Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 6 juni 2014

Filmrecensie: Intouchables (2011), Eric Toledano



Persoonlijke verhouding sterker dan milieuachtergrond

Intouchables begint spectaculair met een dolle autorit door Parijs. De zwarte bestuurder Driss probeert de politie voor te blijven en wedt met de gehandicapte heer van stand Philippe die naast hem zit dat hem dit gaat lukken. Als hij toch onverwacht gestuit wordt, wed hij dat ze onder politie-escorte hun weg zullen vervolgen.

In dit eerste fragment wordt meteen al de toon van de film gezet. De charismatische Senegalese straatjongen en de rijke maar invalide muziekkenner Philippe hebben een prachtige relatie met elkaar, waarin vooral de brutale humor van Driss ontwapenend is.

Het is na dit fragment vooral leuk om te zien hoe de twee tot elkaar gekomen zijn. Driss komt net uit de gevangenis waar hij zes maanden heeft gezeten en moet van de sociale dienst solliciteren en gaat naar het dure herenhuis van Philippe, die een persoonlijk assistent zoekt. Daar zitten al een aantal mogelijke kandidaten te wachten. Hij dringt voor omdat hij alleen een handtekening wil op het formulier dat hij van de sociale dienst heeft meegekregen, maakt avances tot de roodharige secretaresse Magalie en grapjes over muziek met Phillipe die achter haar in zijn rolstoel zit. Erg zijn best hoeft hij toch niet te doen, weet hij uit ervaring.

Des te groter is de verrassing als hij de volgende ochtend, als hij het formulier komt ophalen dat inmiddels ondertekend is, toch aangenomen is, al is het eerst voor een proefperiode van een half jaar. Tussendoor zien we iets over de afkomst van Driss die in een groot gezin in een Parijse voorstad woont waarin de vrouw des huizes als schoonmaakster werkt en de kinderen hun gang gaan. Ze is boos dat Driss zes maanden lang niets van zich heeft laten horen.

De ontwikkeling van de relatie wordt fraai weergegeven, ondersteund door de pianoklanken van Einaudi. Aanvankelijk heeft Driss zijn bedenkingen tegen bepaalde taken zoals het aantrekken van steunkousen bij de verlamde heer en het afvegen van diens kont, maar naarmate de verhouding intiemer wordt, draait hij daar zijn hand niet meer voor om. Het is zelfs zo dat Driss een adviseur voor de oudere man wordt. Hij biedt hem een joint aan tegen de pijn en dringt erop aan de nogal breedvoerige briefwisseling met Eleonore, een vrouw uit Duinkerken, te versnellen door haar te bellen.

Philippe heeft de nodige tegenslagen in zijn leven gehad. Hij is tijdens paragliden neergestort en verlamd geraakt en zijn geliefde vrouw Alice is aan kanker gestorven. Hij probeert inmiddels zijn liefdesleven weer aan de praat te krijgen door op een hele indirecte manier een vrouw voor zich te winnen, hetgeen door Driss doorkruist wordt, waarmee hij de scrupules van Phillipe afbreekt, al vindt die het nog steeds doodeng Eleonore in het echt te ontmoeten.

Driss van zijn kant probeert openlijk een verhouding aan te knopen met Magalie, die echter afstand houdt. Hij wint wel het vertrouwen van de puberdochter van Philippe die hem vraagt de breuk met haar vriendje te repareren. Later komen we weer terug in de achtervolgingsscène die we aan het begin van de film zagen. Phillipe en Driss gaan naar een hotel aan zee waar Driss zijn werkgever een prettige verrassing heeft voorbereid. 

De compositie van Intouchables is sterk, de humor nog sterker, maar het sterkste is de visie die eruit spreekt. De band tussen twee geheel verschillende mensen kweekt begrip tussen twee totaal verschillende werelden. Een goede persoonlijke verhouding is sterker dan de milieuachtergrond. Op het eind zien we nog een filmbeeld van de personen die model hebben gestaan voor de rollen van Driss en Phillipe. Deze personen hebben nog steeds een goede band met elkaar. 

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten