Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 5 april 2015

The shelter (2014), documentaire van Fernand Melgar



Schrijnend beeld van de daklozenopvang in Lausanne

Fernand Melgar, die eerder Speciale vlucht maakte, verbleef gedurende een winterseizoen in de opvang van daklozen in Lausanne, ook wel de Bunker genoemd. Daar speelt zich elke avond voor de dranghekken een drama af. Vrouwen en kinderen mogen het eerst naar binnen. Mannen moeten maar afwachten of er nog een plekje voor hen over is. Een mens met een dak boven zijn hoofd en een bed voelt zich opeens in zijn huis de koning te rijk.

Het zijn vooral Afrikanen en Roemenen die van de opvang gebruik maken. Ze krijgen een avondmaal, gelegenheid tot een douche en een bed. Een tweetal uit Senegal bespreekt hoe ze binnen kunnen komen. De oudere man vertelt de jongere dat ze moeten voordringen. Zelf vindt hij het niet langer zo kan duren. Hij voelt zich ongewenst en wil weg. 

Melgar, zelf een zoon van immigranten, portretteert een aantal personen die gebruik maken van de opvang. Hij praat met een Spaans stel met een kind dat werk- en dakloos is geraakt in eigen land en de wijk heeft genomen naar Zwitserland in de hoop daar iets bij te kunnen verdienen in de winterse toeristenindustrie. De vrouw werkte eerder als kamermeisje tot het hotel gedurende de kredietcrisis op de fles ging. Ze vertelt dat zelfmoorden daarna vaak in haar buurt voorkwamen. De man had eerder een winkel en zegt dat zij het met een grapje volhouden. Daarnaast volgt Melgar de jonge zwarte Amadou Sow, afkomstig uit Mauretanië. Hij had daar een winkel, maar zag landgenoten rijk terugkomen uit Europa, iets wat hij ook wilde. Hij heeft een jaar of zeven in Spanje gewoond en is ook naar Zwitserland gegaan omdat daar meer werk zou zijn. Hij wil geld verdienen en daarmee naar huis.

De oudere Dani coördineert de werkzaamheden in het opvangcentrum. Hij bromt tegen de twee vaste medewerkers over het vuil dat de Roemenen achterlaten en dat ze niet meer personen mogen toelaten dan het maximum van 45. De zwaar getatoeëerde medewerker heeft het er maar moeilijk mee. Hij informeert tussentijds bij de vrouw die de mensen inschrijft en vijf franc incasseert hoeveel personen hij nog kan binnenlaten en vindt het moeilijk dan een klein aantal mannen te moeten aanwijzen. Hij moet ook nog eens snel handelen want anderen ontstaan er opstootjes. De politie is vaak aanwezig om die in de kiem te smoren. Degenen die overblijven moeten een plekje buiten zoeken. Als het gaat sneeuwen wordt de opvang verruimd. Men kaart of slaapt in de recreatiezaal. Later is er op het gemeentehuis een overleg met collega’s uit Genève over een pasjessysteem, dat de selectieprocedure gemakkelijker maakt, maar in Lausanne lijken de problemen daarmee niet verholpen. Tijdens de jaarwisseling doen de Roma een dansje en aan het eind van de winter is het opruimen en schoonmaken geblazen.

In het opvangcentrum worden ook de werkmogelijkheden van de daklozen besproken. Het Spaanse gezinnetje heeft weinig kans in de ski gebieden omdat ze de taal niet spreken. De vrouw voelt zich een gevangene. Tegen familie zegt ze door de telefoon dat alles goed gaat. Ze spreekt met Amadou die alles kwijt raakte. Hij sliep eerst op straat, waar het ijzig koud was en waar hij ook nog eens de nodige bekeuringen opliep. De vrouw is later met een Zwitserse naar de disco verdwenen. Amadou praat met de man over de spanningen die de dakloosheid met zich meebrengt. Zelf kan hij moeilijk aan een werkvergunning komen. De mogelijke werkgever stelt hem door de telefoon teleur. Langzaam loopt Amadou in een park het beeld uit. Een schrijnend beeld van de onrechtvaardigheid in de wereld.

Hier de trailer van The shelter, die in het Frans L’abri heet, hier mijn bespreking van Speciale vlucht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten