Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 13 april 2014

Poetry is an island –Derek Walcott (2013), documentaire van Ida Does



Persoonlijk portret van Nobelprijswinnaar voor Literatuur 1992

Derek Walcott uit Trinidad won in 1992 de Nobelprijs voor Literatuur. De Surinaamse Ida Does maakte een portret van deze dichter, toneelschrijver en schilder die zich niet erg in de publiciteit ophoudt. Does ondervraagt behalve hemzelf ook mensen in zijn buurt zoals zijn vrouw, zoon en voormalig assistente Michelle Serieux. De laatste roemt zijn grote indringende ogen waarmee hij volgens acteur Arthur Jacobs meer ziet dan de gemiddelde mens.

Walcott (1930) acht het zijn roeping om de schoonheid van de natuur en de vreugde en het lijden van de mens in persoonlijke beelden en woorden te vatten die afwijken van de koloniale of institutionele taal. Michelle herinnert zich dat Walcott wel eens tot tranen ontroerd was als hij haar aandacht op een landschap vestigde. Hij woont in Saint Lucia in Trinidad en kan daar nooit lang weg zonder emotioneel gedesoriënteerd te raken. Volgens zijn vrouw is de inmiddels 83 jarige Walcott gedreven en eerlijk en nog steeds dagelijks aan het werk, hetgeen door zijn zoon Peter bevestigd wordt. Actrice Natalie la Porte werd door Walcott ontdekt. Ze noemt hem als regisseur stil en gemakkelijk, maar hij kan ook bot uit de hoek kijken als de productie niet gaat zoals hij wil.

Walcott heeft een creoolse achtergrond. Zijn ouders waren beide docenten op de universiteit. Zijn vader schilderde en schreef en stierf op 31 jarige leeftijd toen Derek, zijn broertje en zijn zusje nog heel jong waren. Wellicht daarom zag Derek het als zijn roeping om zijn vader na te volgen. Hij vroeg zijn moeder geld om zijn eerste dichtbundel uit te geven en verkocht die op straat. Tijdens de documentaire leest hij een gedicht voor over zijn moeder die inmiddels overleden is, maar in die tijd nog in een verzorgingstehuis zat. Hij raakt ontroerd als hij de zin we cannot be together all the time leest waarin zijn moeder zich realiseert dat haar zoon ook andere afspraken heeft.

Sinds zijn faam zich verspreid heeft reist Walcott veel maar zijn hart is altijd Caribisch gebleven. Hij ontvangt veel vrienden in zijn huis in Saint Lucia. Er wordt muziek gemaakt en met speelt met lepels op flesjes mee. Zoon Peter vindt de omgang met al die beroemdheden buitengewoon. Hij heeft nooit druk daarvan ondervonden. Zijn vader bleef zichzelf. Hij toont een schilderij naar een foto waarin zijn vader in Italië aan het schilderen is.  

Zijn vriend en schilder Dustan maakte een muurschildering in een nieuw gebouwde kerk in de buurt. Walcott vertelt dat de woede van Dustan zichtbaar is, die in die tijd financieel niet in goede doen was. Hij maakte er zelf een gedicht bij dat door de Ierse dichter Seamus Heany wordt gewaardeerd. Die noemt de kerk een huis voor mensen ofwel a house of the people.

Na de toekenning van de Nobelprijs schonk de gemeente Saint Lucia het eiland Rat Island. Walcott had bouwtekeningen klaar om er een toevluchtsoord voor kunstenaars op te maken, maar zover kwam het niet. Walcott zegt dat hij daar gefrustreerd over is. Het is echt die menselijke kant van de dichter ook te zien.    

Tussen door zijn beelden en teksten te zien van zijn lezing na de uitreiking van de Nobelprijs in 1992. Die gaat over het plaatsje Felicity dat een voornamelijk Indiaanse bevolking heeft en een opvoering houdt in de hindoe traditie. Ook leest Walcott nogal proza-achtige gedichten voor, onder andere uit de bundel White Egrets, bijvoorbeeld over het presidentschap van Obama die hij bewondert.

De documentaire eindigt met zijn visie op poëzie als bron van troost, kracht en liefde in spirituele zin. Hij haalt de Britse dichter Philip Larkin aan dat liefde het laatste is wat ons zal resten. Poëzie is een eiland dat zich heeft losgemaakt van het vasteland, zo valt de dichtkunst van Walcott wel te typeren.

Hier de site met onder andere een teaser.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten