Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 4 april 2014

Sins of my father (2009), documentaire van Nicolas Entel



Zoon van drugsbaas op zoek naar verzoening

Met de zonden van de vader worden de zonden bedoeld die in de jaren tachtig bedreven werden door de drugsbaas Pablo Escobar. In 1993 werd deze Colombiaanse drugsbaas na een klopjacht doodgeschoten. Zijn zoon Sebastian kijkt terug op diens leven en probeert diens fouten enigszins goed te maken. In de documentaire wisselen diens initiatieven daartoe en het leven van het gezin Escobar elkaar op een evenwichtige manier af.

Sebastian vluchtte na diens dood met zijn moeder naar Argentinië waar ze een andere achternaam aannamen. Hij toont voor de camera meteen spijt van zijn wraakzuchtige reactie meteen na de moord, maar zegt dat hij wel van zijn vader houdt. Hij wil het verleden onderzoeken om tot bewustwording te komen en te verhinderen dat de situatie weer uit de hand loopt. In februari 2006 geeft Sebastian na twaalf jaar zwijgen een inkijkje in het leven dat ze leidden.

Dat begint, zoals op een privéfilmpje te zien is, met de enorme ranch waarop het gezin leefde samen met uitheemse dieren die Escobar kocht. Zijn vrouw deed aan kunst verzamelen en zijn zoon leefde zich uit op motoren. Door de handel in cocaïne werd het luxeleven betaald, maar Escobar hielp ook de armen met huizenprojecten. Zijn zaken deed hij in Miami waar hem geen strobreed in de weg werd gelegd. Daarna ging hij in de politiek. Hij sloot zich aan bij Nuevo Liberalismo van Lara Bonilla, maar die zette hem uit de partij, hetgeen wraakgevoelens bij Escobar veroorzaakte. Hij kwam toch in het congres en wilde president worden. Nadat Lara Bonilla minister van justitie was geworden en de drugshandel wilde aanpakken, was het hommeles. Nadat Escobar vanwege een vangst van cocaïne uit het congres verwijderd was, zon hij op wraak Hij bedreigde de kinderen van Bonilla en liet de vader in 1984 doodschieten. Daarop vluchtte hij naar Panama. Na een conflict met Noriega wilde Escobar terug naar Colombia. Hij zou zelfs bereid zijn geweest de staatsschuld te voldoen in ruil voor vrijspraak van vervolging, maar volgens Sebastian was dat een fabeltje. Uiteindelijk ging hij toch naar Colombia maar hield zich daar schuil. Een ruzie met een andere drugskartel leidde tot een drugsoorlog en een conflict met Luis Carlos Galan die op dat moment de charismatische leider was van Nuevo Liberalismo en als presidentskandidaat een eind wilde maken aan de drugshandel. In augustus werd hij in zijn kogelvrije vest doodgeschoten. Escobar werd gezocht, pleegde bomaanslagen en vluchtte het land uit. In 1991 kwam hij terug nadat het parlement een niet-uitleveringsverdrag had getekend. Hij bedong dat hij in een zelfgebouwde gevangenis zijn straf zou uitzitten, maar vluchtte na dreiging met overplaatsing op grond van voortgezette drugshandel. De V.S. hielp mee om Escobar te pakken. Een gevormde coalitie met onder andere leden van het concurrerende drugskartel organiseerde een klopjacht. Uiteindelijk werd Escobar na een afgeluisterd telefoontje met zijn zoon en vrouw opgespoord en onschadelijk gemaakt.

In 1999 kwam de boekhouder van de moeder in Buenos Aires achter hun identiteit. Hij wilde zwijggeld maar de moeder stapte naar de politie. Zij en haar zoon werden gearresteerd, de zoon 45 dagen, de moeder achttien maanden. In 2008 vertrok Sebastian naar Colombia.

Hij schreef rond die tijd, voor zijn gemoedsrust en om de cirkel van haat te beëindigen, een brief aan de zonen van Lara Bonilla en die van Galan. Het vormt de inleiding tot een samenkomst, eerst met de zoon van Lara Bonilla en later ook met de zonen van Galan erbij. De ontmoetingen leidden tot verzoening en tot vreugde en vrijheid bij Sebastian. Daarom is het extra zuur dat Colombia volgens de aftiteling nog steeds de grootste cocaïneproducent is en dat het geweld nog niets is afgenomen.

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten