Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 20 februari 2015

Belfeld blues (2013), documentaire van Hans Heijnen



Openhartig portret van een Limburgse troubadour met een moeilijke jeugd

De Limburgse filmmaker Hans Heijnen zocht in maart 2012 contact met singersongwriter Arno Adams uit Belfeld, de ongekroonde koning van de Limburgse blues, die er op dat moment slecht aan toe was. De plannen voor een documentaire zetten een verandering ten goede in. Het leidde tot de CD Maondaagmorgezon die tijdens Parkpop 2013 in Venlo gepresenteerd werd.

In 2005 stuitte Heijnen op een artikel in de Volkskrant over Adams. Hij was meteen gefascineerd door de zanger met de moeilijke jeugd. Het klikte meteen tussen de twee. Dat is af te lezen aan de openhartigheid waarmee de sympathieke Adams vertelt en zijn leven met de kijker deelt. Al in 2002 was Adams er slecht aan toe. Hij kon de prijs voor het Limburgse lied niet ophalen omdat hij vanwege alcohol-, drugs- en gokproblemen in een afkickkliniek zat.

We zien hem nog steeds blowen. Dat deed hij meteen na thuiskomst uit het afkickcentrum waar hij afgekickt was. Dat wist hij van zichzelf. Het helpt hem tegen de rug- en zielenpijn. De eerste klachten gaat hij ook te lijf met bewegingsoefeningen in de ochtend op zijn balkon, de tweede zijn moeilijker te verhelpen. Gaandeweg de documentaire vertelt Adams over zijn vader die in de oorlog in Duitsland woonde omdat hij daar als kernmaker werk kon krijgen, terwijl zijn moeder niet uit Belfeld weg wilde. Arno spreekt met veel liefde over zijn vader die ook gedichtjes schreef, niet persoonlijk, maar meer afstandelijk over de natuur. De man was geboren als wees en kwam op zijn tiende terecht bij een afschuwelijke stiefmoeder, dus zo gelukkig was zijn leven niet. Arno heeft nooit intimiteit tussen zijn ouders gezien. Zijn moeder was een alcoholiste die in zijn puberteit tot zijn woede over haar drankmisbruik loog. Op zijn zestigste ging zijn vader, de leugens zat, het huis uit. Arno noemt hem een sociale man die goed met zieken kon omgaan, het kerkhof bijhield en een goede pastoor zou zijn geweest.

Ontroerend is dat Adams het tijdens een optreden te kwaad krijgt. Zijn verleden komt te dicht bij. Veel steun heeft hij aan zijn vriendin Lisette die hij in de afkickkliniek leerde kennen en die zich om hem bekommert. Dat is wederzijds. Adams is van slag als hij moet repeteren en Lisette na een verkeerde diagnose met een hartinfarct in het ziekenhuis belandt. Hij vertelt dat hij daarmee meteen weer ging gokken.

De documentaire wordt opgesierd met liedjes van Adams, die als een heuse troubadour met veelal weemoedige liederen overal optreedt, in huiskamers, op een caféterras of tijdens een presentatie van zijn cd in een zaaltje. Ook krijgen we iets te zien van de manier waarop zijn nummers tot stand komen. Hij hoort een paar woorden of regels en gaat daarop verder. In de trein hoorde hij de regel IJzer op ijzer, in de pot aan de Roer en kon daarmee nog alle kanten op. De tekst van Het is weer zomer schrijft hij zonder veel moeite op een kladbok. Hij heeft het bedacht naar aanleiding van het gevoel van de zomer dat hij zich gewaar werd. Het wordt een commercieel lied, zegt hij. Het is anders dan anders, meer jazzy. Het is leuk om te zien dat Adams een aantal Roemeense en Bulgaarse muzikanten vraagt om op de achtergrond mee te spelen. Uiteindelijk werd de bijdrage niet op de cd vastgelegd omdat het geheel te rommelig was. Hopelijk zullen we nog meer van Arno Adams horen.   

Hier een preview van Het uur van de wolf, hier een fragment van het nummer Het is weer zomer met een mooie solo op saxofoon van zoon Sem.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten