Na de dood van haar levensgezel Willem Breuker in 2010 ruimt
actrice Olga Zuiderhoek, bijgestaan door acteur Kees Hulst, hun oude huis op.
Ze vertrekt naar een nieuwbouwappartement naast het Centraal Station met
uitzicht op de noordelijke gevel van het stadscentrum. Olga en Willem waren 28
jaar samen. Willem nodigde haar in 1983 uit in zijn huis te komen wonen. Dat
was in de tijd dat Olga bij Het Werktheater speelde. Ze moet weg omdat ze
steeds de stem van Joop Admiraal hoort die zegt dat het asociaal is om zo’n
groot huis met drie verdiepingen voor zichzelf te houden.
De documentaire begint met de dunne witte gordijnen die Olga
voor de ramen hangt als ze weg gaat. Ze laat dan ook een lampje branden om
inbrekers af te schrikken. Willem wilde altijd de luiken voor de ramen, maar
dat vond Olga te opzichtig. Ze ordent de kranten over het overlijden van
Willem, dat tot haar trots overal op de voorpagina stond.
Willem had een enorme muziekcollectie en veel naslagwerken.
De logeerkamer was bij hen de partituurkamer. Olga heeft een heerlijke tijd in
Zuid gehad. Missen komt niet in haar vocabulaire voor. Ze wil Willem, anders
dan haar werd voorgehouden, niet loslaten. Alles gaat mee, alle muziek, de
schilderijen die zij en Willem cadeau kregen en ook het lieve briefje dat Kees
van Kooten en zijn vrouw stuurden na de dood van Willem, dat haar hielp door
haar verdriet.
Samen met een vriendin is ze aanwezig bij de enorme zwarte
steen die op het graf van Willem Breuker geplaatst wordt. Zelf wilde hij in een
vuilniszak, maar een dode heeft daar zelf niets over te zeggen, zegt Olga
resoluut. Ze denkt met pijn in het hart terug aan een vrolijk gesprek met Kees
Hulst over een nieuw stuk, terwijl Willem daar bij aanwezig was en zij wist dat
hij dat niet meer zou meemaken. Ze zegde het af omdat ze het druk kreeg met de
verhuizing.
We zien oude foto’s van Olga en haar familie. Haar moeder vindt
ze nog altijd de mooiste. Ze is de kleinste van de drie dochters. Er is een
filmpje van haar vader op lepratour door Indonesië. Haar ouders scheidden toen
ze vier jaar was. Ze woonden in Assen. Dat kun je nog horen aan de taal van
haar zussen. De een spreekt is bekend als De keel, de ander als Weet je niet.
Olga spreekt zelf ook een aardig woordje noordelijk dialect. Na de middelbare
school ging ze naar de toneelschool in Amsterdam om de sociale controle te
ontlopen.
Samen met Ria Eimers repeteert Olga Motregenvariaties.
Werken is afleiding. Bij een stuk vindt ze het van belang wie eraan meedoet. Ze
vindt het vreselijk als iets slecht geschreven is en ze daar niets over mag
zeggen. Af en toe worden fragmenten getoond uit haar enorme toneel-, film- en televisiecarrière.
Ze kon goed samenwerken met Gerard Thoolen, omdat ze met hem schaamteloos over
de drek van het bestaan kon spreken. Ze vindt zichzelf geen comediènne.
Met de architect bespreekt ze de indeling van haar nieuwe
appartement op de zevende verdieping. Het lijkt haar vreemd dat ze niet meer de
trap af hoeft om in de woonkamer te komen. Haar zussen en haar nichtje komen op
bezoek in het nieuwe appartement. De schuifpuien kunnen open. Het uitzicht is
fantastisch. Later dirigeert ze de verhuizers waar de dozen en het meubilair
naar toe moeten. Een naaister brengt een quilt waarin oude overhemden van
Willem verwerkt zijn. Olga legt het in zijn kamer. Ze toont zich een sterke
vrouw met eigen opvattingen, die zich met humor door het verlies heen slaat en
geen blad voor de mond neemt.
De muziek van het inmiddels opgeheven Willem Breuker
Collectief past erg mooi bij de beelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten