Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 11 juni 2013

Mijn zusje, de soldaat (2013), documentaire van Dikla Zeidler



Dom blondje wordt wellicht verstandig

Dikla Zeidler is een Nederlands-Israëlische filmmaakster die sinds haar achtste in Nederland woont en zich interesseert voor de keuze van haar zusje Chamoetal, een knappe blondine (zie foto), om de dienstplicht te vervullen in het Israëlische leger. Zelf ontkwam Dikla daaraan door in Nederland te gaan studeren. Ze legt de twee jaar durende diensttijd van haar zusje met de camera vast, spreekt met haar en met haar ouders over de toestand in Israel. Haar Nederlandse moeder is een rabijn en haar Israëlische vader, die opgroeide in een kibboets en deel nam aan de oorlog tegen Libanon, een nanotechnoloog.

Het leger is sinds het bestaan van de staat Israel in 1948 nog alom in de maatschappij tegenwoordig, stelt Dikla bij binnenkomst in Israël met verbazing vast. Chamoetal toont aan het begin van haar basistraining haar metalen legerplaatje, handig als ze mocht omkomen. Er is ook een foto van haar kaak genomen ter identificatie. Ze doet met veel animo schietoefeningen. Met veel ceremonieel wordt de basistraining afgesloten. Chamoetal is verbaasd over de instructies als een mogelijke vijand nadert, maar dat blijft theorie voor haar. Ze komt daarna bij de p.r. afdeling en voelt zich daar als een vis in het water. Ze schat in of delegatieleden van het leger die naar het buitenland gaan, kritische vragen over de Israelische politiek, zoals inzake het Marmara incident, afdoende kunnen beantwoorden. Als de Palestijnen in de Verenigde Naties erkenning vragen voor een eigen staat, moet Chamoetal uit voorzorg naar de Westelijke Jordaan oever. Haar vader legt haar geweer onder haar bed, zoals hij vroeger zelf ook deed. Chamoetal ruziet met haar moeder over de shampoo die ze meeneemt. Ze is duidelijk gespannen voor wat haar te wachten staat, maar de operatie wordt al snel afgeblazen.

Dikla sprak nooit over de dienst van haar vader in de oorlog als houwitser schutter, maar de dienstplicht van haar zusje opent deuren. Haar vader probeerde in de oorlog aan zijn gevoelens voorbij te gaan, zegt hij. Hij wist niet wie hij doodde. Hij probeerde humaan te blijven. Een ander op zijn plaats was erger geweest. Haar moeder was bang in die tijd. Ze ergerde zich eraan dat haar man zo lang bezig was zijn tas te pakken. Dat ging van zijn verloftijd af. Later vluchtte haar vader met zijn gezin naar Nederland. Hij had geen zin om als reservist opgeroepen te worden. Ze woonden in een nieuwbouwwijk in IJsselstein. Omdat ze Israel misten, verhuisden ze met Chamoetal weer terug.                 

Dikla reist met Chamoetal en haar ouders naar Hebron in bezet gebied op de Westelijke Jordaanoever. Het leger moet de rust bewaren en confrontaties vermijden tussen kolonisten en Palestijnse stadsbevolking. Dikla vallen de schellen van de ogen. De moeder vraagt zich af hoe de kolonisten daar hun aanwezigheid kunnen verantwoorden. De vader zou dienst willen doen in een burgeroorlog tegen de kolonisten. Chamoetal spreekt zich niet uit. ‘Elk mens doet zijn deel,’ zegt ze over haar ervaring in het leger.

Van tevoren heeft Dikla aan Chamoetal gevraagd wie ze verwachtte te zijn na haar dienstplicht. Chamoetal hoopte dat ze dan nog zelfstandig kon denken, maar dat blijkt in de praktijk tegen te vallen. Het was niet zo gemakkelijk iets van binnenuit te veranderen. Dilka kan moeilijk met haar zusje praten. Ze spreken een andere taal. ‘Het leger zit nog in mijn hoofd,’ verontschuldigt Chamoetal zich. Haar kinderlijk idealisme is gekraakt door de harde realiteit. Het leger slokt door loyaliteit en gemeenschapszin het kritische bewustzijn op. Ze erkent wel dat het beter zou zijn met de Palestijnen te praten en prefereert een twee-staten oplossing.

Aan het slot vertrekken de ouders naar Nederland. ‘Het land is me afgenomen,’ zegt de vader. Hij gaat solliciteren naar een baan in Eindhoven. Ten slotte komt Chamoetal ook naar Nederland om hier te studeren.

Hier de promo van deze openhartige documentaire. De persoonlijke nadruk siert de maakster.
Een mooie aanvulling biedt de schrijnende documentaire De kolonisten van Hebron van Esther Hertog, een collega Nederlands Israëlische filmmaker.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten