Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 16 februari 2015

Het Groot-Brittannië van Ken Livingstone (2015), reisserie van Marlou van den Berge en Djoeke Veeninga



De beminnelijke Ken Livingstone was van 2000 tot 2008 burgemeester van Londen en pakte als rechtgeaarde socialist het openbaar vervoer en de huizensector aan. Hij stelde zich in 2008 en in 2012 opnieuw verkiesbaar, maar werd verslagen door de conservatief Boris Johnson, die weliswaar zijn beleid voortzet maar verder geen nieuwe initiatieven neemt, waardoor de toekomst van de steeds meer uitdijende stad met tien miljoen inwoners in 2030 een bron van zorg wordt.

Livingstone zorgde voor een goed lopend transportsysteem en betaalbare woningen. Terugziend op zijn beleid loopt hij door Londen en spreekt met beleidsmakers en gewone Londenaren. De documentaire begint evenwel in 2005 toen hij in Singapore was om de Olympische Spelen van 2012 in de wacht te slepen. De vreugde hierover veranderde een dag later in droefheid omdat er in de metro een bomaanslag werd gepleegd waarbij 52 mensen om het leven kwamen. Livingstone keerde meteen terug naar zijn stad en vertelde vrij vertaald tijdens een persconferentie dat dit geen aanval was op de machtigen maar op gewone mensen en dat die zich niet uit elkaar zouden laten drijven.

Livingstone groeide op in een arbeidersmilieu in een tijd waarin Groot-Brittannië nog een wereldmacht was en vele buitenlanders zich in de hoofdstad van het Britse rijk vestigden. Ook in zijn wijk Brent in het noordwesten van Londen vestigden zij zich. Er was geen dominante minderheid, maar wel veel Pakistani. Livingstone vindt dat mensen die naar het democratische Engeland kwamen om hun kinderen vrij op te voeden, een dak boven hun hoofd moeten kunnen vinden. Het tekort aan betaalbare woningen was een streep door de rekening. Omdat er niet gebouwd wordt, rijzen de prijzen de pan uit. Een paar vrouwen in de wijk Hockney in Oost Londen vertellen over het gemak waarmee huiseigenaren de huren verhogen, waardoor bewoners met een kleine beurs verdreven worden door rijkere inwoners. De korte huurovereenkomsten bieden geen bescherming tegen dit soort wanpraktijken.

Livingstone rijdt in een taxi naar het warenhuis Harrods. De taxichauffeur rijdt tot tien uur in de avond om geen narigheid op te lopen. Hij leerde het stratenplan kennen, dat een verplicht onderdeel van het examen is, door op de motorfiets door de stad te crossen. Hij is tegen Uber.
Livingstone was in Harrods en toont een bonnetje van dertien pond voor koffie en gebak. Het exclusieve warenhuis is daarmee geen plek waar de modale Brit leuk kan winkelen. Tegenover Hyde Park staat een reeks herenhuizen leeg, omdat de eigenaars die hun geld op de Maagdeneilanden gestald hebben en daarmee genoeg winst maken. De metro kent steeds meer reizigers. Voor de veiligheid worden undercover agenten ingezet. De veiligheidsdiensten kennen daarnaast de risicogevallen. Livingstone reist met de Jubilee lijn naar Stratford Station, waar het Olympische complex op een verwaarloosd, vervuild terrein neergezet werd. Nog steeds worden daar huizen gebouwd om de wijk compleet te maken. Livingstone hoopt dat de prijzen niet te hoog worden. Heel grappig is dat Livingstone agenten aanspreekt die in opdracht van een winkelketen het filmen willen verbieden. Livingstone zegt hen dat dit niet verboden is, dat ze voor de gemeente werken en beter boeven kunnen gaan vangen. Hij is niet tegen private ondernemingen zolang ze het algemeen belang in het oog houden.

In het zakendistrict Canary Wharf staan flats waarbij bedongen is dat er appartementen voorradig moeten zijn voor sociale woningbouw. Livingstone wilde namelijk een gemengde populatie in de wijk. De huurders van deze woningen moeten echter met een aparte langzame lift, die in een donkere steeg uitkomt. Livingstone spreekt met een stel huurders dat daar woont omdat ze nergens anders terecht konden en bezoekt een demonstratie tegen dit soort sociale apartheid. Tijdens een boottocht over de Theems betreurt hij het dat een burgemeester weinig macht heeft en steeds moet aankloppen bij de centrale overheid. Hij zit zelf weer in het partijbestuur en hoopt dat Labour in mei de verkiezingen wint. Een ommezwaai is nodig omdat men de neoliberale politiek zat is. Het nummer London calling van The Clash benadrukt dit.

Hier meer informatie over de uitzending, onder andere de wandeling die Livingstone maakt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten