Barbaarse roadmovie
in Afrika
Afrika is een gevaarlijk continent. In het hart bevinden
zich dure delfstoffen en dus ook allerlei gewapende groeperingen die daar de
macht over willen hebben. De sterke Belgisch-Franse productie met de poëtische titel
Si le vent soulève les sables gaat over
een geitenhoeder en zijn gezin dat uit het dorp wegtrekt vanwege de droogte. Er
wordt niet gezegd om welk land het gaat, maar het zou me niet verbazen als het verhaal
in het noorden van Congo speelt.
We maken kennis met het gezin van de sterke, zwarte Rahne en
zijn vrouw Mouna op het moment dat hun derde kind net geboren is. Ze hebben al
twee zoons, Ravil en Ako. Een dorpsgenoot raadt Rahne aan, vanwege het gebrek
aan voedsel, het meisje die nacht te verstikken in haar slaap. Mouna hoort dat
en vlucht weg. Rahne gaat met een lamp naar haar op zoek, maar vindt haar niet.
Pas in de ochtend keert ze terug. Rahne neemt de baby van haar over, legt die
neer en geeft Mouna een klap in haar gezicht. Hij stelpt vervolgens haar
bloedneus en vraagt hoe ze de dochter zullen noemen. ‘Shasha,’ zegt Mouna blij.
De reis die Rahne en zijn gezin maken speelt zich een aantal
jaren later af. Shasha is inmiddels een vrolijke jonge meid en plaagt haar
vader met de bijnaam Pouzzi. Toch is het geen vrolijke toestand. Vanwege de
oprukkende droogte moeten ze weg. Rahne wil, anders dan de andere dorpelingen, naar
het oosten, ondanks het feit dat daar gevochten wordt. Hij wil vandaar naar
Europa. Assambo en zijn vrouw en kind gaan met hem mee. Het is een wonderlijke
optocht met twee kamelen, de geiten van Rahne door de woestijn.
Bij een oase rusten ze. De kamelen brengen liggend op hun
knieën hun watervoorraad op peil, de kinderen spetteren in het water. Er wordt
gewassen en gebaad. Duidelijk wordt hoe belangrijk water wel is voor het
overleven. Ze ontmoeten Janja, een man met koeien, die zich bij hen aansluit.
Ze komen in de schemering bij een nederzetting met een
waterput met mensen en soldaten en houden ze zich schuil. De volgende ochtend
gaan ze naar de put, maar de militairen die hen al gezien hebben, geven geen
toestemming voor water aan de dieren. Hun leider Lassong zegt dat ze water krijgen
als ze iedere dag een dier aan hen offeren. Aldus doen ze. Ravil zet elke dag
een geitje in de laadbak van de militaire truck.
Na twee dagen zegt de louche Lassong dat ze verder moeten
gaan omdat de put opdroogt. Hij toont Ranhe hoe ze moeten lopen, maar
waarschuwt dat het gebied waar ze doorheen trekken gevaarlijk is met bermbommen
en rebellen. Janja ziet het niet zitten om met zijn vee door het gebied te
trekken en laat zich rijden in ruil voor zijn kudde. Als Rahne ziet dat de
militairen Janja ergens gedumpt hebben, breekt hij zo snel mogelijk op.
De hel waarin ze terecht komen wordt indringend in beeld
gebracht. De ene catastrofe volgt op de andere. Een man die uitgedroogd in de
woestijn ligt krijgt te drinken, meer kan Rahne niet voor hem doen. Shasha kijkt
om. Een waterput vinden ze niet. Lassong heeft hen voorgelogen. Ze stuiten op
rebellen die de oudste zoon van hen afnemen, De meest bloedstollende scéne is
als ze stuiten op rebellen die met hun auto door een mijnenveld willen en
Shasha als proefpersoon gebruiken om vast te stellen of de weg veilig is. Als
ze inderdaad veilig terugkeert van de gelopen route, vertrekken de militairen,
maar schieten en passant Ako neer.
Mouna raakt uitgeput. Assambo en zijn gezin gaan vooruit. Het
lievelingsgeitje van Shasha begeeft het. Mouna blijft in de schaduw van een
boom liggen. Ze wil dat Rahne en Shasha vooruit gaan om hulp te halen. Gaan we
dood? vraagt Shasha, die liever bij haar moeder was gebleven. Ze is boos op
haar vader. ‘Zijn overal mensen onderweg? vraagt ze. ‘Miljoenen,’antwoordt
Rahne. Shasha wijst op een vliegtuig hoog in de lucht. ‘Ze weten niet dat wij
bestaan,’ zegt Rahne. Shasha had liever bij haar geboorte doodgemaakt willen
worden. ‘Dat wilde je moeder niet,’ zegt haar vader.
Shasha zit bovenop de kameel en ze ijlt. Haar vader sjokt
verder door het zand maar is zichtbare ook aan zijn labbere end. Als de nood
het hoogst is, is er gelukkig hulp, al is het verlies groot. ‘Pouzzi is treurig
omdat zijn kameel dood is, zegt Shasha in het vluchtelingenkamp van de UNHCR.
Naar de roman Chamelle
van Marc Durin-Valois. Hier
de trailer van deze film die te denken geeft over de oneerlijke verhoudingen in
de wereld. De uitspraak van Rahne over de mensen in het vliegtuig schrijnt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten