Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 24 juni 2013

Ai Wei Wei: Never sorry (2012), documentaire van Alison Klayman



Controversieel Chinees kunstenaar schaakt met regering

Ai Wei Wei houdt van katten. De documentaire opent met een rode kat die zelf de deur kan openen. Anders dan mensen sluit de kat die niet zelf, zegt de controversiële kunstenaar ironisch. 
Ai Wei Wei is anders dan andere Chinese kunstenaars. Hij past niet in het systeem omdat hij tegelijk ook actie voert tegen het, volgens hem, gesloten en onvoorspelbare Chinese regime. Hij is niet onbevreesd, zegt hij, maar niets doen maakt het gevaar alleen maar groter. Daarmee doelt hij niet op zichzelf maar op het gevaar voor steeds meer machtswellust.

Zelf kunst maken doet hij niet meer. Daar heeft hij zijn medewerkers voor. Hij bedenkt een idee en anderen voeren het uit. Het is meer conceptuele - dan visuele kunst, zegt hij. Het gaat hem om het sociale belang van het individu. Hij vindt zichzelf een schaker die reageert op de zet van de ander. Met deze laatste uitspraak doelt hij ongetwijfeld op de tweekamp met de Chinese regering waarin hij verwikkeld is.

De snelle economische ontwikkeling leidde tot sociale problemen. Ai was al tegen de Olympische Spelen die veel inwoners van Peking hun huis kostte. Tijdens de aardbeving in mei 2008 in Sichuan was hij sprakeloos. Hij maakte een documentaire over de meer dan vijfduizend kinderen die omkwamen in bouwvallige scholen en wilde dat er een lijst kwam van alle omgekomenen. Omdat de regering die niet wilde maken, deed hij dat zelf. Het vormde een hoogtepunt in de schaakwedstrijd.  

Hij heeft het niet van een vreemde. Zijn vader, een dichter, werd ondanks zijn communistische sympathieën tijdens de culturele revolutie opgesloten in een heropvoedingskamp. Ai maakte mee hoe de man bespot en mishandeld werd.

In augustus 2009 ging hij naar Chengdu in de provincie Sichuan om een andere activist te steunen tijdens een rechtszaak. In de nacht daarvoor werd hij echter door de politie gemolesteerd, waardoor hij niet kon getuigen. De activist ging vijf jaar de cel in.
In München constateerde men een zwelling in de hersenen. Na een operatie maakte Ai een video met de tekst Fuck you moederland.

In oktober van datzelfde jaar maakte hij in München de ambitieuze expositie So sorry over de aardbevingsslachtoffers. Door middel van rugzakjes in verschillende kleuren werd een zin van een meisje uitgebeeld die zeven jaar lang zo’n gelukkig leven had gehad. In oktober 2010 was zijn installatie met beschilderde zonnepitten van porselein te zien in Tate Modern.   

Zijn moeder is trots op hem, omdat hij namens de gewone burger spreekt. Ze vreest echter dat hem straks kwaad wordt gedaan zoals andere dissidenten. Ai zegt haar dat het niet nodig is om bezorgd te zijn. Zonder vrijheid van expressie is het leven niets waard. Hij proefde van de vrijheid in de jaren dat hij in New York woonde. Na de studentenprotesten in 1989 op het Tiananmenplein hield hij een hongerstaking voor het gebouw van de Verenigde Naties

In april 2010 diende Ai een klacht in in Chengdu tegen zijn mishandeling. Hij at met een aantal fans op een terras van een restaurant, maar werd door de politie op de huid gezeten. Het antwoord op zijn klacht was negatief. Hij spande een rechtszaak aan en vroeg hoorzittingen aan bij verschillende instanties. Toen hij de agent filmde die in augustus 2009 zijn hotelkamer binnendrong probeerde men hem zijn camera te ontfutselen.

Hij is getrouwd maar heeft een kind van een andere vrouw, Wang Fen. Zij vertelde hem dat ze zwanger van hem was en wilde het kind graag houden. Ai bezoekt haar dagelijks. Op de vraag of hij een optimist is of een pessimist antwoordt Ai dat hij een eeuwige optimist is, omdat hij zich blijft verwonderen en denkt dat alles mogelijk is.  

In 2011 werd hij enkele maanden gedetineerd vanwege een beschuldiging van belastingontduiking, maar op borgtocht werd hij weer vrijgelaten. Een tentoonstelling van hem in Groningen is nog tot 17 november 2013 te zien.

Hier de trailer van Never sorry, hier het Twitter adres van deze dappere activist.

Marije Vlaskamp, correspondente in Peking, schreef afgelopen zaterdag in Trouw over de Chinese Communistische Partij: ‘De partij is kampioen in het systematisch uitwissen van de geschiedenis, begon daarmee al tijdens de hongersnood zelf, met als resultaat een oudere generatie die zwijgt en een jonge generatie die van niks weet.’
Die hongersnood speelde zich af in de periode 1958 – 1962 tijdens de Grote Sprong Voorwaarts van Mao, waarin men lijken en doodgeslagen mensen at om zelf maar in leven te blijven. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten