Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 17 november 2013

Filmrecensie: Il divo (2008), Paolo Sorrentino



Macht corrumpeert

Il divo is een mooi vervolg op de film Buongiorno, notte van Marco Bellochio over de ontvoering in 1978 van de christen-democraat Aldo Moro door de Rode Brigades. In Il divo loopt de zaak Moro als een rode draad door het verhaal heen. Waarom deed premier Andreotti, behalve braken, niets om zijn partijgenoot te bevrijden met wie hij eerder nauw samenwerkte. Er werd niet eens onderhandeld door de Democrazia Christiana. Andreotti was dol op ijs en had zichzelf beloofd dat hij geen hoorntje meer zou vasthouden als Moro werd vrijgelaten.

Il divo geeft een inkijkje in het gekonkel in de Italiaanse politiek. Smeergeldaffaires zijn niet ongebruikelijk. Praktijken van Berlusconi waren al ruim voor zijn tijd aan de orde van de dag. Andreottti leidde zeven kabinetten. De film zoomt in op de laatste kabinet en de periode daarna. Andreotti werd omringd door een factie met vele vooraanstaande personen waaronder een kardinaal. Het voert te ver om diep in te gaan op de concrete zaken, want er komen nogal wat personen langs in de film die een knap staaltje onderzoeksjournalistiek is, maar duidelijk wordt wel dat macht corrumpeert.

Giulio Andreotti die begin dit jaar overleed, wordt prachtig in beeld gebracht door Toni Servillo. De onaangedaan lijkende man zit met de grote oren naar voren geklapt (zie foto) als een standbeeld op zijn stoel met zijn benen stijf tegen elkaar en zijn handen op zijn knieën alsof elke beweging gevaarlijk kan zijn en zijn gemoedsrust en politieke positie verstoren.

De machtsbasis van Andreotti ligt in het zuiden, in de streek waar de maffia de dienst uitmaakt. Na de val van Andreotti VII wil de premier president worden maar krijgt te weinig stemmen in de senaat. Hij klapt met iedereen mee voor de nieuw gekozen Scalfino.
Hij houdt audiënties en geeft daarbij geld aan zijn volgelingen onder het volk. Zijn vrouw Livia steunt hem door dik en dun. Als hij alleen is lijdt hij vaak aan migraine.

Factielid Salvo Lima wordt verrmoord vanwege zijn banden met de maffia en daarna volgen er nog vele andere moorden en zelfmoorden. Een journalist die wel eens wil weten of dat allemaal op toeval berust, krijgt te horen dat Andreotti ervoor gezorgd heeft dat zijn krant niet door Berlusconi werd ingelijfd.

Een proces kan hij niet ontlopen. Hoewel Andreotti voor zichzelf schuld bekend aan alle doden, houdt hij voor de senaatscommissie zijn poot stijf over zijn banden met de maffia en de moord op journalist Mino Pecorelli die informatie zou hebben over de betrokkenheid van Andreotti in het stilzwijgen over Moro. Non ricordo, zegt hij vaak. Hij slaapt echter slecht. Livia zegt dat hij vermagert. De factie laat zich niet meer zien.

Tot slot somt Sorrentino de uitkomsten op van de strafzaken die tegen Andreotti gevoerd zijn. Op 22 oktober 1999 wordt hij vrijgesproken van banden met de maffia, maar op 2 mei 2003 schuldig bevonden. Dan geldt echter vrijspraak vanwege verjaring. In de zaak tegen Mino Pecorelli waarin Andreotti wordt aangeklaagd voor het opdracht geven tot de moord, wordt hij op 24 september 1999 eerst vrijgesproken, maar op 16 november 2002 veroordeeld tot vierentwintig jaar cel en op 30 november 2003 weer vrijgesproken. De laatste mededeling uit 2008 luidt dat de zaak nog niet gesloten is.

Paolo Sorrentino schenkt de kijker in Il divo fantastisch fraaie en indringende beelden en dito muziekteksten als Da, da, da, Ich lieb dich nicht, du liebst mich nicht. Hij maakt op het ogenblik furore met La grande bellezza. Hier de trailer van Il divo, waarin de sfeer van de film meteen goed tot uiting komt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten