Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 21 maart 2014

Filmrecensie: Some like it hot (1959), Billy Wilder



Levendig drama met twee als vrouwen verklede muzikanten

Ook na 55 jaar is de komedie Some like it hot van Billy Wilder nog steeds zeer het aanzien waard, niet in de laatste plaats door de grappige acteerprestaties van Jack Lemmon en Tony Curtis als de bevriende muzikanten Jerry en Joe, bijgestaan door de licht ondeugende, sensuele en charmante Marilyn Monroe als Sugar Cane.

De slapstick begint meteen al met een beeld van een druilerig Chicago in 1929 bij nacht. Een begrafeniswagen wordt achtervolgd door een politie auto. In de voorste wagen bevindt zich geen lijk, maar een flinke dosis whiskyflessen, waarvan enkele getroffen worden door politiekogels. Niettemin lukt het de gangsters onder leiding van Spats Colombo de voorraad veilig af te leveren bij de begrafenisonderneming, een dekmantel voor meer frivole activiteiten zoals een nachtclub.

In deze laatste lichtzinnige locatie maken we kennis met de hoofdrolspelers Joe en Jerry. Ze zijn muzikanten in het orkestje en spelen respectievelijk saxofoon en contrabas. Veel te besteden hebben ze niet, zeker niet als ze vanwege de politie-inval zonder honorarium moeten vluchten. De twee schlemielen proberen ergens aan de bak te komen. Uiteindelijk lukt hun dat als muzikanten in een damesorkest dat drie weken in Florida uitvoeringen zal geven. De uitdossing als dames met de namen Josephine en Geraldine komt ook wel goed uit omdat ze getuigen waren van een afrekening van Colombo, die hen liever ook uit de weg ruimt.

Een van de leukste scènes is de ontmoeting met de andere dames in de trein. De twee verklede mannen kijken een bijna vijfentwintigjarige, blonde zangeres en ukelespeelster na die bevallig langs hen heen loopt en haar kousen mooi in de naad heeft. Zelf hebben ze moeite om met hun geschoren benen de juiste passen te maken, maar gelukkig worden ze, behoudens door de strenge dirigente, door de andere orkestleden meteen geaccepteerd. De meiden houden wel van een feestje, dat Daphne, die de naam Geraldine uiteindelijk toch niet goed vond passen, organiseert nadat Sugar Cane, de ukelelespeelster, haar bedankte voor haar hulp tijdens een akkevietje met de dirigente.

De hoofdmoot speelt zich af tijdens het verblijf in Florida. Josephine is dikke maatjes met Sugar Cane geworden, die vertelt dat ze op rijke mannen met een bril valt en graag zo iemand zou willen versieren. Daphne wordt meteen al betast in de lift door een rijke Shell man, die haar uitnodigt op zijn jacht. Inmiddels legt Josephine het aan met Sugar Cane, namelijk door zich te verkleden als een zeekapitein met schelpenverzameling én bril. Josephine weet het zo te regelen dat hij samen met Sugar Cane naar het jacht gaat, terwijl de zogenaamd zeezieke Daphne de hele nacht doordanst met de rijke stinkerd. Heel grappig is de manier waarop Josephine Sugar Cane verleidt, namelijk door net te doen alsof een vrouw hem niets doet. Daardoor gaat Sugar Cane zich juist extra inspannen om Josephine in te palmen.

Het duurt nog een hele tijd voordat alle verwikkelingen zich hebben opgelost. Natuurlijk kan ook een confrontatie met de gangsters niet uitblijven, die weer het nodige moeilijkheden voortbrengt. De verschillende rolwisselingen die uitgevoerd moeten worden om de verbintenis tussen Josephine en Suger Cane tot een succes te maken, zijn heel mooi bedacht. Ook Daphne zet zich in om Josephine ter wille te zijn. Zelf ziet ze uiteindelijk niet in hoe ze een goed einde moet maken aan haar nieuwe relatie. Het meeste dat ze eruit kan halen is levenslange alimentatie na een scheiding op de dag na de trouwerij. Josephine heeft het beter getroffen met zijn sensuele geliefde.

Na alle dwaze toestanden blijft de kijker achter met een intens tevreden gevoel over alle drama en humor. Vooral de acteerprestatie van Jack Lemmon als Daphne (rechts op de foto) blijft op het netvlies hangen.

Hier de trailer.

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten