Franse plantagehoudster machteloos tegenover Afrikaans oorlogsgweld
De oorlogsbeelden in White
material zouden zo uit de werkelijkheid kunnen komen. De strijd in Centraal
Afrika tussen verschillende rebellenlegers en regeringstroepen is aan de orde
van de dag. Gedrogeerde kindsoldaten worden door rebellen ingezet om een
slachting onder de burgerbevolking aan te richten. Een radiostation roept tussen
de reaggaemuziek op aan de privileges van de blanken een einde te maken. De
horreur van A heart of darkness wordt
aan den lijve gevoeld.
In White material wordt
de paniek, de desolaatheid en de machteloosheid die de oorlogsstrijd
veroorzaakt, sterk verbeeld door Isabelle Huppert in de rol van
koffieplantagehoudster Maria Vial. Lopend, liftend en achterop een busje probeert
ze haar plantage te bereiken. Na een legercontrole kruipt ze in het busje en denkt
ze terug aan de gebeurtenissen die de kijker op zijn netvlies gepresenteerd
krijgt.
We zien haar in betere tijden toen zij op een brommertje
door de plantage reed. Die eindigden toen ze door Franse soldaten vanuit een
helicopter werd opgeroepen te vertrekken omdat de rebellen naderbij kwamen. Het
is echter oogsttijd en die gaat voor. Ze schrikt als ze haar werknemers ziet
wegfietsen. Ze probeert ze tegen te houden, maar ze heeft geen schijn van kans.
De arbeiders zijn doodsbang voor wat komen gaat. In een bijvertrek ontdekt ze
een strijder, de Bokser genoemd, die daar vanwege een buikwond zijn toevlucht
heeft genomen. Ze geeft hem te eten.
André, de man van Maria, probeert haar over te halen om te
vertrekken en heeft daartoe al, zonder haar in te lichten, geprobeerd de
plantage te verkopen. Maria wil echter van geen wijken weten. Ze stapt in de
truck om nieuwe werkers te charteren in het dorp. Onderweg wordt ze aangehouden
door rebellen die honderd dollars van haar eisen. Eerst wil ze maar tien
dollars betalen, maar men bedreigt haar met de dood, zodat ze er niet onderuit
kan. Ze gaat eerst naar de apotheek om medicijnen te halen voor de zieke vader
van André en haalt dan een groep werkers op.
De dreiging op de plantage neemt alleen maar toe en wordt
aanschouwelijk gemaakt door twee kindsoldaten die op de grond een gouden
aansteker (van white material) vinden en zich toegang verschaffen tot het woonhuis,
waarin Manuel, zoon van Maria, lamlendig op bed ligt. Eerder al dreigden ze hem
in de vijver waarin hij zwom met een speer te vermoorden, maar André wist hen
met een schreeuw daarvan te weerhouden. Aangrijpend is de scène waarin Manuel geluid
in huis hoort, opstaat en de kindsoldaten achterna gaat. In het veld wordt hij
bijna door de jongens gescalpeerd en in ieder geval uitgekleed, waarna hij in
een Apocalypse now gevoel terecht komt.
Als de arbeiders op de plantage horen dat het
regeringsleger, dat inmiddels het radiostation heeft overgenomen, De Bokser wil
oppakken en dat iedereen wordt opgepakt die medeplichtig is aan zijn onderkomen,
dwingen ze Marie om hen terug te brengen naar het dorp. Bij de apotheek worden
ze echter gedwongen te stoppen voor de rebellen die er met de truck vandoor
gaan. Ze worden, met geroofde medicijnen van de gedode apothekers, op hun weg
door Manuel begeleid naar zijn woonhuis waar de Bokser zich ophoudt. Tot zover
de hoofdlijn.
Isabelle Huppert geeft de eenzaamheid goed weer van de
hardwerkende blanke ondernemer Marie, die het familiebezit voor geen prijs wil
verkwanselen maar daardoor toch gesloopt wordt. White material is net zo indringend als 35 Rhums. De onheilspellende muziek draagt daaraan bij. Levensecht.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten