Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 2 februari 2013

Als we het zouden weten (2008), documentaire van Peter Lataster en Petra Lataster-Czisch


De draaideur van het leven

De documentaire Als we het zouden weten gaat over prematuur geboren kinderen in het UMC Groningen en begint met een statement van de aldaar werkende kinderartsen. Ze hebben een protocol opgesteld waarin ze stellen dat ze actieve levensbeëindiging voorstaan bij pasgeboren baby's die uitzichtloos en ondraaglijk lijden. Dit zogenaamde Groninger protocol kreeg wereldwijde aandacht en kritiek van de media in de V.S. en in Vaticaanstad.

We zijn veel op de afdeling neonatologie, waar een enorme bedrijvigheid heerst. Kinderartsen en verpleegkundigen zijn bezig met de tere wezentjes die in de couveuses liggen en ondersteunen ouders. De piepjes zijn herkenbaar. Zwarte ouders zingen hun kindje toe. Sommige ouders mogen hun kindje mee naar huis. De couveuse gaat de ambulance in. Ook zien we de artsen de afdeling verlaten. Het is kersttijd. Ze gaan door de draaideur naar buiten. Dat lijkt wel symbolisch.

Als je zou weten wat de uitkomst van je ingrijpen is, zegt kinderarts Peter Dijk, dan zou het prachtig zijn. Het is gemakkelijk een behandeling te starten, moeilijker om het niet te doen. Als mens zou je niet over het beslissingstraject moeten gaan. Zijn collega Eduard Verhagen vindt dat men bij twijfel moet doorgaan want dood is dood. Het is moeilijk dat alleen te besluiten, daarom doet men dat in een team. Actief het leven beëindigen zou hij niet doen, maar hij kan zich wel voorstellen dat zoiets nodig kan zijn. De kinderen kunnen helaas niet duidelijk maken hoeveel last ze ondervinden van het medisch ingrijpen. Tijdens een wandelvakantie in Schotland barstte hij eens in tranen uit over een naar geval. Dat was goed. Daarna kon hij verder. Collega Henk ter Horst is soms zo emotioneel dat hij het geval thuis bespreekt. Het blijft niet hangen. Dat zou ook niet goed zijn. Dan zou hij als arts zijn werk niet kunnen doen. 

Het is niet gemakkelijk precies te bepalen wie wat zegt. Af en toe doet een vrouwelijke kinderarts een uitspraak, bijvoorbeeld over de kwaliteit van leven, de kans op succes, het belang van een goede verstandhouding met de ouders, het mooie om een ziek kind gestabiliseerd te krijgen. We zien vaker het tegendeel. Stella, minder dan 27 weken oud, haalt het niet. De vader krijgt de opdracht haar een zoen te geven die uit zijn hart komt. Bryan haalt het tot oeverloos verdriet van de moeder die zoveel moeite voor hem deed, uiteindelijk evenmin. Het is daar een voortdurend gevecht tussen leven en dood. Olifantje in het bos, zingt een moeder, laat je mama toch niet los.

Arie Bos, hoofd van de afdeling, bespreekt met collega’s het geval Yasmine, 25 weken oud. Hij is terughoudend met opereren. Wil de behandeling staken vanwege een slechte prognose.
Yasmine sterft dan een natuurlijke dood.

Wat is de grens tussen ethisch handelen en knutselen voor een medicus? zo vroeg ik me bij de beelden af. De enige die over de behandeling kan besluiten is de patiënt zelf, zegt een kinderarts. Lichtere problemen openbare zich vaak op latere leeftijd. Ik neem aan dat er onderzoek naar dit onderwerp wordt gedaan. De saxofoon van Candy Dulfer en de beelden van de lege gangen met zielloze kerstbomen maken deze vraag uiterst beklemmend. 

Hier de documentaire.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten