Poetins weeskinderen (2012), documentaire van Sarah McCarthy

Wezen kunnen hechten

Het middle class gezin Diaz uit Wisconsin heeft één dochter, Cami, die inmiddels veertien jaar oud is. Omdat het nooit lukte een broertje of zusje erbij te krijgen, besloten Claudio en Cheryl drie kinderen uit Rusland te adopteren. Van Rusland naar Amerika, luidt de ondertitel van de documentaire van Sarah McCarthy dan ook.

Ze gaan daartoe naar de noordelijke havenstad Archangelsk, waar een staatsweeshuis is en halen daar de elfjarige Masha (zie foto) op en de jongere broertjes Marcel en Vadim. Terwijl ze wachten op de benodigde documenten verblijven ze met de kinderen in een blokhut. De ouders zijn nogal knuffelig met de kinderen. Bij het minste of geringste nemen ze hen in de armen. Ze voelen zich thuis bij de zoete Disneywereld. De jochies zijn echter nogal recalcitrant. Claudio vindt het moeilijk met hen te communiceren. Dat ze geen Engels spreken helpt daarbij natuurlijk ook niet. Cami moet erg wennen aan de veranderingen in het gezin. 

Gedurende het eerste jaar dat het gezin de weeskinderen in huis heeft wordt het bijgestaan door de ontwikkelingspsychologen Robert Marvin en Nicole Milliren. Deze leggen ons een en ander uit over hechting, ook aan de hand van archiefmateriaal zoals over het kleine aapje dat een surrogaat moeder kreeg of jonge gansjes die niet achter hun moeder maar achter de onderzoeker aan lopen. Tot de jaren zestig richtte de ontwikkelingspsychologie vooral op regels en structuur, maar niet op de emotionele band tussen kind en ouder.

Hechting op jonge leeftijd is heel belangrijk om later een band met een ander te krijgen. Masha kwam al jong in het weeshuis en heeft zich als kind nooit kunnen hechten. Ze kon nergens met haar gevoelens naar toe en heeft daarom een muur om zichzelf opgebouwd. Ze oogt op haar hoede en in zichzelf gekeerd. Ze heeft nog wel het geluk gehad dat ze veel steun kreeg van een moederlijke verzorgster. De vrouw is bij het afscheid op de luchthaven. Claudio belooft dat ze goed voor Masha zullen zorgen. Zelf zegt Masha dat ze nooit huilt en dat ze wil dat anderen denken dat ze gelukkig is.

Marvin en Milliren nemen scènes uit het gezinsleven op en bespreken die met de ouders. De relaties binnen het gezin zijn onderhevig aan verandering en interactiepatronen moeten worden herijkt, opdat er veiligheid ontstaat waardoor Masha haar muur kan slechten. Cheryl moet huilen, hetgeen ze liever niet doet in aanwezigheid van haar man. Ze is onzeker over zijn liefde en vraagt hem om een knuffel. Claudio bekent dat hij de opvoeding zwaarder dan gedacht. Op de vraag van Marvin over zijn eigen vader zegt hij dat die wijs, streng en ontoegankelijk was en dat de appel ongetwijfeld niet ver van de boom valt.

Masha richt zich meer op Claudio dan op Cheryl omdat de eerste meer bezig is met vaardigheden zoals leren fietsen en schaken dan met emoties. Op school heeft ze een vriendinnetje. Tijdens de auditie voor een musical vindt ze het moeilijk om verdriet uit te drukken. Tijdens de uitvoering wil Cheryl er echt voor Masha zijn. Haar eigen ouders hadden nooit veel aandacht voor haar. Na afloop had ze Masha willen knuffelen maar dat durfde ze niet.

Marvin ziet vooruitgang. Tijdens een etentje met dansen kijkt Masha samen met Cami vol liefde naar Claudio en Cheryl op de dansvloer. Ze ziet hen als haar ouders. Marvin stelt tevreden vast dat wezen zich kunnen hechten. Ook de jochies gaan minder vaak de confrontatie aan. Cami tenslotte voelt zich minder alleen.   

Hier de uitzending, die in het Engels The dark matter of love heet. Hier een trailer om in de stemming te komen.