Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 6 april 2014

Filmrecensie: Lotus (2011), Pascale Simons



Sterke visuele film over het leven in de eenentwintigste eeuw in Rotterdam

In haar speelfilmdebuut voert Pascale Simons een boeiende exercitie uit. Ze maakte een mozaïekfilm waarin vijf verschillende verhalen ook in letterlijke zin door elkaar heen lopen. De achtergrond is Rotterdam. We komen in vierentwintig uur tijd terecht in een polikliniek revalidatie, in de haven, op de Erasmusbrug, om maar een paar locaties te noemen. De personen die in de verhalen voorkomen hebben allemaal zo hun eigen problemen. We zien dat meer dan we horen en dat is meteen ook een aantrekkelijk element van de film. De kijker wordt erin meegezogen. Stap voor stap worden de beelden duidelijk.

Lotus begint meteen heftig met een gesprek tussen een jonge en een oudere vrouw in een openbare ruimte, zoals de kantine van een ziekenhuis. De twee zijn dochter en moeder. De dochter heet Petra en geeft haar moeder een paar pakjes medicijnen die genoeg moeten zijn om een eind aan haar leven te maken. Veel horen we niet over de relatie.
Vervolgens zien we een jongere vrouw in een flatje. Ze voelt zich duidelijk alleen. Later skypt ze met vriendje Dave die ergens op vakantie is. Ze vraagt hem of daar nog leuke chicks zijn.
Deze eenzame meid chineest later op de dag met Petra, die haar moeder is en die duidelijk met jaar gedachten bij haar eigen moeder is, maar daarover niets tegen haar dochter vertelt.
Ze staat op de Erasmus brug en wordt aangesproken door een goedmoedige jongen op een brommer die haar een biertje aanbiedt en haar meeneemt naar de haven.

Een oudere vrouw komt met koffers terug bij haar man Johan. Ze is op vakantie geweest, onder andere naar Aken, maar er was niets aan. Hun autistische zoon Wubbe komt een weekend logeren, maar dat loopt uit op een drama. Ongetwijfeld lijdt de jongen onder de slechte verhouding tussen zijn ouders. De boerenkool die Johan in de zomer opdient, is een mooi detail.

De zwangere Elsa zit in een revalidatiecentrum en heeft een oogje op Mike die in een rolstoel zit maar veel sport (zie foto). Als hij hersteld is en weg gaat, biedt Elsa hem namens de groep een foto aan, maar Mike wijst het cadeau ruw af. Hij wil zich hen helemaal niet herinneren. Het afscheid van Elsa in het zwembad is des te ontroerender.

Ben is de vader van een stel drukke zoontjes, die hem het vuur aan de schenen leggen. Het is zijn trouwdag maar hij houdt het niet meer uit in het gezin en rijdt naar de rand van de stad. Daar vindt hij intimiteit bij een Vlaamse motorrijder. 

Tussen de bedrijven door zwiert een jong stel door de stad. Om te beginnen zijn ze in een kledingzaak waar de vrouw, Misja, een zwarte strapless jurk past, maar die toch te bloot vindt.
Ze bezoeken een bioscoop en kijken naar een film waar Misja erg om moet lachen. Als ze later op de kermis een jonge vrouw zien die gevallen is en hevig bloedt is Misja zeer ontdaan. Op een verlaten station waar haar haren alle kanten opwaaien, in de buurt van de oudere vrouw die zelfmoord gaat plegen, staat ze aan de reling.

We keep on falling down, zingt Perquisite.

De volgende ochtend komt Ben thuis, gaat Wubbe naar zijn tehuis en gaat Petra binnen in het huis van haar moeder. Ze zet een langspeelplaat van Mahler op. Mike wordt opgehaald door zijn vriendin in een sportauto, maar ze krijgen meteen ruzie en Mike gaat in zijn rolstoel de stad in, naar de kermis waar hij naast Ben naar de botsautootjes kijkt. De vrouw van Johan wacht op het perron op de trein die haar naar haar nieuwe vriend zal brengen. Misja verzoent ze zich met het leven en met haar vriend en danst op de trappen van het station.

Lotus geeft een fraai tijdsbeeld van de eenentwintigste eeuw waarin de mensen individuen zijn die op zichzelf teruggeworpen worden. De muziek versterkt dit gevoel, net als de blik van Elsa (Georgina Verbaan) of de wanhoop van Johan (Jack Wouters).

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten