Dromende meisjes zijn niet te stoppen
In het begin van de film 17
filles die voluit 17 filles, 17 ans
et enceintes heet - hetgeen vertaald betekent dat alle zeventien zeventien
jarigen tegelijk zwanger zijn - lezen we dat het verhaal is gebaseerd op
werkelijke gebeurtenissen. In het Amerikaanse Gloucester is in 2008 iets
dergelijks voorgekomen. De grote vraag was waarom achttien highschool meisjes
tegelijk in verwachting raakten. Delphine en Muriel Coulin proberen daarop een
antwoord te geven. Ze vertellen ons dat er in dezelfde tijd in de Bretonse stad
Lorient, waar de meisjes zwanger raken, een lieveheersbeestjesplaag aan het
strand heerste.
De stad Lorient ligt in een stukje Frankrijk met veel zon,
licht en water. Helaas kampt het stadje net als de rest van het land met de
economische crisis, die de onzekerheid van de inwoners voedt. De vrijheid wordt
wellicht benadrukt door een overbelichte cameravoering.
Het eerste beeld is meteen aanlokkelijk van een klas zeventienjarige
meisjes die in een schoolgang wachten op een medische keuring door de
schoolverpleegkundige. Camille Fourier (in het midden op de poster en zo’n beetje de knapste van het stel)
vertelt haar dat ze zwanger is. Ze laat haar schoolvriendinnen weten dat het een
ongelukje was maar ze wil het kind houden, omdat ze dan tenminste iets voor
zichzelf heeft. Haar vriendinnen beloven haar te steunen. Haar moeder is boos.
De roodharige Florence valt buiten het groepje vriendinnen. Om
aansluiting te krijgen, volgt ze het voorbeeld van Camillie. Inderdaad krijgt ze
daardoor een band met haar. Het nieuws zet de toon voor de andere meiden.
Tijdens een strandfeest zullen meerdere zich zwanger laten maken. De kleine Clementine
kijkt met leedwezen naar de orgie in de duinen en wil ook zwanger worden. Ze biedt
een jongen geld aan. Haar ouders zijn erg boos. Ze trekt in bij Camille.
Tijdens een lerarenvergadering wordt de zaak besproken. Er
zijn dan ongeveer vijf meisjes zwanger. De meningen zijn verdeeld. Een leraar
ziet het als een teken van verzet tegen de maatschappij, een lerares zegt dat
er gestreden is voor het recht van een moeder op een kind en dat de meisjes dat
nu waarmaken. De directeur luistert onbestemd toe. Hij laat een
voorlichtingsfilm zien om de aanwas te verminderen, maar de zwangeren laten
zich niet weerhouden. Ze vormen een collectief dat elkaar door dik en dun
steunt. Ze trekken in in een lege stacaravan. Dromende meisjes zijn niet te
stoppen.
Camille krijgt een echo en schrikt van de gevolgen. Haar
broer die net terug is uit Afghanistan, steunt haar. Hij geeft haar rijlessen,
maar is wel sceptisch over hun plannen. Een televisiepresentator vraagt zich af
of de economische crisis in de geboortegolf meespeelt.
Inmiddels zijn er vijftien meiden zwanger. De
schoolverpleegkundige wil een condoomapparaat op school, de directeur wil
Camille van school sturen omdat zij de anderen heeft opgehitst. De meiden
krijgen zelf ook onenigheid. Julia en Camille zijn door dezelfde jongen zwanger
gemaakt en betwisten van wie hij echt houdt. Een van de meisjes deed alsof ze
zwanger was met een kussen voor haar buik, hetgeen uitkomt. Uitzinnig kapen ze
een auto en rijden naar zee. Camille zit achter het stuur. Op de terugweg
brengt Camille Clementine als laatste naar haar ouders. Later als ze op de weg
zit, ziet ze een berichtje van Clementine dat ze bloedverlies heeft. Ze wil
terug, maar komt in de draai vast te zitten in het zand en meteen beginnen ook
haar weeën.
Opvallend is dat de meisjes tijdens de zwangerschap gewoon roken
en drinken en dat niemand daar iets van zegt. Heeft dat te maken met losbandigheid?
Fraai zijn de opnames tussendoor waarbij de meisjes peinzend alleen op hun
slaapkamer zitten. Zonder woorden wordt de achterkant van het geluk getoond.
Aan het eind blijkt de collectieve ideeën van de meiden los zand. Net als de
lieveheersbeestjes verdwijnen de baby’s. Daarmee eindigt het boeiende en mooi
gefilmde verhaal wat abrupt.
Hier
de trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten