Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 24 augustus 2014

Filmrecensie: Después de Lucía (2012), Michel Franco



Droevig beeld van het moderne leven op een Mexicaanse middelbare school
 
Een grote stevige man komt bij een sloopbedrijf om daar een auto op te halen die behoorlijk in elkaar lag. Hij stapt in en rijdt ermee door de Mexicaanse stad die zoals we later vernemen, Puerto Vallarta heet. We volgen hem vanaf de achterbank op zijn weg door het verkeer. Het is vreemd dat hij ergens bij een kruispunt de motor uitschakelt, de autosleutels op het dashboard gooit, uitstapt en wegloopt. Hij laat ons achter als hulpeloze kinderen die vanuit de binnenspiegel naar het verkeer kijken dat ons voorbij raast.

Wellicht was het de bedoeling van regisseur Michel Franco om ons met die hulpeloosheid dichterbij de gevoelens van dochter Alejandra te brengen die na de dood van haar moeder Lucía door een auto ongeluk met haar vader Roberto naar Mexico-Stad, op tien uur van Puerto Vallarta verhuist. De vader zegt in een andere auto tegen zijn dochter dat hij de auto van zijn vrouw verkocht heeft.

Het valt niet mee om na een overlijden van een dierbare een nieuw leven op te bouwen. Dat geldt voor de vader die chef kok is en een nieuw restaurant wil beginnen, maar nog meer voor Alejandra die op een nieuwe middelbare school haar weg moet zien te vinden. Ze treft het niet met haar klasgenoten die weinig toeschietelijk zijn. De jongen José die haar bijstaat doet dat eerder om haar te kunnen versieren.

De film wordt dramatisch na een neukpartij tussen Alejandra en José, die door de laatste op zijn mobieltje wordt vastgelegd. Een ander stuurt de video rond, waardoor Alejandra zich schaamt om nog op school te verschijnen. Ze probeert toch zo goed mogelijk mee te doen, maar verzwijgt het gepest tegen haar vader (die het ook niet gemakkelijk heeft). Als ze van een tante die opbe

lt hoort, dat haar vader de auto van haar moeder gewoon in de stad heeft achtergelaten is ze nog meer overstuur.

Het is stuitend om te zien dat het gepest maar doorgaat en dat Alejandra steeds minder middelen heeft om zich ertegen te verzetten. Het gaat van kwaad tot erger. Tot Alejandra tijdens een excursie naar Veracruz opeens verdwenen is. De school belt de vader of ze misschien naar huis gegaan is, hetgeen niet het geval is. De vader is ongerust en gaat naar de politie, maar die kan weinig doen omdat de scholieren nog minderjarig zijn. Alejandra zit inmiddels incognito in het ontruimde ouderlijk huis in Puerto Vallarta.

Als de vader weer thuiskomt, ligt er een cd in de bus met daarop de neukpartij tussen José en zijn dochter. Hij is boos, gaat naar de school om verhaal te halen, maar krijgt die niet echt. Daarop besluit hij tot een wraakactie.

Después de Lucía geeft op schokkende wijze weer hoe een kwetsbaar iemand steeds meer naar de rand wordt gedreven. De moderne communicatiemiddelen spelen daarbij een belangrijke rol. In dit onbetreden gebied kan men zijn boekje te buiten gaan. Het is belangrijk dat er regels komen betreffende de omgang ermee. Dat is echter niet de hoofdzaak. Die is dat scholieren echt zwaar een grens overgaan en dat er niet tegenop getreden wordt. Het is de vraag met welke intentie de regisseur deze totale vernedering gefilmd heeft. Het vele psychologische en fysieke geweld tegen Alejandra is weerzinwekkend om te zien. Het had Michel Franco gepast als hij meer stelling had genomen tegen dit soort wrede praktijken. Het weerwoord dat hij wel laat zien hoe een en ander in zijn werk gaat, volstaat niet. Ik vraag me af met welk gevoel de kijker de cinema verlaat. Geschokt, waarschijnlijk, over zoveel geweld, en hulpeloos zoals kinderen op de achterbank.     

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten