Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 7 maart 2013

Education, Education (2011), documentaire van Weijun Chen



Schuif aan bij de Mieren

Onderwijs is vaak niet zo boeiend als het over de structuren gaat, maar de persoonlijke verhoudingen binnen de institutie vormen een ander verhaal. Weijun Chen bekritiseert aan de hand van portretten van een docent en twee studenten de privatisering van het Chinese hoger onderwijs in 1997. De particuliere hogescholen hebben zich sterk uitgebreid en produceren veel werklozen. Elk jaar komen er twee miljoen bij. De werkloze academici worden Mieren genoemd.

Het universitair toelatingsexamen is bepalend voor de toekomst van de student. De beste studenten krijgen een beurs voor een staatsuniversiteit, de anderen zijn aangewezen op de veel duurdere particuliere hogescholen zoals het Hougoo College in Wuhan. Docent Wang Zheziang is eigenlijk grafisch ontwerper, maar ronselt in de zomer leerlingen. Hij heeft weinig op met zijn instituut, dat veel geld incasseert en leerlingen via een uitzendbureau doorsluist naar een arbeidsplaats, het liefst ver weg zodat ze niet kunnen komen klagen over hun gebrekkige opleiding. Wang haalt de ouders over met een sentimenteel joods verhaal over ouders die honing op boeken smeerden om de kinderen te verleiden tot studeren. Zijn powerpoint presentatie is gebaseerd op leugens. Negentig procent van de docenten heeft geen onderwijsbevoegdheid. Hij realiseert zich dat zijn bezigheid slecht is voor zijn karma.

Wang Pan (zie foto) heeft een lage score op het toelatingsexamen gehaald. Zij woont op het platteland. Haar moeder, bakstenen stapelend voor haar man die ze in een vrachtwagen vervoert, is daar boos over, maar laat dat niet merken. Zelf had Wang Pan haar hardwerkende ouders met een studie en een goede baan een beter bestaan gegund. Ze gaat op zoek naar een hogeschool. Tijdens het avondeten maken haar ouders ruzie. Volgens haar vader zijn het allemaal oplichters op die scholen. Haar moeder wil een feest organiseren, om geld binnen te halen voor de opleiding. Dat wordt gehouden in de steenfabriek omdat ze geen restaurant kunnen betalen. We zien Wang Pan tenslotte met de trein naar de hogeschool vertrekken.

Wan Chao heeft vier jaar gestudeerd en bezoekt een banenmarkt. Hij is blij als hij voor een laag salaris bij een groot bedrijf een week op proef mag komen. Hij belt met zijn vader dat hij een appartement heeft gevonden. Hij werkt over omdat hij Excell niet goed beheerst, maar dat kan niet voorkomen dat de manager ontevreden over hem is. Na zijn proefweek gaat Wan opnieuw naar een banenmarkt. Zijn naam wordt genoteerd. Hij belt later met een manager over de baan en mag naar een training. Als hij daar te laat aankomt, wordt hij uitgefoeterd. Leven en werken vindt hij lastig. Hij had gedacht dat hij gemakkelijker een vaste baan zou vinden. Hij zit met een hoge huur en heeft nauwelijks geld om eten te kopen. Een vriend zegt dat China het communistische ideaal is kwijtgeraakt. Na een nieuwe afwijzing verhuist Wan naar een goedkopere woonplek.

Na twee jaar, zo lezen we in de aftiteling, heeft hij nog geen baan. Wang Pan doet een ingenieursopleiding, die veel geld kost. Wang Zheziang werkt in de IT, nadat de directeur van het Hougoo College er met de kas vandoor is gegaan. 

Hier deze boeiende documentaire in zijn geheel.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten