Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 10 april 2013

Hotel Europa, ga waar werk is, Tegenlicht, 8 april 2013



De toekomst van de flexibele arbeidskracht

Net als in de jaren zestig is er tegenwoordig een trek van Zuid-Europeanen naar het Noorden. De werkloosheid in hun eigen landen dwingt hen uit te wijken. Tegenlicht filmt een stel Spaanse verpleegsters en Portugese lassers die naar Nederland komen. De Italiaan Simone Bigi werkt hier al. Als nanotechnoloog in Eindhoven komt hij volledig aan zijn trekken. Hij heeft zelfs een coach die zijn carrière plant, iets wat ondenkbaar is in zijn geboorteland.  

Tussen de boeiende fragmenten door is de jonge econoom Philippe Legraine aan het woord over dit verschijnsel. Hij adviseert Barroso, president van de Europese Commissie, en is erg positief. Er is sprake van een win win situatie: werklozen krijgen een baan, ouderen in Noord-Europese landen krijgen, in het geval van de verpleegsters, verzorging. Hij bestrijdt het angstbeeld dat de barbaren aan de poort staan en banen inpikken. Veel ouderen kunnen helemaal niet weg, jongeren komen tijdelijk en, net als in de tijd dat vrouwen gingen werken, neemt het aantal banen met het aanbod toe.

Het gezicht van de knappe 23-jarige Spaanse verpleegster Ana Garcia spreekt een andere taal. Ze is, na een tijdlang vruchteloos solliciteren, samen met vier andere jonge vrouwen door het bemiddelingsbedrijf Spaininterim uitgekozen om te gaan werken in een Nederlands verpleeghuis. Ze leren Nederlands en bespreken de huisvesting in een huurhuis voor tweeduizend euro, hetgeen neerkomt op vierhonderd euro per persoon. Ana neemt met weemoed afscheid van haar familie en haar stad Alicante. Ze komen aan met Ryanair in Eindhoven en schrikken meteen van het miezerige weer. Geen zon, grijs, geen bergen. Ook de huisvesting valt tegen. Vergeleken met de beelden op de laptop is het klein. Er is maar één toilet, alleen beneden, en het is daarin nog koud ook. De meiden worden door het verpleeghuis hartelijk verwelkomd. Daarna doen ze met hun taalgids boodschappen in een supermarkt. Ana fietst vroeg in de ochtend in het donker en in de regen vanuit Son en Breughel naar haar werkplek. Ze loopt mee met een ervaren hulp en maakt kennis met de bewoners voor wie ze straks gaat zorgen. Een oude mevrouw zegt dat ze een heel eind gereisd heeft, een man die onlangs zijn vrouw verloren heeft voelt zich ontheemd. Ik kan me niet voorstellen dat hij straks veel kwijt kan bij Ana. Ze heeft de eerste week als erg zwaar ervaren. Ze vindt het wel weer leuk met de andere meiden en heeft geen spijt, zegt ze tijdens het avondeten in hun huurhuis, maar erg tevreden lijkt ze me ondanks haar vrolijke blik niet (zie foto).

De vijf Portugese lassers worden door een zetbaas verhuurd aan een project in de Eemshaven. Ze gaan per auto op weg naar Nederland. Ze verblijven in een mobiel hotel dat Ferdinand Görs in Delfzijl heeft neergezet. De units zijn verplaatsbaar en kunnen gemakkelijk worden afgebroken en ergens anders weer neergezet. ‘Tegenwoordig is alles tijdelijk,’ zegt hij, ‘dat is toch de key van succes.’ In het hotel verblijven ook jonge Grieken die hier tijdelijk zijn en hun bijdrage leveren aan onze samenleving. Desondanks vrezen ze dat de Nederlanders niet op hen gesteld zijn.

Bestuurders als Philippe Legraine en ondernemers als Ferdinand Görs profileren zich als knechten van een flexibele economische orde waarin mensen van het ene project naar het andere gestuurd worden. Ze stappen erg gemakkelijk over allerlei voetangels heen. Legraine stelt dat de arbeidsmarkt gepolariseerd is: het middenkader verdwijnt, wat overblijft zijn hoog - en laag gekwalificeerde functies. Voor de laatste groep ziet de toekomst er, ondanks alle mooie woorden, treurig uit.     

Hier meer over deze stuitende uitzending

Geen opmerkingen:

Een reactie posten