Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 22 mei 2013

Carolijn Visser over Argentijnse avonden, VPRO-Boeken, 19 mei 2013

Schrijfster steeds op zoek naar een bijzonder verhaal

De winnares van de Bob den Uyl prijs voor het beste reisboek werd meteen onderscheiden voor haar hele oeuvre, meent Wim Brands. Carolijn Visser schrijft al dertig jaar. Ze debuteerde als vijfentwintig jarige met een serie verhalen over China in NRC. Dat was in 1981. China was net open en kon zonder staatsgids bezocht worden. In het hostel in Hong Kong waarin Visser verbleef, hoorde ze dat men een visum kon aanvragen. Het is vaker toevallig dat ze tegen verhalen aan loopt.

Carolijn Visser is soms jaren op zoek naar een verhaal. Argentijnse avonden was het gevolg van een toevallige ontmoeting met een vrouwelijke consul in een Nederlandse gemeenschap
ten zuiden van Buenos Aires. Vanaf 1889 vertrokken arme landbewerkers met een stoomschip naar Argentinië. De reis was gratis omdat president Perron mensen nodig had om de pampa’s te bevolken die op de indianen waren buitgemaakt. Ida van Mastrigt leidde haar rond langs de school, waar de gereformeerde onderwijzer Slebos eerder Nederlands doceerde, de landbouwcoöperatie en het verzorgingstehuis.

Ida gaf Visser de brieven van haar vader Rinus, die in 1937 vanuit Rotterdam naar Indië was gefietst om werk te zoeken. Hij was de zoon van een kruidenier, werkte eerst als timmerman en studeerde daarna bouwkunde maar kwam daarmee niet aan de bak. Omdat een bootreis te duur was, nam hij de fiets. Na veel avonturen, waarbij hij ook gearresteerd werd, kwam hij in Batavia aan. 

Zijn vrouw pleegde overspel. Rinus stuurde zijn dochters terug naar Nederland, kwam daarna zelf ook terug en ging daarna door naar Argentinië. In de na-oorlogse periode vertrokken veel Nederlands-Indiërs naar Canada, Zuid-Afrika, Amerika en dus ook naar Argentinië. In Nederland hadden ze geen geld voor warme kleren.

Rinus was geen leuke man, maar hardvochtig tegen zijn dochters om te voorkomen dat ze hetzelfde spoor op zouden gaan als hun moeder. Het is bijzonder dat Ida de brieven bewaard had. Ze wilde dat het leven van haar vader werd vastgelegd.

Wim Brands uit zich boos over alle ophef over immigratie tegenwoordig.
Vroeger waren er ook immigratie golven. Dat is iets van alle tijden. Visser vertelt over een gemeenschap uit Tres Arroyos die zich na de economische crisis in Argentinië in Drente gevestigd heeft, warm gemaakt door de romantiek die over het vaderland verteld werd. Inmiddels is er ook weer een groep in Drente die heimwee heeft naar de Argentijnse avonden.

Brands vraagt haar over haar volgende boek.
Dat zal over China gaan, net als haar eersteling.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten