Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 14 november 2012

Filmrecensie: American Beauty (1999), Sam Mendes


Middle-class loser op zoek naar spanning

Het leven in een Amerikaans middle-class gezin in een van de vele suburbs kent zijn schaduwzijden. Het filmpubliek kan genieten om zichzelf weerspiegeld te zien of misschien wordt het afgeschrikt en blijft het maar liever waar het is. In American Beauty wil televerkoper Lester Burnham, 42 jaar oud, meer opwinding in zijn leven. Hij is getrouwd met Carolyn die in de makelarij zit. Ze hebben een puberdochter Jane, die zich begint af te zetten tegen haar ouders. Carolyn is ook al niet tevreden omdat ze weinig succesvol is in haar werk. Tijdens het diner is het daar in het gezin een erg saaie, vormelijke boel.

Natuurlijk neemt de seksualiteit in zo’n film een belangrijke plaats in, maar het is allemaal voorspelbaar en oppervlakkig.

De film begint met een voice-over, terwijl de camera over de grijzige woonwijk glijdt. Over een jaar ben ik dood, zegt Lester, alleen weet ik dat nu nog niet. Ik ben eigenlijk al dood. Onder de douche masturbeert hij en verder gaat het altijd bergafwaarts gedurende de dag.

Tot Lester op een dag in de ban raakt van Angela, het vriendinnetje van Jane, die een Lolita-achtige uitstraling heeft. Als ze een dansje doet als cheerleader ziet Lester haar omgeven door rozenblaadjes. Het is alsof hij na een langdurige coma weer wakker wordt. Nadat Lester zichzelf aan het meisje heeft voorgesteld, zegt Angela tegen Jane dat zij denkt dat haar ouders al lang samen geen seks hebben gehad.

Jane zoekt haar heil bij Ricky, de zoon van een echtpaar dat naast de Burhams is komen wonen. Ricky heeft een psychiatrisch verleden. Hij filmt Jane, omdat hij gek op haar is. Eerst verzet ze zich daar tegen, maar mede door de vrijmoedigheid van Angela, ziet ze daar toch de opwindende kanten van.  

Het verhaal krijgt een extra zet als Ricky op een makelaarsfeestje bedient en in de kelder pot rookt met Lester. Als Ricky vervolgens zijn ontslag krijgt, brengt hij Lester op een idee. Op zijn werk is sprake van efficiencyslag. Lester besluit tot chantage, gaat met veel geld naar huis en ruilt zijn auto in voor een sportwagen. Omdat Angela graag gespierde mannen ziet, begint hij in de garage aan een dagelijkse work out. Als Lester zich op een nacht in bed ligt af te trekken krijgt hij ruzie met Carolyn over haar gebrek aan seksuele lust. Het opgewonden standje Carolyn papt aan met een collega-makelaar. In het leven kan je van niemand op aan, zegt ze na een echtelijke ruzie tijdens het diner tegen Jane.

De ontwikkelingen volgen elkaar snel op, het is allemaal erg veel wat er gebeurt, met schietlessen en homoseksuele gevoelens, maar diep gaat het allemaal niet. Sympathiek zijn de personen geen van allen, al blijkt Lester het meeste menselijk gevoel te hebben.
‘How are you?’ vraagt Angela als ze eindelijk ongestoord samen zijn.
‘It’s been a long time since anybody asked me that, I’m great,’ antwoordt Lester.

Revolutionary Road (2008) dat Mendes negen jaar later maakte zit heel wat steviger in elkaar, geloofwaardiger, minder gemaakt, met meer inhoud.

De muziek neemt in American Beauty een belangrijke plaats in en is stimulerend, maar vooral luid, als om het gebrek aan inhoud te overschreeuwen. Met Don’t let it bring you down zingt Annie Lennox naar een lied van Neil Young het publiek mogelijk moed in.

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten