Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 1 april 2013

Herman Brusselmans over Mogelijke memoires, VPRO – Boeken, 31 maart 2013



Een ander leven in en door de literatuur

Wim Brands zegt dat in het eerste deel van de roman Mogelijke memoires heel veel gefabuleerd wordt: de vader van Brusselmans is trambestuurder en geen veehandelaar, de opa is joods en blind.

Brands wil niet beginnen over de vraag of Brusselmans gelukkig is, maar komt daar later nog op terug. Wel gaat het over zijn angstaanvallen in de jaren tachtig.
Brusselmans vindt angst een ziekte. Het openbaarde zich in zijn jeugd en kwam in de jaren tachtig naar boven met ondraaglijke bevingen en een snelle hartslag. In drank, medicatie en in schrijven zocht hij naar verlichting. Achteraf vindt hij het moeilijk te begrijpen hoe hij zich er door heen geslagen heeft. Hij zegt dat hij op het scherpst van de snede moet hebben geleefd.
Als hij schrijft heeft hij geen angst. Hij bevindt zich in een andere wereld, een andere dimensie. Hij publiceert veel vanwege zijn obsessieve schrijfdrang. Hij leest eerst wat hij de vorige dag schreef en gaat dan verder.

Brands vraagt naar het fabuleren.
Brusselmans vindt dat het best mogelijke leven. Lezen is onderdeel van zijn werk. Hij leest zo’n vier boeken in de week en leert daarvan bij. Hij werd onlangs ontroerd door Pier en oceaan, de openingsscène waarin de moeder vergeten is dat ze zwanger is. Hoewel het geen boek is met humor zitten er grappige kanten aan. Brusselmans neemt er zijn hoed voor af.

Brands zegt dat hij zijn eigen leven in zijn boeken onder een vergrootglas legt. Hij gaat voortdurend verder, met variaties op dat thema
Brusselmans heeft een reis naar Iran verzonnen aan de hand van foto’s. Mensen deden de reis na. Het is belangrijk om geloofwaardig over te komen. Schrijven is een spel met de lezer, net zoals Reve deed rond zijn katholicisme. Hij houdt niet van realistische boeken. De werkelijkheid is oninteressant om te beschrijven. Niemand in onze westerse maatschappij maakt, anders dan de Syriërs bijvoorbeeld, werkelijk iets mee. Facebook is de dood in de pot.

In de tweede helft van Mogelijke memoires reflecteert de schrijver op het eerste deel, waarin wel duizend feiten opgesomd worden. Maar daarmee weet je nog niet wat echt is. De vader bepaalde als veehandelaar het gezinsleven. Aan het eind sprak hij over het idee in zijn jeugd om trambestuurder te worden. Brusselmans denkt dat zijn vader dan minder agressief was geweest en dat ze minder financiële zorgen hadden gehad. In zijn boeken verkent hij andere mogelijkheden. Brusselmans kan zich vermaken met het bedenken hoe het ook geweest zou kunnen zijn.

Brands vraagt of hij het niet vermoeiend vindt dat mensen altijd maar over zijn geluk beginnen. Brusselmans weet niet waarom men hem dat zo vaak vraagt. De boulevardpers is vooral geïnteresseerd in oppervlakkigheid. Dat hij drieënzestig boeken geschreven heeft vindt hij geen prestatie.

Brands begint over een scène, genoemd door Arie Storm in een recensie, waarin de hoofdpersoon heel gelukkig in een park zit met een meisje en wilde dat het fictie was. Zijn nieuwe boek, dat al klaar is, gaat het over de viool van Stadivarius. Brusselmans vraagt zich af wanneer het terugkomt met de opmerking dat het Stadivarius moet zijn.  

Brands sluit het gesprek af met de opmerking dat Brusselmans, als een variatie op de moeder van Abel Roorda die vergat dat ze zwanger was, vaak vergeet dat hij aan het schrijven is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten