Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 21 april 2014

Steve McQueen over Shame, interview tijdens IFFR 2012



Regisseur over een verslaving die iedereen kent maar waarover iedereen zwijgt

Anna Tilroe (Goes, 1946) is hoogleraar Kunst en cultuur aan de Radboud Universiteit en interviewde de sympathieke Britse filmregisseur McQueen (Londen, 1969, zie foto) over zijn film Shame (2011). McQueen deed eerder de kunstacademie en bezocht in 1993 de filmacademie in New York, maar kwam van een koude kermis thuis kwam hij daar de vrijheid miste die hij als kunstenaar kreeg. Daarna maakte hij korte films die in galeries vertoond werden. Hunger over de onvermurwbare Ira activist Boby Sands die in de gevangenis het vuur aan de schenen wordt gelegd, was zijn eerste lange speelfilm.

Anna Tilroe (Goes, 1946) is hoogleraar Kunst en cultuur aan de Radboud Universiteit en opent de Big talk met een artikel in de Volkskrant waarin gesteld wordt dat kinderen van zo’n dertien tot vijftien jaar nooit met hun ouders over seksualiteit praten. Tilroe vraagt zich af of dit niet vreemd is na de jaren zestig.
McQueen antwoordt dat seks voor hem helemaal niet normaal was in zijn jeugd. Er waren wel eens jongens met een seksblaadje op het schoolplein die meteen bestormd werden waarin het blaadje werd verscheurd. In Amsterdam woonde hij pal naast een seksshop en ging een andere wereld voor hem open.

Tilroe noemt de seks in Shame intimiderend, groter gemaakt dan het is.
McQueen zegt dat dit voor de kijker misschien zo is, maar dat het getoonde helemaal niet zo spectaculair is, hetgeen Tilroe even doet stilvallen, waarna ze verder gaat over de exhibitionistische scène waarin Brandon een prostituée voor het hotelraam neukt.
Op haar vraag of daarmee de scheiding tussen privé en publiek ongedaan gemaakt wordt, antwoordt McQueen dat die scheiding helemaal niet meer bestaat.

Tilroe gaat verder over het mannelijke zoals dat naar voren komt in de korte film Bear, waarin twee mannen met elkaar worstelen, waarbij niet zo duidelijk is of het om seksualiteit of agressie gaat. Ze vraagt McQueen expliciet of het om twee zwarte mannen gaat, maar die weigert daarop antwoord te geven. Hij gaat in op de paradox tussen Bobby Sands in Hunger en Brandon in Shame: de een zit gevangen in een kleine cel en de ander heeft alle ruimte van de wereld, maar de eerste is vrij en de tweede zit gevangen. Gender issues spelen overigens geen bewuste rol in zijn films, zegt McQueen. Hij werkte veel met Michael Fassbender maar ook geïnteresseerd in de rol van diens vrouwelijke tegenspeelster, Carey Mulligan als de extraverte Sissy. Over de achtergrond van deze siblings laat hij zich niet uit. Het zou kunnen dat ze een incestueuze relatie achter de rug hebben, maar zover heeft hij niet gegraven. Ergens wordt wel gezegd dat ze van slechte afkomst zijn, maar wat dat precies in houdt, daar mag de kijker naar raden. McQueen vindt het boeiend dat het verleden toch doorsijpelt naar het heden. Dit is bijvoorbeeld te zien als Sissy zingt en Brandon tot tranen ontroerd is. Zoals ik in mijn recensie over Shame schreef maakt hij de worsteling met de verslaving goed duidelijk.   

Tot slot begint Tilroe nog over het gesprek tussen Brandon en zijn pas gescheiden collega Marianne in het restaurant, dat heerlijk lang duurt en heel echt overkomt.
McQueen antwoordt dat hij de scène in realtime in één take heeft opgenomen om de echtheid ervan te benadrukken. De conversatie waarbij Marianne bekent dat ze onlangs gescheiden is en Brandon zegt dat hij niet gelooft in een lange liefdesrelatie is als een dans is om elkaar heen, waarbij de ober als een pilaar tussen hen in staat.

Hier mijn recensie van Hunger, hier die van Shame.
P.s. de titel van dit artikel is ontleend aan een interview dat Daphne Bunskoek eerder met de regisseur over Shame had.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten