Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 29 maart 2013

The Betrayal (2011), documentaire van Karen Winther



Eenzame puber verraadt haar linkse vrienden aan de neonazi’s.

De Noorse filmmaakster Karen Winther (1978, zie foto) maakte een documentaire over haar eigen schaamtevolle verleden, waarin ze als tiener in een links kraakbolwerk in Oslo woonde maar ging spioneren voor de neonazi’s. Hoe heeft dat kunnen gebeuren? zo vraagt ze zich af. Ze maakt een rondje langs bekenden, zoekt een verklaring en hoopt op vergiffenis. Ze gaat zelfs naar een vroegere neonazi die spijt heeft dat hij haar voor hun karretje spande.

Voor de kijker is al snel duidelijk dat haar onbezonnenheid te maken had met een moeilijke jeugd, met ruzies met haar moeder, met in de steek gelaten worden, ook in het kraakbolwerk Blitz, waar iedereen zijn eigen plan trok en niemand erg begaan was met elkaar.

Dat laatste horen we van Guro, een hartelijke vrouw die in die tijd gitaar speelde en inmiddels een eigen boek heeft uitgegeven, waarvan ze de omslag trots op haar smartphone toont. Guro heeft Karen nooit heeft laten vallen, al wilde ze geen vriendschap met haar onderhouden na het verraad dat ze gepleegd had. Karen vertelt Guro over een documentaire die een student over haar maakte en waarvan we ook beelden te zien krijgen. Daarin zegt ze dat ze eenzaam was, conflicten had met haar moeder en daarom naar Blitz verhuisd was. Guro denkt dat ze de mensen pijn wilde doen. Na haar vertrek uit huis mislukte een voogdijschap door een vriendin in Blitz, een alternatief voor een plaatsing in een pleeggezin of een tehuis. De kraakster wilde uiteindelijk niet de verantwoordelijkheid voor Karen op zich nemen, met als gevolg een beschadigde puber.

Ze kreeg het benauwd toen in Blitz bekend werd dat er een verrader onder hen was en dat die bekend zou worden gemaakt. Ze vluchtte naar Hokksund, het nest van de neonazi’s, waar ze zich koesterde in een gemeenschapsgevoel. Moeder haalde de affiches weg die in de stad waren opgehangen met een foto van Karen. Guro vreesde dat haar verraad haar einde betekende. Uiteindelijk zocht Karen contact met politieman Tore Borge die onderzoek deed naar de neonazi’s en hun jonge slachtoffers die in hun handen waren gevallen, zoals Karen. Tore weet nog dat ze nogal paranoïde was, toen ze zich aanmeldde voor het project Exit.  

Karen gaat op bezoek bij Matilde die vroeger een kraakvriendin was. Inmiddels zijn ze allebei 32 jaar. Matilde vraagt Karen naar haar huidige politieke opvattingen. Karen zegt dat ze allergisch is geworden voor politiek. Ze spreken over het verraad. Het was een geluk dat er niemand in hun groep vermoord werd, zegt Matilde. Volgens haar is het meer een probleem voor Karen dan voor haarzelf.

Belangrijkste persoon in de documentaire is weggelegd voor de moeder van Karen, die veel met haar eigengereide dochter te stellen had, al zou je dat op grond van de foto niet zeggen. De documentaire rakelt bij haar weer allerlei moeilijke emoties op. Ze was verdrietig over het contact van Karen met de neonazi’s. Haar dochter snauwde haar af en mishandelde haar, zo erg dat de politie erbij moest komen, de moeder naar het ziekenhuis moest en Karen naar Blitz vluchtte. Hoewel Karen zichzelf nog niet vergeven heeft, heeft haar moeder dat wel gedaan. Karen denkt soms dat ze al die ellende van vroeger gefantaseerd heeft. Gelukkig heeft ze nog haar dagboeken waaruit ze fragmenten voorleest.

De vader van Karen vraagt haar naar haar motieven om verraad te plegen. Hij kan het niet begrijpen. Karen denkt dat het te maken heeft met gevaar en taboes en zit er al veertien jaar mee. Haar vader denkt niet dat vergeving zo gemakkelijk is. Karin zou een daad moeten stellen om dat mogelijk te maken.

Hier de trailer op Idfa.tv

Geen opmerkingen:

Een reactie posten