Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 24 juni 2013

Heuvel van plezier (2013), documentaire van Maria Ramos



Over het pacificeren van een sloppenwijk

Heuvel van plezier zou gedachten kunnen oproepen aan een erotisch getinte documentaire, maar niets is minder waard. De titel staat voor de favela Morro de Prazeres die een als steile wand tegen het centrum van Rio de Janeiro ligt. Politiemensen staan vaak bij een reling de boel in de sloppenwijk in de gaten te houden. Sinds kort proberen zij als UPP, Police Pacifing Units, deze favela, net als andere te pacificeren. In de derde aflevering van Michael Palin in Brazilië werd daaraan al aandacht besteed. In de aanloop naar de Wereldkampioenschappen Voetbal in 2014 en de Olympische Spelen in 2016 is het van belang dat er orde en rust in de hoofdstad heersen, maar gemakkelijk gaat dat niet.

De drugsmaffia maakt al dertig de dienst uit in de favela. De inwoners moeten weinig hebben van de politie, die enkel repressie uitoefent en weinig voor de bewoners doet. Een man die een buurtfeestje wil organiseren, krijgt van het afdelingshoofd te horen dat het officieel tot middernacht mag duren, maar dat hij toestemming geeft tot één uur. De keer daarvoor duurde het de hele nacht en liep het uit de hand. Omwonenden konden niet slapen. De man sputtert tegen. Hij heeft zelf een ander beeld van het vorige feest. De politie begrijpt hen niet, zegt hij later. Ze hebben geen idee wat er in de buurt leeft. Tijdens het feest staat een groepje vrouwelijke agenten op de uitkijk. Ze discussiëren erover of ze moeten gaan zeggen dat de muziek zachter moet. De feestgangers steken vanuit het raam de middelvinger naar hen op.

De documentaire begint heel fraai met een spel (zie foto) dat kinderen in de favela met zijn vele stegen en steegjes spelen met houten stokken als geweren, waarbij ze de strijd tussen maffia en politie nabootsen.

Tijdens een instructie aan aankomende leden van de UPP vertelt een leidinggevende over het geringe gezag van de politie. Hun uniform maakt geen enkele indruk. Het is belangrijk om oog te hebben voor de noden van de inwoners. In de praktijk zien we alleen controlerende patrouilles, die jonge mensen fouilleren op drugs. Het zijn vooral jongeren tussen de vijftien en de vierentwintig die problemen geven. De leidinggevende geeft de agenten hoop. In de loop der jaren zijn er steeds minder politie agenten bij geweldsincidenten om het leven gekomen.

Maria Ramos heeft een van de inwoners speciaal gevolgd. De minderjarige Brulaine, die er uitziet als een jongen. We maken kennis met haar terwijl ze bij de kapper zit, die haar korte zwarte haar bijwerkt met een tondeuse. Later zien we haar vliegeren en horen we haar tegen een ander praten over de politie, die duidelijk niet haar vertrouwen heeft. Ze belandde met drugs in de jeugdgevangenis, hetgeen geen pretje was. We zien haar ook tijdens een rechtszaak. De jonge vrouwelijke officier van justitie spreekt haar voorwaardelijk vrij maar raadt haar aan te stoppen met drugsgebruik.

Maria Ramos zag ook anderen bezig in de wijk. Orlando, een sportleraar, legt zijn pupillen uit dat ze problemen met de mond moeten oplossen. Dat ze het waard zijn. Hij refereert aan Jezus die opriep de ander als jezelf lief te hebben. Een postbesteller helpt een geestelijk gestoorde dronken man die gevallen is. Men regelt een ambulance. De vrouw van 92 wordt op een brancard terug gebracht. Ze is zeer blij dat ze weer in haar eigen wijk op de heuvel is. Een agente vertelt dat ze niet tegen haar buren kan zeggen dat ze bij de politie werkt. Dat is te gevaarlijk. Ze houdt het erbij dat ze ambtenares is. Fabiana, een collega van haar, is na drie maanden omgekomen dichtbij de politiepost waar ze werkte. 

Het is kortom geen gemakkelijke taak om zo’n favela te pacificeren. Helemaal niet in een land met een enorme sociale ongelijkheid, die de afgelopen week tot een enorme uitbarsting van volkswoede leidde.

Hier een interview met de maakster.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten