De vrijheid om een hoofddoek te dragen
In deze korte en grappige film, die in het kader van het
Movies that Matter festival werd gemaakt, is de hoofddoek het onderwerp. Van een
algemeen standpunt zoomt Heddy Honigmann steeds dichter in op haar onderwerp,
tot ze bij het pas getrouwd en stapel verliefde Marokkaans stelletje terecht
komt, waarvan de vrouw graag op haar werk een hoofddoek draagt, maar daarvan
door een wet dreigt te worden weerhouden.
Honigmann begint met hoofddeksels in het algemeen en laat aan
de hand van oude beelden zien in welke verscheidenheid die overal ter wereld
voorkomen, zowel in de privésfeer als beroepsmatig, in alle soorten en maten.
Vooral de hoofdbedekking van Surinaamse vrouwen is bijzonder. Ze strikken hun
doeken naar gelang de stemming die ze willen uitdrukken. Er was zelfs voor
publieke vrouwen een manier om uit te drukken dat er werk aan de winkel was,
bijvoorbeeld als er een schip met zeelieden de haven was binnengevaren. De
hoofddoek wordt niet voor niets een wandelend woordenboek genoemd.
Vervolgens toont Honigmann een aantal vrouwen uit
verschillende culturen die een hechte relatie met hun hoofddoek hebben. Een
jonge vrouw uit Bangladesh draagt een sari met bijpassende hoofddoek, een knappe
Marokkaanse die eerder met een onbedekt hoofd rondliep zegt dat ze nu haar
hoofddoek in haar leven zou missen.
De laatste vrouw heet Alia, is achtentwintig jaar oud, heeft
mooi lang donker haar en speelt de rol van pasgehuwde vrouw in de korte film,
die volgt. Ze ligt nog heerlijk te slapen als ze wordt wakker gemaakt door haar
man Hamza, die vier jaar ouder is en nauwelijks van haar af kan blijven (zie foto). Alia
wil hem vertellen over haar droom, over waar ze die nacht geweest is, maar als
ze zijn nieuwsgierigheid gewekt heeft, besluit ze het voor zich te houden. Met
haar geheimpje gaat ze onder de douche.
Blind kiest ze voor ze de deur uitgaat een roze hoofddoek
uit de vele soorten die naast elkaar in een lade liggen. Daarmee zit ze op haar
werk achter een beeldscherm. Vanaf haar bureaustoel heeft ze oogcontact met een
blonde collega, die haar ook mails stuurt, bijvoorbeeld over een jongere
collega die graag de hulp van Alia in roept. Laat ze het zelf uitzoeken, is de raad
van de blondine.
Een oudere vrouwelijke collega roept de hulp van Alia in,
maar zegt haar naam verkeerd, net als haar baas, die haar wijst op de pas
uitgevaardigde wet inzake het verbod op het dragen van een hoofddoek in de
publieke sfeer en dus ook op kantoor. Alia prutst aan de knopen van haar
hoofddoek en toont tenslotte haar mooie zwarte haren, die in een knot zitten. De
baas is tevreden maar Alia is overstuur en de blondine bezorgd.
Eenmaal weer thuis wil Hamza eindelijk wel eens weten waar
Alia die nacht is geweest, maar zij is niet in de stemming voor zo’n gesprek.
Ze is stil. Hamza weet al snel hoe laat het is. Alia moet zich niet zo uit het
veld laten slaan. Ze wist toch dat die wet eraan zat te komen. Zo erg is het
toch niet. Ze heeft toch geen hoofddoek nodig? Maar Alia voelt zich juist
vrijer als ze een hoofddoek draagt.
De volgende dag draagt Alia een doek van haar moeder. De
jongere collega van de vorige dag vraagt haar of ze haar werk goed heeft
gedaan. Alia wil het wel controleren en legt de map naast zich op haar bureau.
Haar baas staat weer voor haar bureau om haar nogmaals te wijzen op de
gedragsregels. De verrassende ontknoping, dit maal niet van de hoofddoek, laat niet lang op zich wachten.
Hier de trailer op
Vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten