Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 22 april 2014

Karin Anema over Vandaag koop ik alle kleuren, VPRO-Boeken, 19 april 2014



Schizofrene man wordt kapitein van zijn eigen gezondheid

Vandaag koop ik alle kleuren gaat over de vriendschap die schrijfster Karin Anema kreeg met de creatief begaafde Twan, een man die al vroeg het stempel schizofreen opgeplakt kreeg, later opgenomen werd in een kliniek en daarna nog verder van huis was.

Twan maskeerde zijn ziekte en praatte er niet over. Karin Anema leerde hem kennen tijdens een schaatstocht. Hij hielp haar met haar schaatsen die niet lekker zaten en ze reden met elkaar op. Na afloop wilde Twan graag dat Karin een foto van hem maakte. Ze keek door de lens naar zijn gezicht en zei hem hem dat hij niet zo’n masker moest opzetten. Hij oogde heel anders dan de man met wie ze ontspannen geschaatst had. Ze vertelt tegen Wim Brands dat ze onbewust zag wat er met hem aan de hand was.

Twan groef bij thuiskomst in haar schrijversverleden, las Mexicaanse sneeuw, waarin ze onbevooroordeeld en non-conformistisch over een primitieve indianenstam schreef en kwam tot de conclusie dat Karin een vrouw was die hij kon vertrouwen. Op dat moment ging het beter met hem dan te zien was op een jeugdfoto waarin hij als jongen op de vloer en in de bagger zat, zoals hij zelf zei.  

Karin wilde hem en zijn leven nader leren kennen en hield urenlange gesprekken met hem, waarbij het was alsof ze op reis was en die uiteindelijk resulteerden in het zeer openhartige Vandaag koop ik alle kleuren. Ze wist niet dat hij voor het eerst over zijn verleden sprak.

Twan kwam uit een eenvoudig milieu, zijn vader werkte in een slachthuis en droeg zijn zoon vaak op om hem te helpen. Twan was vaak bespat met bloed en stonk omdat hij orgaanvlees moest malen. Hierdoor werd hij uitgesloten door zijn klasgenoten op de HBS. Door te tekenen wist hij afstand te houden van zijn psychotische wereld. Het somber Kindoffer dat hij op zijn twaalfde maakte waarin een vader zijn kind slacht, was een noodkreet die niet werd opgevangen. Op zijn 21ste verscheen er een ernstig psychiatrisch rapport waarin hij met S5 werd afgekeurd voor militaire dienst en op zijn 27ste werd hij in een kliniek opgenomen. Na zijn opname wilde hij niet meer over het verleden praten. Hij deed de schuifdeuren dicht omdat hij in zijn woonplaats Den Bosch niet meer serieus genomen werd. Zonder drank of pillen zorgde hij zelf voor zijn geestelijke gezondheid. Hij nam zich zelf in acht door een geregeld leven te leiden en als hij een psychose voelde aankomen schilderde hij of stapte hij op de fiets. Vandaar dat Karin hem een kapitein van zijn eigen gezondheid noemt.

Wim Brands toont tekeningen van Twan die hij aan Karin toonde terwijl ze met het boek bezig waren. Hij was blij dat hij zich weer in zijn tekeningen kon uiten, nadat de creatieve stroom lang was opgedroogd. Hij maakte ander werk dan vroeger waarin hij zich altijd zwart wit tekende in een mensenmassa waar hij heel bang voor was. Vandaar de titel van het boek.

Helaas heeft Twan de publicatie van het boek niet meer mogen meemaken. Karin mailde hem op een dag in de zomer maar hij reageerde niet. Hoewel er geen reden was zich echt ongerust te maken, reed ze toch naar hem toe en trof hem dood door een natuurlijke oorzaak.

Hier reacties op het boek op de site van Karin Anema.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten