Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 6 maart 2014

Oleg Klimov, brieven aan jezelf (2013), documentaire van Masha Novikova



Oorlogsfotograaf keert terug naar conflictgebieden

Oleg Klimov (1954) studeerde sterrenkunde in Kazan, maar wijdde zijn leven aan de fotografie, en wel in het bijzonder aan de oorlogsfotografie. De zware aardbeving in Armenië in 1988 maakte hem tot journalist. Hij werkte in een tijd dat de Sovjet Unie uit elkaar viel met alle daaruit voortkomende (grens)conflichten van dien en publiceerde van 1991 tot 2012 in NRC Handelsblad en als freelancer in vele andere bladen.

Klimov gaat terug naar drie brandhaarden waar hij fotografeerde. Hij wil de mensen leren kennen die hij eerder met zijn camera vastlegde. Met een kleurige hoofddoek om ziet hij eruit als een overjarige hippie.

Eerst gaat hij naar Abchazië dat in 1993 in oorlog kwam met Georgië. Het was een strijd tussen de mandarijnenbomen, zegt Klimov. De lijken dreven in het water en lagen op het strand. Hij besloot nooit meer te zwemmen in de Zwarte Zee. Hij zoekt een soldaat op die piano speelde in een kantoor. De man regisseert inmiddels een ballet met jongeren. Hij vertelt dat hij gewond raakte aan zijn been door een bom uit een vliegtuig. Hij maakte dat toeristen veilig konden vertrekken voordat de vijandelijkheden begonnen. Klimov schenkt hem de foto. Een andere man die meevocht zegt dat zij heel anders zijn dan de Georgiërs.  

In 1990 ging Klimov in Karabach. Bij aankomst werd hij beschoten door scherpschutters. Zijn leven bestond veelal uit wachten tot de kust veilig was. Zijn zoon was vijf jaar oud, maar hij dacht niet aan de risico’s die hij liep. Ook soldaten konden dagelijks sneuvelen. In 1992 maakte hij een portret van een madonna met een kalasjnikov. Een vrouw in een kiosk vertelt dat ze nog steeds bang is voor de Azerbeidzjanen. Om Elona, de madonna, op te sporen moet hij naar Armenië. Ze beschermde haar gezin, zegt ze. Anderen werd de keel doorgesneden.

In 1996 kreeg Klimov last van een posttraumatische stress stoornis door zijn betrokkenheid met de oorlog in Tsjetsjenië. In eerdere conflicten was hij een buitenstaander. Hij rookte en dronk veel en had last van nachtmerries. Hij ging terug naar Moskou, maar kon het toch niet laten terug te gaan. In 2000 maakte hij een reportage. Rebellen, die stoned waren, namen zijn apparatuur in en dreigden hem te doden. Door een bombardement vluchtte iedereen echter een schuilkelder in. Daarna ging hij nog naar Afghanistan en Servië, maar hij was kapot van binnen. In 2001 kocht hij een zeilboot en leerde de helende kracht van water kennen die hij ook met zijn camera vastlegde.

In Moskou bezoekt hij het Comité van soldatenmoeders waarvan zonen naar Tsjetsjenië waren gestuurd. Hij hoort dat tijdens een uitruil de Tsjetsjeense gevangenen veel beroerder oogden dan de Russische en dat daarna de uitruil dan ook stopte. Een moeder die haar zoon kwam ophalen, mocht niet met de helicopter mee, maar werd door haar zoon toch meegesleurd. Russische soldaten werden na hun gevangenschap beticht van desertie. Een gevangene kan er niet over spreken. Dat hun eigen vliegtuigen hen bombardeerden is te erg voor woorden. Een ander, die inmiddels een gezin heeft, vertelt dat de Tsjetsjenen hem verborgen voor hun eigen mensen.  

Een bewogen portret van een man die symbool staat voor de waanzin van oorlog. Hij zegt dat de foto’s als brieven zijn aan hem zelf gericht. De wereld is inmiddels nog wreder geworden, zegt Klimov. De  gebeurtenissen in Syrië bewijzen zijn uitspraak.  

Hier een artikel in NRC van Annemarie Coevert over de documentaire, hier de persmap.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten