Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 14 juni 2014

Filmrecensie: 35 rhums (2008), Claire Denis



Mooi miniatuurtje over het leven in een Parijse voorstad

35 rhums begint met treinen. Ze rijden in en uit de stations, soms ook gefilmd vanuit de cabine van de machinist, zozeer dat ik dacht dat ik met een documentaire van Rail away te maken had. De zwarte man die rokend op het perron staat te wachten en later zijn bromfietshelm opzet blijkt echter een machinist. Vandaar al die aandacht.

Hij heet Lionel (zie foto) en is op weg naar huis in een voorstad van Parijs met een rode snelkookpan voor zijn knappe dochter Joséphine (ook op de foto), die even daarvoor is thuisgekomen. Ze studeert aan de universiteit, afdeling antropologie en leidde een discussie over de schuldenlast van de ontwikkelingslanden, waarin ook Franz Fanon genoemd wordt. Ze heeft ook een snelkookpan bij zich. Ze heeft die nog niet uitgepakt en kijkt er vragend naar als haar vader haar de snelkookpan gegeven heeft. Wat moet ze ermee doen? Ze kookt inmiddels rijst uit de snelkookpan, de basis voor een smakelijk maal.

Bovenbuurman Noé (Grégoire Colin) hoort muziek in het trappenhuis. Hi aarzelt maar loopt door en gaat zijn dakwoning binnen. Hij is iemand die vaak op reis is. Joséphine zorgt voor zijn kat en de vele planten. Omdat hij druk bezet is, eet hij wel eens mee, staande dat wel.

Dan is er nog een buurvrouw Gabrielle, die vaak oppaste op Joséphine toen die jong was en graag een relatie zou hebben met Lionel. Ze is taxichauffeur en geniet van haar beroep.

Dit zijn zo’n beetje de belangrijkste personen in de film. Af en toe komen weer beelden bij van treinen die langs de voorstad schuiven met al zijn lichtjes in de verschillende appartementen die een gevoel van eenzaamheid geven, muizenholen waarin de bewoners slapen na een lange werkdag.

René, de collega van Lionel, hoeft niet meer. Hij haalt zijn werkkast leeg en viert met zijn collega’s zijn pensioen. Ze drinken er een stevige borrel op, maar Lionel gaat niet zover dat hij 35 glaasjes rum drinkt. Die bewaart hij liever voor een andere gelegenheid. René is overigens niet blij met zijn oude dag. Hij maakt een sombere indruk. Hij wilde liever jong sterven en maakt het ook niet lang.

Lionel voelt zich bezwaard dat zijn knappe dochter zich zo voor hem uitslooft en zegt haar dat ze zich niet verplicht hoeft te voelen om voor hem te zorgen. Als de vakgroep antropologie staakt vanwege een dreigende opheffing, besluit Joséphine om te trouwen met haar bovenbuurman, die een baan in Gabon kan krijgen, en met hem mee te gaan. Een mooie gelegenheid voor Lionel om zijn 35 glaasjes rum naar binnen te slaan. Eerst reist Lionel nog met zijn dochter in een bestelbusje naar Duitsland om het graf van zijn vrouw te bezoeken. Als Joséphine eenmaal vertrokken is pakt hij de snelkookpan uit en zet hem naast de rode die hij aan het begin aan zijn dochter gaf. Waarmee de film kop en staart krijgt. 

In de film wordt weinig uitgelegd. De kijker wordt meegenomen in het leven in een Parijse voorstad. Volgt het leven van een aantal vooral zwarte inwoners. Een mooi miniatuurtje.

Hier de trailer vaan de film die in het Engels ook wel 35 shots of Rum heet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten