Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 16 april 2014

FC Rwanda (2013), documentaire van Joris Postema


Zijn zij niet allemaal Rwandezen?

Het is twenty years ago today dat de slachting van Tutsi’s door Hutu- milities in volle gang was. De vraag is hoe de genocide uitwerkte in het huidige Rwanda, dat zo’n elf miljoen inwoners telt. Joris Postema probeert in zijn eerste documentaire een antwoord op te krijgen op de vraag in hoeverre de verzoening tussen de stammen van hogerhand is afgedwongen. Heel origineel doet hij dit in een impressie van een soort Rwandese Ajax Feyenoord, waarbij de gevoelens hoog opspelen.

FC Rwanda begint met mooie sfeerbeelden van de spelersbus van APR FC die in alle vroegte door het bedauwde Rwanda rijdt. De sfeer in de bus is goed. De jonge spelers gaan heel vriendschappelijk met elkaar om. APR FC staat voor Armee Patriotique Rwandese en is dan ook een legerploeg, die voornamelijk uit Tutsi’s bestaat maar ook Hutu spelers heeft. Men is op weg naar een wedstrijd tegen de volksclub Rayon Sports, die veel aanhang heeft bij de Hutu’s, al is het niet meer well done om in stammentermen te spreken. Het zijn allemaal Rwandezen, toch?

Generaal Alex Kagame is voorzitter van APR FC en spreekt zijn mannen voor de wedstrijd op het oefenveld toe, maar daar wil hij liever geen camera bij. Voetbal is een goede manier om de samenwerking te vergroten, vertrouwt hij Postema later toe. De laatste ondervraagt enkele spelers van APR FC om te horen hoe echt de verzoening is.

Een topspeler zegt dat men trots moet zijn op hetgeen bereikt is, een verandering in vreedzame zin. Door een snelle verzoening kregen wraakgevoelens geen kans.

Een reservespeler die al vroeg zijn ouders verloor, wil vooral met rust gelaten worden. Het is door zijn geloof dat hij de ellende overleefd heeft. Het team is voor hem als een familie. Hij weet zelf niet of hij Hutu of Tutsi is en durft het zijn oma niet te vragen.

Kinderen schieten de keeper in die rond dit oefenveld is opgegroeid en in april 1994 niet naar buiten mocht van zijn ouders maar het toch deed en overal lijken zag onder het bloed, waardoor hij toch maar binnen bleef. Zijn vader was een Hutu die getrouwd was met een Tutsi. Hij diende aan de militie geld te betalen om zijn gezin te behouden, maar omdat hij niet genoeg gaf werden het zusje en het broertje van de speler die zich verstopt had meegenomen en heeft hij hen nooit meer gezien.

De coach wil snelheid in het spel. Twee keer de bal aanraken en niet meer. Aannemen, passen en bewegen.

FC Rwanda wordt afgewisseld met enkele filmbeelden uit 1994 toen het radiostation van de Hutu’s opriep de kakkerlakken te verdelgen en beelden van een kerk waarin veel Tutsi’s vermoord werden en die inmiddels een herdenkingsplaats is. De keeper neemt foto’s van de vele schedels en beenderen die er opgeslagen liggen ter herinnering aan de gruwelen en wil daarmee de jeugd informeren. Tussendoor zien we ook nog president Paul Kagame tijdens een herdenking.  

Journalist Daniel Sabiiti zegt dat men volgens de nieuwe genocidewet in het openbaar niet mag discrimineren, maar hij weet niet wat er binnenskamers besproken wordt. Hijzelf trouwde een Hutu en dat was voor zijn broer aanleiding het contact te verbreken. Het hangt van de volgende president af of de verzoening doorzet of dat wraakgevoelens opnieuw opleven. Hij hoopt op een dialoog, waarbij mensen zich tegen elkaar kunnen uitspreken en hun gevoelens met elkaar kunnen delen.

Van Rayon Sports horen we niet zo veel, op de supporters na die zwaar beschilderd in de blauw witte clubkleuren met vuvuzela’s luid van zijn laten horen. De spaarzame wedstrijdbeelden tonen de overmacht van Rayon Sports. De spelers van APR FC zitten verslagen in de kleedkamer. De supporters van Rayon Sports maken gebaren waarbij ze de kelen van de tegenstanders doorsnijden. De verzoening lijkt inderdaad nogal oppervlakkig.

Afsluitende beelden van jonge voetballertjes zetten aan het denken over de toekomst.

Hier een site met de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten