Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 17 april 2014

One day after peace (2013), documentaire van Miri en Evrez Laufer



Zielscontact essentieel om haatgevoelens te laten slijten

De documentaire over verzoening tussen vroegere vijanden begint in een township in Pretoria waar de vroegere minister Adriaan Vlok met een rode baret op zijn hoofd eten brengt bij een gezin van Maria Ntuli die haar zoon Jermiah verloor tijdens de apartheid waar Vlok in die tijd vol overtuiging aan mee deed. Pas tien jaar later, in 1996, hoorde ze van een waarheidscommissie dat haar zoon meteen de dag van zijn arrestatie om het leven kwam. Omdat hij naar een militaire opleiding zou gaan, werd het busje dat hem vervoerde, opgeblazen.

Vervolgens verplaatsen we ons naar de Westelijke Jordaanoever. Robi Damelin (zie foto) toont de plek waar haar zoon David, een student filosofie, in maart 2002 om het leven kwam, doodgeschoten door een Palestijnse scherpschutter. De dader zit elf maal levenslang gevangen in een Israëlische cel. Robi die zich haar hele leven inzette voor een vreedzame coëxistentie tussen Palestijnen en Israëli, vindt het moeilijk een contact met de dader te onderhouden. Ze gaat naar Zuid-Afrika, dat ze in 1967 verliet, om te zien of de waarheidscommissies onder leiding van bisschop Desmond Tutu die na de apartheid werden ingesteld, ook in het Israelisch-Palestijnse conflict van betekenis kunnen zijn.

Vlok ontmoet een buurvrouw van Maria die in alle staten is als ze hoort dat een vertegenwoordiger van het apartheidsregime voor haar staat. Ze verloor ook een zoon tijdens de apartheid. Vlok betuigt zijn schuld en zegt dat hij de volgende keer ook voor haar eten zal meenemen. Vervolgens ontmoet hij Robi. Hij vertelt dat hij halverwege de jaren negentig in Tel Aviv was om amnestie aan te vragen waarmee hij vervolging zou kunnen ontlopen.

Op de Westelijke Jordaanoever is de organisatie Parents Forum actief, waarin Palestijnse en Israëlische ouders met elkaar praten, elkaar steunen en zelfs bloed geven. Zie ook www. bloodrelations.org. Als Robi hoort dat men vele Palestijnse gevangenen zal vrijlaten in ruil voor Gilad Shalit, spreekt ze dit met de broer van haar zoon David. Deze wil anders dan Robi niet dat de moordenaar vrijkomt.

In Kaapstad ontmoet Robi de openhartige en moedige blanke Ginn Fourie die haar dochter Lyndie verloor bij een aanslag. Ze heeft de zwarte daders vergeven en dat werd ook door hen geaccepteerd. Daartoe heeft ze wel gerechtvaardigde gevoelens van wraak moeten opgeven. Robi praat met de dader die zich door bevrijd voelde uit de kerker van onmenselijkheid. De gesprekken die hij met Ginn voerde, genazen de wonden die door de aanslag in hem geslagen waren. Robi huilt omdat de dader van haar zoon nooit zo zal reageren. Ze wil ook niet met hem bevriend raken, maar hem ontmoeten om hem haar verdriet te tonen. De man staat echter niet op de lijst van gevangenen die geruild gaat worden. Ze gaat naar diens advocaat die niet voor zijn cliënt kan spreken, maar later laat weten dat die haar zoon zag als een vertegenwoordiger van het zionisme. Hij zou wel een gesprek met Robi willen, maar die is daar niet zeker van.  

Bisschop Desmond Tutu vertelde eerder in de documentaire dat hij met die commissies de zinloze spiraal van geweld wilde doorbreken en meent dat deze vorm van waarheid zoeken ook in Palestina toepasbaar is. It will happen, zegt hij, doelend op de verzoening, maar moet huilen. Het is allemaal niet niets om het contact met vijanden aan te gaan, maar het is de enige weg die werkelijk tot menselijkheid voert.  

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten