Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 30 november 2012

Mission Statements (2012), documentaire van Jord den Hollander


Ambassadegebouwen met een boodschap

In 1991 begon Buitenlandse Zaken met het promoten van Nederlandse architectuur. Jord den Hollander loopt met de ambassadeur en zijn gasten mee door een viertal nieuwe gebouwen.

In Addis Abeba, Ethiopië is door de Nederlandse architecten Van Gameren en Mastenbroek een gebouw neergezet dat past bij het rotsachtige landschap. De rode steen en het verzonken gebouw voldoen daaraan. Een beambte hijst de vlag en salueert geheel volgens protocol. Ambassadeur Hennekens komt met een dikke Mercedes met vlaggetje aan de voorzijde het zwaar beveiligde terrein op. Hij leidt een delegatie rond over het 140 meter lange dak van het kantoor en het woongedeelte en zegt dat rond de boomstammen eigenlijk water had moeten staan. De architecten spreken over een metafoor voor Nederland: werken onder waterniveau. Mevrouw Hennekens vindt de vloeren glad. ze inspecteert de voorbereidingen voor een diner voor een mensenrechtengroep. Er komt koude wortelsoep omdat die niet kan afkoelen als een toespraak te lang duurt. Ze vindt het mooi zoals het water in de regentijd aan het gebouw plakt. Iemand doet een inburgeringstest aan de hand van gedigitaliseerde vragen over plaatjes in een boek. De eerste vraag gaat over de kleuren van de Nederlandse vlag. De ambassadeur gaat na vier jaar naar Bangladesh. Hij hoopt dat de zeepiraten zijn inventaris met rust laten.

Rem Koolhaas zette in Berlijn een Nederlandse ambassade met veel glas neer aan de Spree, dat meteen een prijs won. Volgens ambassadeur Krop wilde men niet alleen een gebouw maar ook een stuk Nederland en een mission statement neerzetten. Transparantie vertegenwoordigt de moderne diplomatie. Een klein land moet imponeren. Koolhaas vertelt gasten tijdens een rondleiding in een videoboodschap over nabuurschap en een utopische dimensie. Er zijn 43 verschillende deuren waaronder een dikke James Bond draaideur. Het kent megalomane trekken zegt de vervangend ambassadeur. Hoewel de garagedeuren en de poortjes automatisch dichtgaan trekt hij met de hand de vitrage dicht. Hij moet drie meter springen als er brand uitbreekt. Het gebouw werd twee keer zo duur en twee jaar te laat opgeleverd in 2004. Het is steeds hetzelfde. Hij is blij dat hij naar Brussel gaat. 

Kees Kraan tekende voor de ambassade met veel glas in Maputo, Mozambique. Hij wilde Nederlandse precisie verenigen met een eigen inbreng van de bouwers ter plaatse. Volgens hem getuigt het gebouw van eigenwijzigheid. Ambassadeur Frans Bijvoet vindt dat een ambassade uitnodigend moet zijn. Er is gezocht naar een verbinding tussen de ambassade en de school die er al stond. Een gast zegt dat het hout past in de omgeving, een ander vindt het te duur en het gebouw te groot. Het staat te dicht op de straat en neemt de ruimte weg voor voetgangers.

Lucien Lafour, een Nederlander van Surinaamse afkomst ontwierp een gelaagd schelpvormig gebouw in Paramaribo, dat ook van hout of golfplaat gemaakt had kunnen worden.
ambassadeur Jacobs toont het gebouw van een afstandje. Het oogt groot maar het misstaat niet in de omgeving. De bloembakken aan kettingen zijn weggehaald omdat ze te weinig water kregen. De kantoren bevinden zich in de schil. De gangen zijn smal. Men heeft bij de Surinaamse overheid een stembus geleend. De stemformulieren passen er nauwelijks in. Emanuels, een kritisch Surinaams architect komt nooit verder in het gebouw dan de ingang, dus weet er niets van. Lafour krijgt het etiket van neokolonialist.

Nederland is inmiddels gestopt met dit project vanwege economische en politieke redenen. Het zou interessant zijn te vernemen wat die laatste zijn. Zou Nederland dan toch teveel willen imponeren in de wereld?

Hier een noodzakelijke visuele impressie, hier een indruk van het bijzondere gebouw in Addis Abeba.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten