Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 2 februari 2015

Filmrecensie: The deep blue sea (2011), Terence Davies



Mooi Engels drama over de ontoereikendheid van het bestaan

The deep blue sea speelt in het Londen van de jaren vijftig. De knappe jonge Hester Collyer is niet gelukkig met het comfortabele samenleven met William, een beminnelijke rechter. Ze begint daarom een verhouding met Freddie Page, een getraumatiseerde ex- RAF piloot. De film kent veel flashbacks, schiet daarmee heen en weer in de tijd en begint met de afscheidsbrief die Hester op een dag aan Freddie schrijft. Die dag neemt en centrale plaats in de film in. We zien dat Hester pillen inneemt, opruimt en zich vervolgens neerlegt.

Mrs. Elton, de beheerster van het pension waar Hester woont, ontdekt haar en roept een kamergenoot die haar met een paar tikken tot leven brengt, vraagt hoeveel aspirines ze heeft ingenomen en concludeert dat die dosis niet genoeg is om iemand van het leven te benemen. Hester staat versuft op en vraagt mrs. Elton, die denkt dat zij de echtgenote is van Freddie, het gebeurde tegen hem te verzwijgen. Pas als de beheerster per post een bonnenboekje ontvangt gericht aan Hester Collyer, moet Hester haar ware identiteit prijsgeven. Mrs. Elton keurt het gedrag van Hester niet goed, maar veroordeelt het ook niet.

Een maand of acht eerder al verbleef Hester samen met William een weekend bij diens ouderwetse moeder op het platteland. Ze sliepen in aparte bedden en tijdens het eten waarschuwde de moeder Hester voor passie. Met een ingehouden enthousiasme leefde men volgens de oude Engelse taart comfortabeler. Hester belt vanuit de slaapkamer naar Freddie maar wordt betrapt door William, die nijdig is, een echtscheiding weigert, maar haar ook niet meer wil zien, hetgeen de deur openzet voor een verhouding met Freddie in het pension waar ze haar intrek heeft genomen en dat in het begin van de film al scherp vanaf de buitenkant in beeld is gebracht. 

De sfeer tussen Hester en Freddie was nooit gemakkelijk zoals een bezoek aan een museum laat zien. Hester is enthousiast is over de kubistische kunst, maar Freddie kan daar geen aandacht voor opbrengen. Een verdere verwijdering ontstaat als Freddie op de namiddag na een partij golf met zijn vriend Jackie bij Hester aankomt en helemaal vergeten is dat ze jarig is. Als hij zich dat realiseert, schurkt hij zich tegen haar aan en vindt in haar badjas een brief aan hem gericht. Hoewel Hester hem smeekt deze afscheidsbrief niet te lezen, doet hij dat toch en is zo teleurgesteld dat hij naar de pub gaat om zich te bedrinken.

William komt dezelfde avond bij de jarige Hester op bezoek, geeft The sonnets van Shakespeare en vraagt naar de reden van haar zelfmoordpoging. Hester vertelt over haar boosheid, haat en schaamte. In een mooie dialoog over de verhouding die ze met Freddie heeft, vertelt ze William dat Freddie zich tenminste helemaal geeft. William geeft toe dat hij zoiets niet kan, hetgeen ook voor Hester geldt. Ze vertelt tegen William dat Freddie haar inneemt omdat zijn leven in 1940 gestopt is en hij nog in de oorlog leeft.   

Hester gaat na het vertrek van William naar de pub en treft daar een verbitterde Freddie. Zijn vriend Jackie doet een poging de twee bij elkaar te brengen, hetgeen mislukt. Freddie vraagt Jackie zijn toiletgerei bij Hester op te halen, maar Hester smeekt dat hij zelf komt. Freddie doet dit en vertelt dan dat hij in zijn eentje naar Rio de Janeiro gaat om testpiloot te worden. Na de laatste nacht samen, zien we een hartverscheurend afscheid, waarin de ontoereikendheid van het bestaan zichtbaar wordt.  

De sfeer van het Londen in de jaren vijftig is mooi getroffen met de liederen die in de pub gezongen worden zoals Molly Malone. Ook de violen van Barber passen mooi in deze tragedie, hoewel Hester - een prachtige rol van Rachel Weisz (1970) - dat niet van de statuur van Sophocles vindt.

Hier de trailer, hier de meezinger Molly Malone.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten