Real life soap zet aan het denken over onze eigen levensrol
In hoeverre is de werkelijkheid om ons heen echt? In
hoeverre weten we dat we zelf echt zijn? Deze filosofische vragen worden door The Truman Show opgeroepen. De film is vooral
in de eerste helft vervreemdend omdat we in het geheel niet weten wat er met de
hoofdpersoon Truman Burbank uit het kustplaatsje Seahaven gebeurt. Hij speelt
zichzelf, dat weten we wel. Na een paar inleidende beschietingen zitten we in
dag 10909. Truman begroet de dag en de wereld en wil in de auto stappen naar
zijn kantoor als hij een lamp uit elkaar ziet spatten op het asfalt. Op de autoradio
hoort hij dat een vliegtuig die verloren heeft. Hij koopt in de binnenstad een
krant en een modeblad. Voor zijn vrouw Meryl, zegt hij tegen de kioskhouder,
maar eenmaal achter zijn bureau kan hij niet laten zelf naar de knappe vrouwengezichten
te kijken. Hij belt naar Fiji of men daar ene Lauren of Sylvia Garland kent,
hetgeen niet het geval is. Terwijl hij oplet of zijn collega’s niets merken,
scheurt hij delen van de gezichten uit het blad.
Na enige tijd wordt met een flashback een tip van de sluier
opgelicht. Truman speelt in een drumband en wordt gestalkt door een blond
meisje, Meryl, die helemaal weg van hem is, terwijl hij een oogje heeft op
Lauren ofwel Sylvia. De laatste zegt dat ze eigenlijk niet met hem mag praten. Hij
wil een afspraakje met haar maken, een pizza eten op een dag van de week die
haar uitkomt, maar dan zegt ze heel verrassend dat ze het nu wil omdat het er
anders niet meer van komt. Truman brengt haar naar zijn favoriete pizzatent,
het strand in de avondschemering, en bestelt een pizza met zeewier. Lauren zegt
dat ze nog steeds niet met hem mag praten, dus kust Truman haar
hartstochtelijk. Totdat haar vader verschijnt, haar van hem wegrukt en zegt dat
hij met zijn gezin naar Fiji gaat emigreren.
Humor heeft het zeker. Truman probeerde dus op kantoor het
gezicht van Lauren te reconstrueren (zie foto). Dat stukje van de puzzel is opgelost, maar
de kijker weet nog steeds niet wat er nou precies mis is met Truman, al begint
er iets te dagen als Truman vervolgens op datzelfde strand onder een douche
terecht komt die hem zelfs volgt. Alles is in scène gezet. Als dat eenmaal
duidelijk is, ook voor Truman, is de aardigheid er voor een groot deel af. Later
krijgen we zelfs een kijkje in de regiekamer, van waaruit regisseur Christof de
beelden uitzendt.
Grappig zijn de commentaren van de televisiekijkers die
tussen de episoden zijn gemonteerd, zoals van twee monteurs die tijdens hun
pauze naar het programma kijken. De een zegt, na een scène waarin Meryl de
drijfnatte Truman naar de slaapkamer verleidt, tegen de ander dat ze van seksscènes
nooit iets te zien krijgen. Ook Lauren zit gekluisterd aan de buis. Ze belt een
keer naar Christof dat ze het een schande vindt dat hij Truman zo lang aan het
lijntje houdt.
Er ontstaat zelfs een strijd op zee tussen Truman en de
regisseur. De laatste wil verhinderen dat Truman in een zeilboot wegvaart en
zet een storm tegen hem in. Hoewel Truman die, tot blijdschap van het
televisiepubliek, wint, stuit hij daarna op een muur. De trompe d’oeil is verrassend
in een film die niet helemaal geloofwaardig is en af en toe gekunsteld aandoet.
Jim Carrey als Truman speelt zijn rol echter met humor en verve.
Zijn blijmoedigheid en kinderlijkheid zijn hem op het lijf geschreven. Na
afloop knaagt de vraag in hoeverre we in de werkelijkheid leven of deel uitmaken
van een format. In hoeverre zijn we ons bewust van onze eigen rol in het leven?
Deze vragen blijven belangwekkend.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten