Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 8 januari 2014

Filmrecensie: Blind (2007), Tamar van den Dop



Ware liefde is blind

In het begin van Blind komt Tamar van den Dop zelf even in beeld als het dienstmeisje van de oude moeder die in het vervallen landhuis is gebeten door haar zoon Ruben, die blind is en zich gedraagt als een wilde. Het dienstmeisje vlucht en verder zien we haar niet meer. Ze had al haar tijd waarschijnlijk nodig om de werkzaamheden te leiden en dat is haar goed afgegaan.

Blind is een poëtische film over Ruben, de ongeciviliseerde wilde jongen en de blonde Marie (Halina Reijn), zijn helpster, een lezeres, die door de oude moeilijk lopende en bijziende moeder in huis wordt gehaald om de jongen enige beschaving bij te brengen. In het begin ontstaat er een strijd die na de nodige scherven, zoals ook wel door de kijker wordt verwacht, door Marie gewonnen wordt.

Marie voelt zich als een kip in het water met haar nieuwe aanstelling, want ze heeft nogal wat littekens op haar lichaam waarvoor ze zich schaamt en Ruben kan die gelukkig niet zien. Desondanks is ze terughoudend om zich door hem te laten aanraken. Haar angst zit heel diep. Af en toe zien we beelden van haar hekserige moeder die haar jonge dochter uitmaakt voor alles wat lelijk is.

Sprookjesachtig is het zeker. Marie leest voor uit De sneeuwkoningin van Hans Christiaan Andersen. Zelf is ze ook getroffen door het sprookje, dat aan haar eigen verleden doet denken. Ze overwint haar schroomt en laat Ruben, net als de jongen in het sprookje, toch zich toe (zie foto), al krijgt ze daarmee wel de oude moeder op haar dak, een stiefmoeder lijkt die bijna wel. Liefde is blind, zegt die tegen Marie.

Een verdere complicatie ontstaat als de dokter (Jan Decleir) een verbetering van het zicht van Ruben voor mogelijk houdt. De jongen krijgt een oogoperatie, maar Marie vlucht uit angst dat ze toch nog daar haar geliefde verlaten zal worden als hij haar littekens ziet. Hoewel een gelukkige afloop in het verschiet lijkt te liggen, blijft Marie op haar zelf en dat geeft de film net de twist die het verhaal aannemelijk maakt. Sprookjes bestaan niet.

Trauma leidt niet tot een gelukkig leven, maar tot een een besef van het trauma. Ware liefde is blind, schrijft Marie aan Ruben, die vervolgens weer een blinddoek op zet en in de moestuin gaat zitten wachten.

Deze eerste lange speelfilm van Tamar van den Dop overtuigt. De winterbeelden zijn fraai, de lange grijze pij waarin Marie zich hult, als ze door de knisperende sneeuw op weg gaat naar het oude landhuis, de ijsbaan op de vijver van het landhuis, waar ze schaatst en Ruben op een stoel voor zich uit duwt.

Het verhaal zit goed in elkaar, de acteurs spelen hun rollen met verve. De kwetsbare sensualiteit van Marie wordt door Halina Reijn mooi in beeld gebracht. Ze ruikt aan de oude boeken die in de bibliotheek in overvolle mate aanwezig zijn. De Vlaamse vleug die over de film ligt geeft er een ouderwets randje aan, voert terug naar de vorige eeuw, toen er net een grammofoon was. De stemmige muziek van Tom Holkenborg (Junkie XL) maakt de sfeer compleet.   

Hier de trailer van Blind, naar een scenario van Van der Dop in samenwerking met Thomas Verbogt

Geen opmerkingen:

Een reactie posten