Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 20 januari 2015

Recensie: Straus Park (2013), P.B.Gronda



Internationaal liefdesdrama tegen de achtergrond van een Amsterdamse oorlogsgeschiedenis

Paul Baeten Gronda is een Vlaams schrijver. In zijn vierde roman Straus Park zet hij in drie delen een boeiend verhaal neer over een liefdesgeschiedenis tussen de Britse kunsthistorica Julie Dane en het Amerikaanse rijkeluiszoontje Amos Grossman. De familiale omstandigheden oefenen met terugwerkende kracht een grote invloed op de relatie uit.

Dit blijkt meteen in het eerste hoofdstuk met de intrigerende titel 21, 22, 23, 24, 25. Daarin bedrijven de 33-jarige Julie en de 30-jarige Amos, een gesjeesde geschiedenisstudent, met elkaar de liefde op een heftige manier, waarbij Julie Amos in zijn wang bijt. Aan het eind van het hoofdstuk resumeert Amos zijn leven: ’Hier was het op uitgekomen. Dertig jaar alleen zijn, drie weken met haar, een lentezondag in een kamer aan de rivier, vijf seconden in een kus en nu bloedend op een bed. Als hij de kus herhaalde in zijn hoofd en telde, kwam hij op vijf seconden uit. 21, 22, 23, 24, 25. In die tijd was hij zichzelf geweest. Daarin hoorde hij niets. Zelfs niet in de verte. Zijn opgedroogde bloed op haar lippen en haar natte warmte, niet meer. In die vijf seconden, daarin woonde hij, Amos Grossman van 76 West 107th Street aan Straus Park, New York.’ 

De roman vervolgt met een hilarische koop van een Ferrari, daarin bijgestaan door vriend Butch Casey een rechtenstudent uit Maine, die later ook geïnteresseerd blijkt in Farren,de rijke vrouw van Amos. Eerst echter komen de ouders van Amos om het leven bij een vliegtuigongeluk, waarna Amos het ouderlijk huis Straus Park van zijn broers kocht.

Het huwelijk met de net zo rijke Farren, een schoolgenootje van de Dalton school, duurt zes jaar en daarin zetten ze een dochtertje op de wereld. Het einde van de relatie is heftig, met vriend Butch als aanleiding voor de breuk. Amos vlucht in de armen van de wat oudere makelaar Alison, niet bepaald de liefde van zijn leven. Die ontmoet hij aan het eind van het eerste deel in de persoon van de Britse Julie die naar New York komt gevlogen om kunstschatten te bekijken die in handen zijn of waren van de familie Grossman.

In sprankelende bewoordingen laat Amos zijn gedachten gaan over Julie als ze samen in een taxi zitten, na de aankomst van Julie in New York: ‘Als Butch ooit nog maar een splinter voor Farren had gevoeld van wat hij nu voelde voor die half slapende, warme, leeggeprate vrouw die naast hem oplichtte en verduisterde op het ritme van de voorbijflitsende straatverlichting, dan begreep hij helemaal waarom die onnozele Butch nu, in dat lelijke overhemd van hem, in een stom kantoor in waar-was-het-ook-weer zijn dagen zat af te schrapen met een vrouw die Sharon Stone heette. Tegelijk besefte hij perfect waarom hij al die tijd had gevoeld dat hij bang moest zijn voor Julie Dane. Dat was wat zij kon doen, zij kon zo’n Butch van hem maken. En het zou haar niet eens veel moeite kosten.114

In deel twee wordt het kalmer. Stilistisch gesproken, want de spanning is er niet minder om. Die gaat over de bezettingsjaren in Amsterdam. Daar zijn joodse grootouders van Amos, de hulpeloze dokter Markus en zijn gehaaide vrouw Charlotte, vanuit Duitsland neergestreken. Charlotte werkt samen met de Duitsers om hun hachje te redden - Charlotte’s kleine oorlog genoemd - en verscheept na de oorlog gestolen kunst naar de nieuwe wereld, waar ze het deels verkopen en het er goed van nemen.

Vooral de sfeer in het eerste deel is tintelend, met flair en beeldend beschreven,  zonder dat daar een woord Vlaams bij is. Daarna blijft de spanning gehandhaafd maar wordt het wat gewoner. In het laatste deel keren we terug naar Amos en zijn moeizame relatie met Julie, nog steeds boeiend vanwege de afloop, maar de vibrerende stijl van het eerste deel wordt niet meer gehaald. Dit is niet erg. Baeten Gronda heeft duidelijk bewezen dat hij kan schrijven en belooft veel voor de toekomst.

Hier de trailer op Youtube.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten