Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 17 maart 2014

Filmrecensie: Pomegranates and Myrrh (2008), Najwa Najjar



Palestijnse vrouw in persoonlijke crisis door politieke omstandigheden

De Palestijnse Najwa Najjar verbeeldt in Pomegranates and Myrrh de verhouding tussen Palestijnen en Israëliers en meer specifiek de invloed van de bezetting op het leven van de Palestijnen in Ramallah. Ze doet dit aan de hand van een verhaal over een huwelijk tussen danseres Karam en olijvenboer Zaid, die zijn land kwijtraakt aan de Israëliërs en in de gevangenis belandt. De politieke en de persoonlijke verhalen lopen in elkaar over.

Pomegranates and Myrrh begint met de trouwerij tussen Karam en Zaid in Oost-Jerusalem. Meteen al is de sfeer geladen. Zaid wordt tegengehouden bij een controlepost, rijdt langs de hoge betonnen muur die Israel rond het grondgebied gebouwd heeft en komt te laat, maar het leed is nog te overzien. Het feest kan gevierd en later in bed geeft Zaid aan Karam een dierbaar kettinkje dat van zijn overleden vader is geweest. Op de ochtend na hun huwelijk gaat hij zijn veld in om te kijken hoe het gaat met het olijven plukken.

Karam hoort bij haar dansgroep van de manager dat er een nieuwe choreograaf komt die een voorstelling met hen gaat maken. Ze is te laat voor het oogstfeest en Zaid is daarom boos. Hij is toch al beducht voor de vrijheid die zijn vrouw als danseres opeist. Op het moment dat in de groep een toost uitgebracht het Israëlische leger met een confiscatiebevel, waarbij als reden wordt aangevoerd dat er een steen is geworpen naar een soldaat. Zaid verzet zich en wordt opgepakt. Karam gaat met de eigendomspapieren naar een hulpvaardige Israëlische advocaat die echter zegt dat de militaire macht sterker is dan de rechterlijke. Er dreigt zelfs een invasie door kolonisten.

Tot zover is het verhaal wat schematisch. Dat verandert als Karam kennis maakt met Kais die duidelijk een oogje op haar heeft, hetgeen wordt opgemerkt en aangemoedigd door de felle caféhoudster Umm Habib. Kais geeft Karam privéles omdat ze vaak verstek heeft moeten laten gaan vanwege de olijvenoogst, waarbij men haar hulp nodig had. Kais zegt dat Karam zich meer moet laten gaan om mee te kunnen doen aan zijn voorstelling.

Duidelijk is de spanning die Kais in het leven van Karam teweegbrengt, te meer omdat ze het oneens is met de principiële opvattingen van haar man die in de gevangenis zit. Ze zegt hem tijdens een bezoek (zie foto) dat hij moet bekennen dat hij een soldaat geslagen heeft en een schuldbekentenis moet ondertekenen, maar hij weigert in te leveren, want waar blijft men dan nog. Karam is daarop overstuur. De keer daarop hoort ze tijdens de repetitie dat Zaid eindelijk vrij gelaten is. Kais brengt haar naar huis.

Een confrontatie met Kais volgt als die voor een autoritje haar meeneemt naar zijn geboortestad Beiroet waar een broer van hem om het leven kwam. Omdat hij alles kwijt raakte, wil hij Kamar niet verliezen. Je leeft maar een keer, zegt hij tegen haar. En: ben ik soms een speeltje voor je geweest in de tijd dat je man vast zat? Hoewel hij inspeelt op haar schuldgevoelens, laat Kamar zich niet ompraten en stapt uit. Zaid vindt het kettinkje op  de vloer en vraagt zich af hoe het nou zit tussen hen. 

De film is levendig gemaakt met soms korte shots bijvoorbeeld van Zaid in de gevangenis of de repetities van de dansgroep. De titel slaat op de voorstelling die een Palestijnse dansgroep uiteindelijk op een kermisterrein in Ramallah geeft, omdat de manager niet tevreden was met de eigengereide opvattingen van Kais.

Hier de trailer van de film, die is opgedragen aan Palestina.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten