vlag hangt nog in top.

Veel dorpelingen kunnen dat niet zeggen. Bron en Shane, een skydiver, bleven met hun kinderen achter en beleefden een vreselijke nacht tussen twee ijzeren platen. Hun huis werd met de grond gelijk gemaakt. Gelukkig bleef hun autobusje gespaard. Denis en zijn zoon wilden het dorp verlaten maar konden niet weg door een boom die over de weg lag. Zijn vrouw en andere zoon bleven thuis en werden in de badkamer door het vuur gedood. De dorpsschool is een ruïne. De dochter van Celeste ging er die dag juist voor het eerst naar toe. Het schoolhoofd vindt tijdelijke schoolruimte in een plaats twintig kilometer verderop.

Celeste neemt de schade op. Er is geen water, geen stroom, alleen een verpletterde stilte temidden van zwartgeblakerde staken rond het huis. Buurman Oli, een kweker, plant zaailingen die nog in een bak zaten. Denis zit in een caravan. De regen brengt modder. De kinderen van Bron en Shane reageren tijdens het eten in de caravan hun angst af. Dom vindt het naar om na school in het dorp terug te komen.

De documentaire zweeft tussen een homevideo waarin particuliere schade wordt getoond en de traumatische ervaring van een heel dorp in de bush. Na zes maanden eten ze samen soep als teken van hun verbondenheid. De omgeving oogt door de opkomende begroeiing als een groene zee. Kleuterleidster Dini, die haar gezin verloren heeft, breit kippen van oude wol. Met kerst krijgen de kinderen allemaal zo’n kleurige kip. Het opnieuw gebruiken van kapotte draden heeft een symbolische functie. De vrouwen steunen elkaar, de mannen zijn vooral in hun eentje bezig met het herstel. Denis heeft zijn huis bijna af. Hij is verliefd geworden op maatschappelijk werkster Suzi en zij op hem. De mensen vinden dat blijkbaar niet gepast. Hij zegt dat hij weinig bezoek krijgt. Dom leidt zijn klas rond door het dorp.

De nieuwe school is klaar. De onderwijzeres vraagt de kinderen wat er veranderd is in hun leven. Ze schrijven er een opstel over en bespreken hun ervaringen. Tijdens de tweede herdenking in 2011 worden de namen van de slachtoffers voorgelezen. Dini heeft een brok in haar keel als ze als laatste haar kinderen noemt. Oli betwijfelt of het ooit beter wordt. De moeder zegt dat Oli, die in een versleten plunje op het terras in een stoel hangt, een begaafde jongen is die meer van zijn leven had kunnen maken. De soepavond is een traditie geworden. Suzi zegt dat ze Denis eerst met rust liet maar dat ze het hem tegenwoordig wat moeilijker maakt. Hij moet nog veel loslaten.   

Na tweeëneenhalf jaar trekken Bron en Shane in hun nieuwe huis. Shane bleef in de tijd daarvoor hard bezig, maar vindt de ervaring van de brand nog steeds heftig. Om daar tussen de ijzeren platen te zitten terwijl de verschroeiende storm voortraasde. Celeste zegt dat de brand een stoomcursus was in wat het betekent ergens thuis te zijn. Zwarte Zaterdag heeft hen veel geleerd. Een bittere maar goede les voor lieden die ongetwijfeld als selfmade landeigenaren door het leven gingen, maar elkaar hard nodig bleken te hebben.

Hier de trailer.   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten