Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 22 augustus 2014

Filmrecensie: Het meisje en de dood (2012), Jos Stelling



Tragische liefde tussen een Russische dokter en een Nederlands meisje

Nederlandse films blinken, als ze tenminste niet lollig bedoeld zijn, vaak uit in gedragenheid. Het meisje en de dood van Jos Stelling is daar een goed voorbeeld van. Gedurende ruim twee uur valt er zelfs geen glimlach te maken. Alles speelt zich af in een voortdurende droevige sfeer.

Dat begint al met de scène in de trein waarin de oude dokter Nicolai Borodinski vanuit Moskou naar Tannenfeld bij Leipzig reist. Zijn paspoort wordt streng gecontroleerd, bagage heeft hij niet bij zich. Als hij op zijn plaats van bestemming de coupé verlaat, dan laat hij zijn paspoort op de bank liggen. Pas later begrijpen we een en ander.

De oude dokter legt witte rozen op een graf van Elise en loopt naar het vervallen hotel, waar hij bestookt wordt met herinneringen over de jonge Nederlandse vrouw die in het hotel woonde hij zo graag tot de zijne gemaakt had, maar die in handen was van een rijke Duitse graaf. De Russische Nina is haar beschermvrouwe en vertelt Borodinski over haar achtergrond als hij op doorreis is van Moskou naar Parijs om een artsenstudie te gaan doen. Elise heeft een moeilijke jeugd gehad en leeft onder de financiële hoede van de sadistische graaf, die haar in het hotel geplaatst heeft waar hij haar regelmatig bezoekt. Nina zelf heeft in het hotel ook een minnaar, de nogal louche ogende Bruno.

Elise (Sylvia Hoeks) maakt een verwende en verveelde indruk, maar Borodinski krijgt niet genoeg van haar knappe gezichtje en besluit zijn vertrek uit te stellen. Hij schenkt Elise bloemen en doet er een paar dichtregels van Poesjkin bij. Nina regelt een rendez vous tussen hen maar staat erop dat Borodinski daarna vertrekt. Hoewel hij moeilijk deze belofte kan houden, zet Elise door, vanuit haar besef van financiële veiligheid. Een opkomende tuberculose versterkt nog eens
dit besluit. Borodinski laat de gedichtenbundel van Poesjkin bij haar achter.

Enkele jaren later, op de terugweg uit Parijs, probeert Borodinski het opnieuw met Elise aan te leggen, maar de graaf duldt hem niet in het hotel en Bruno slaat hem hard met een stuk hout, hetgeen juist de liefde opwekt van Elise die de wonden van Borodinski verzorgt. De graaf neemt zijn verlies maar trekt in financiële zin zijn handen van Elise af, waardoor zij met een enorme schuld aan het hotel zit. Die belemmert haar om met Bordodinski een leven op te bouwen. Haar smeekbede aan Borodinski om haar te vergeten klinkt niet bepaald overtuigend, maar de laatste druipt af als ze de graaf kust.

Drie jaar later keert Borodinski ten derde male terug. Hij heeft leren pokeren en wil met de graaf spelen om de schuld die Elise heeft uitstaan, terug te betalen, al heeft hij geen zin meer om zijn leven met Elise te delen. Zelfs de dood van de graaf doet zijn besluit niet veranderen. Elise kwijnt inmiddels steeds meer weg. De huishoudster blijft bij haar tot de sluiting van het hotel en daarna blijft Elise daar achter (zie foto). Ze geeft nog wel aan Nina de dichtbundel van Poesjkin mee voor Borodinski waarin ze schrijft dat ze op hem wacht, zodat we tenslotte weer uitkomen bij de scène aan het begin. 
  
De dood en het meisje kent weinig tekst en is stijlvol aangekleed, maar helaas is het allemaal wel erg langdradig, dit romantische verhaal, dat tenslotte nog een erg sentimentele eind kent.  

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten