Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 4 juli 2013

The house I live in (2012), documentaire van Eugene Jarecki



War on drugs een Holocaust in slow motion.

The house I live in gaat over de oorlog tegen drugs die op 17 juni 1971 door Richard Nixon in de Verenigde Staten werd ingezet en die nog altijd niet ten einde is. De hoeveelheid drugs is alleen maar toegenomen. Het gaat ook niet om drugs, betoogt Eugene Jarecki, maar om uitsluiting van bevolkingsgroepen.

Jarecki brengt ook zijn persoonlijke ervaring in. In zijn jeugd werd hij verzorgd door een tweede moeder die toevallig Nannie heette. Deze Nannie Jeter woonde met haar gezin in New Haven en ging met de welgestelde Jarecki’s mee naar New York. Haar eigen kinderen liet ze achter. Die raakten aan de drugs. Een van haar zoons overleed, iets waar ze nog altijd veel verdriet van heeft. Na de inauguratie van Obama in 2008 is ze in de politiek gegaan om zich te laten horen.

Jarecki filmt door de hele Verenigde Staten heen. Hij spreekt met agenten, cipiers en gevangenen. Elke misdaad is volgens een politieman te herleiden tot drugs. In de gevangenissen zijn de zwarten oververtegenwoordigd. Zij vormen de helft van de twee miljoen gedetineerden. Hun kinderen hebben een grote kans ook in de gevangenis terecht te komen. Voor de armen in stadswijken zonder vooruitzichten is de drugshandel een rationele keuze. Gevangene Maurice groeide op in slechte levensomstandigheden, maar kon niet rekenen op verzachtende omstandigheden. Ook de rechter was gebonden aan ingestelde minimumstraffen. Personen die hun straf hebben uitgezeten, kunnen vanwege hun strafblad geen baan krijgen of een huis, zodat ze in een vicieuze cirkel belanden.  

In de tijd van Nixon was de strijd tegen drugs nog gericht op behandeling, maar na zijn toespraak werden de drugswetten in de staten strenger en kwam het accent meer te liggen op misdaadbestrijding met narcoticabrigades. Die krijgen meer salaris naarmate ze meer drugshandelaren arresteren dus worden er veel meer handelaren dan criminelen opgepakt. Zelfs een strenge politieman vindt de harde taal van policiti eerder een soundbite die hun populariteit moet vergroten dan een werkelijke oplossing.

Jarecki stelt in een betoog, gebaseerd op Foucault, dat de War on drugs vooral bedoeld is om bevolkingsgroepen te criminaliseren. Dat begon al met de opium rokende Chinezen in Californië die banen van blanken inpikten, daarna waren het de zwarten met hun cocaïne en de Mexicanen met hun marihuana. Nannie Jeter kwam uit Virginia maar ze verhuisde vanwege privé omstandigheden naar Connecticut omdat ze daar een beter leven verwachtte. De zwarten kwamen echter in getto’s terecht. Toen de industrie zich buiten de steden ging vestigen en de werkloosheid toenam ontstond een illegale economie.  

Later vormde crack, een vorm van cocaïne, de rechtvaardiging om binnen te vallen in huizen van zwarten. De handel in crack werd veel zwaarder bestraft dan die van cocaïne die door de blanken werd gebruikt. In de jaren negentig verschoof de strijd van crack naar methamfetamine. Gebruikers, die vaak blank en werkloos waren, werden verguisd. Het kapitalisme is kleurenblind als het gaat om het criminaliseren van bevolkingsgroepen. Net als in de Tweede Wereldoorlog worden er eerst zondebokken aangewezen, die worden uitgesloten, opgesloten en vernietigd. Een crack gevangene die tot levenslang veroordeeld is spreekt van een langzame doodstraf. De War on drugs is een Holocaust in slow motion, tegenwoordig niet meer op ras maar op klasse gebaseerd.

Carl Hart is een zwarte intellectueel met een drugsachtergrond die inmiddels lesgeeft aan de universiteit en allerlei valse veronderstellingen over de War on drugs doorprikt. Er zijn veel groeperingen die baat hebben bij het huidige systeem, dat zijn eigen dynamiek kent. Het verschaft werk aan velen, denk alleen al aan wapenhandelaren.  

Gelukkig gaan er de laatste tijd geluiden op om de War on drugs te beëindigen en meer te doen aan preventie, maar de politieke infrastructuur is nauw verbonden met het huidige systeem zodat de status quo niet snel zal veranderen.

Hier de trailer van deze documentaire die afgelopen weekend nog op het Glastonbury popfestival werd vertoond. Meer info op www.the houseilivein.org

Geen opmerkingen:

Een reactie posten