Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 19 december 2013

Filmrecensie: The dreamers (2003), Bernardo Bertolucci



Flauw voyeuristisch schouwspel in Parijs 1968

Together everything is possible
Together nothing is forbidden

De zinsnede waarmee The dreamers begint lijkt te wijzen op een collectief ervaren. Omdat de film zich afspeelt rond de revolte in Parijs in mei 1968 verwachtte ik dat het over een stel jonge mensen zou gaan die daarbij betrokken was, maar niets is minder het geval. De politieke gebeurtenissen vormen de achtergrond voor een onbenullige driehoeksrelatie.

De hoofdrolspelers Matthew, Isabelle en Theo zijn alle drie cinefielen, die naast hun studie veel films bekijken. Op die manier ontmoeten ze elkaar in de Cinématèque Francaise. Hoewel hun deelname aan het protest tegen het ontslag van directeur Langlois van deze culturele instelling in februari 1968 door de Gaullistische regering politiek van aard is, neemt het particuliere algauw een dominante plaats in.

Matthew uit San Diego wordt ingepalmd door de tweeling Isabelle en Theo. Ze nodigen hem uit in hun kolossale ouderlijk huis voor een etentje. Hun vader is dichter en meteen gecharmeerd van de Amerikaan. Hij nodigt Matthew uit te blijven slapen. Als hij in de nacht sluip door, kruip door naar de wc moet (hij is gewoon in de wasbak te plassen) ziet hij de tweeling bloot naast elkaar in bed liggen. Nogal geschokt sluipt hij terug in bed.

Het blijkt dat de ouders juist de volgende dag voor langere periode weg zijn. Isabelle en Theo willen dat Matthew bij hen intrekt. Het is niet meteen duidelijk wat ze daarmee voor hebben, maar dat geeft wel spanning. Ze spelen vaak een fragment uit een film na. Daarna moeten de anderen raden welk fragment het is. Zo niet, dan moeten ze een opdracht vervullen. Zo moet Theo een keer masturberen, terwijl Isabelle en Matthew toekijken en een andere keer moeten Isabelle en Matthew met elkaar vrijen, terwijl Theo toekijkt.

Het is nogal een voyeuristisch schouwspel waar de toeschouwer bij betrokken wordt. Ook de discussies tussen Theo en Matthew over hun voorkeur voor Chaplin of Keaton en later voor Jimmi Hendrix of Eric Clapton lijken uit een boekje te komen en zijn niet erg boeiend. Het is alsof we kijken naar een stel kleuters die volwassen proberen te doen. Stoere binken, net droog achter de oren.

De vraag van Matthew wat Isabelle zou doen als haar ouders op de hoogte zouden komen van haar intieme relatie met Theo, vormt een belangrijk element in het vervolg. Als die situatie zich aandient, pakt Isabelle een gasslang om hen te verstikken, maar een steen door de ruit verhindert haar doel. De drie trekken naar buiten om te zien wat er gebeurt. Matthew wil niet meedoen met de gevechten tegen de politie. Hij zegt tegen Isabelle en Theo dat zij alleen vreedzaam bezig moeten zijn, liefde willen, maar hij kan niet verhinderen dat de tweeling de strijd aangaat. Poltieke motieven spelen daarbij een ondergeschikte rol.

Helaas is het verhaal nogal gemaakt, gekunsteld en opgeleukt met nummers van onder andere Francoise Hardy, Bob Dylan en Edith Piaf. Veel om het lijf heeft het niet. Dit adolescentendrama lijkt meer gemaakt om mooie jonge lijven te tonen dan een boodschap uit te dragen. Met weemoed dacht ik terug aan films als Last tango in Paris (1972) en Novecento (1976). Het is niet altijd zo dat men groeit naarmate men ouder wordt. 

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten